نویسنده :   برنت اشلندر و ریک تتزلی

مترجم :   ایمان حبیبی

در بخشی از این رمان می‌خوانیم:

«همیشه به این فکر می‌کردم چه حسی داره اگه رازها رو فاش کنم. بعضی اوقات خیال‌بافی می‌کردم و می‌شنیدم که می‌گم: «شوهر من روزی که بلا گم شده، دیدتش.» و یه حس آزادی بهم دست می‌داد، مثل یه ضربه به سر. اما نمی‌تونستم. می‌تونستم؟ منم به اندازه‌ی گلن گناهکار بودم. حس غریبی بود که یه راز داشته باشی. مثل یه سنگ تو سینه‌م. من رو از نو به هم می‌ریخت و هر وقت بهش فکر می‌کردم، حالت تهوع می‌گرفتم. دوستم لیزا هم درباره‌ی حاملگیش این‌جوری حرف می‌زد ـ بچه همه‌جا رو فشار می‌دهدـ مقاومت بدنش رو پایین آورده بود. راز من هم همون بود. وقتی زیاد می‌شد، برمی‌گشتم به جین سابق و وانمود می‌کردم این راز، مال یکی دیگه‌س. اما وقتی باب اسپارکس بعد از دستگیری گلن، واسه بار اول ازم سؤال می‌پرسید، خیلی کمک نکرد.

حس می‌کردم دمای بدنم بالا رفته و صورتم سرخ شده، پوست سرم خراشیده می‌شد و عرق می‌کردم. باب اسپارکس به دروغم گیر می‌داد: «گفتین روزی که بلا ناپدید شد، چی‌کار می‌کردین؟»

نفس‌هام کوتاه شده بود و سعی کردم کنترلش کنم. اما صدام لو داد، مثل جیر جیر شده بود. وقتی به وسط جمله رسیدم، آب دهنم رو با سروصدای زیادی قورت دادم. من دروغ می‌گفتم، بدنم لو می‌داد.

گفتم: «آهان! صبح سر کار بودم... می‌دونین... باید چندتا های‌لایت انجام می‌دادم.»

امیدوار بودم حرف‌های راستی که بین دروغ‌هام می‌زدم، متقاعدش کنه.

بعد از اون همه‌ش سر کار بودم. توجیه، توجیه، انکار، انکار. باید هی آسون‌تر می‌شد، اما نمی‌شد. هر دروغی که می‌گفتم، ترش‌تر و بدتر می‌شد؛ مثل یه سیب کال که قیافه رو در هم می‌کشه و دهنت رو خشک می‌کنه.»

گلنن دويل ملتن

ترجمه: سمانه پرهيزكاری

رمان پرفروش و تحسين شده ي 2016

 رماني روانشناسانه از ازدواج و خانواده

رنج ما را دو تيكه مي‌كند. وقتي كسي كه رنج مي‌كشد، مي‌گويد:« خوبم... خوبم...» به اين دليل نيست كه حالش خوب است. براي اين است كه خود درونش به خود بيرونش فرمان داده كه واژه «خوبم» را به زبان بياورد. او حتا گاهي اوقات اشتباهي مي‌گويد:«خوبيم». ديگران فكر مي‌كنند كه خودش و اطرافيانش را مي‌گويد، ولي اين طور نيست. او دو تكه خودش را مي‌گويد: خود آسيب ديده و خود نماينده‌اش. نماينده‌اي كه براي مصرف عمومي مناسب! رنج، يك زن را دو تكه مي‌كند تا كسي را داشته باشد كه برايش دردودل كند، كسي كه در دل تاريكي كنار او بنشيند، حتا وقتي ديگران - همگي - تنهايش بگذارند.

نام نویسنده : الکس فرگوسن

نام مترجم : شایان سادات

این کتاب ماجرای زندگی مردی است که توانسته از دل سختی ها افتخار بیرون بکشد. مردی که زندگی برایش به مفهوم کار است و کار نیز به معنای خلاقیت و این هر دو را چنان به هم پیوند زده که تبدیل به یکی از خلاق ترین و ماندگار ترین مردان روزگار خود شده است. این کتاب فقط درباره فوتبال نیست درباره مدیریت زندگی و کار است. مدیریت آرزوها و برنامه ریزی برای آن ها تا قله دستیابی . حکایت سرسختی مردی است که نظم بریتانیایی اش را با خلاقیت جوان گرایی در هم آمیخته تا به ما نشان دهد که هیچ کدام از این دو عنصر به تنهایی برای موفقیت کافی نیست و فقط با ترکیب دو عنصر نظم و خلاقیت می توان به راهی گام گذاشته تا همیشه در اوج باشی . این کتاب نه تنها کتاب راهنمایی برای اهالی فوتبال است بلکه برای هر خواننده ای که به خود و آرزوهایش ایمان دارد خواندنی است. زندگی نامه ای که مدیریت را به ما می آموزد.

جان گرين

فاطمه جابيك

جان گرين نويسنده رمان پرفروش "بخت پريشان" The Fault in Our Stars در سال 2012 مي باشد.

این کتاب كه در سال 2017 منتشر شده است، درباره «آزا هلمز» ۱۶ ساله است که از بیماری روحی رنج می‌برد و به دنبال یک میلیاردر گمشده است. «گرین» طی بیانیه‌ای که در «پابلیشرز ویکلی» منتشر کرده، گفته است که سال‌ها روی این رمان کار می‌کرده و این اثر معنای شخصی برای او دارد.

این نویسنده ۳۹ ساله آمریکایی در این‌باره گفت: این اولین تلاش من برای نوشتن بی‌پرده درباره بیماری روحی است که از کودکی بر زندگی من تاثیر گذاشته. با این که داستان ساختگی است، کاملا رنگ و بوی شخصی دارد.

اولين باري كه متوجه شدم ممكنه يه موجود خيالي باشم، موقعي بود كه در طول هفته، بيش‌تر وقتم رو تو يه موسسه دولتي در شمال اينديانا پوليس مي‌گذروندم. بهش مي‌گفتن دبيرستان وايت‌ريور. اون‌جا بايد سر ساعت خاصي غذا مي‌خوردم، درست بين 12:37 و 1:14 بعدازظهر. نيروهايي بودن كه من رو وادار به اين كار مي‌كردن. اونا خيلي قوي‌تر از من بودن و من حتا نمي‌تونستم بشناسم‌شون. ممكن بود اين نيروها زمان ديگه‌اي رو براي ناهارم انتخاب كنن يا ممكن بود كسايي كه در اون‌روز خاص از ماه سپتامبر و موقع ناهار خوردن، با من سر يه ميز بودن، موضوع ديگه‌اي رو براي صحبت انتخاب كنن؛ اين‌طوري احتمالا آخر داستان من تغيير مي‌كرد يا حداقل وسطاش عوض مي‌شد. اما كم‌كم داشتم ياد مي‌گرفتم كه زندگيت داستاني در مورد توئه، نه داستاني كه خودت تعريف كني.

نام نویسنده : ویت تا نوین

نام مترجم : فرانک معنوی

این رمان برنده جایزه ادبی پولیتزر در سال ۲۰۱۶ و نیز برنده جایزه ادگار در همین سال است.

ویت تان نِوین نویسنده‌ای ویتنامی‌امریکایی و استاد زبان انگلیسی و مطالعات امریکایی و قومی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است. اولین رمان نِوین، هواخواه، علاوه‌بر جایزه پولیتزر ۲۰۱۶، جایزه ادگار برای اولین رمان، جایزه سِنتر برای اولین رمان، مدال کارنیج برای رمان برتر از انجمن کتابخانه امریکا و جایزه آسیایی ‌آمریکایی در ادبیات داستانی از انجمن کتابداران آسیایی‌امریکایی را دریافت کرده است و تحسین بسیاری را برانگیخته است.

 در بخشی از متن این رمان می‌خوانیم: سخت‌ترین چیز درباره‌ی صحبت‌کردن با یک زن، برداشتن قدم اول است، ولی مهم‌ترین نکته این است که فکر نکنید. فکر‌نکردن سخت‌تر از چیزی است که به نظر می‌رسد، با‌ این‌حال درباره زنان، انسان هرگز نباید فکر کند. هرگز. اما این به‌راحتی جواب نمی‌دهد. دفعات اولی که در دبیرستان به دخترها نزدیک شدم، زیادی فکر کردم، مکث کردم و در نتیجه دوباره و دوباره شکست خوردم. ولی در نهایت متوجه شدم تمام زورگویی‌های دوران کودکی که نسبت به من شده بود، مرا قوی کرده و باعث شده باور کنم رد‌شدن، بهتر از نداشتن هیچ‌گونه شانسی برای دیده‌نشدن است.

نويسنده: كالين هوور

مترجم / مصحح: ساناز كريمي

«و کسی نماند جز ما» نوشته کالین هووِر(-۱۹۷۹)، جدیدترین رمان این نویسنده موفق آمریکایی است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

وقتی پاهامو دو طرف لبه‌ی پشت‌بوم می‌ذارم و این‌جا می‌شینم و از طبقه‌ی دوازدهم به خیابونای بوستون نگاه می‌کنم، نمی‌تونم به چیزی جز خودکشی فکر کنم.

البته خودکشی خودم نه. اون‌قدر زندگی‌م رو دوست دارم که تا آخرین نفس ادامه‌‌ش بدم.

توجه‌م بیش‌تر به آدم‌های دیگه‌س و این‌که چه‌جوری سرانجام تصمیم می‌گیرن به زندگی‌شون خاتمه بِدن. این‌که هیچ از کارشون پشیمون می‌شن؟ تو لحظه‌ی بعد از پریدن و یه ثانیه قبل از تصمیم‌گیری‌شون، باید ذره‌ای پشیمونی تو اون سقوطِ آزاد و کوتاه باشه. این‌که وقتی زمین به سمت‌شون یورش می‌بره، بهش نگاه می‌کنن و فکر می‌کنن. «ای لعنتی! این ایده‌ی خوبی نبود.»

یه‌جورایی فکر می‌کنم نه.

خیلی به مرگ فکر می‌کنم. خصوصاً امروز، با توجه به این‌که ـ دوازده ساعت پیش ـ یکی از تأثیرگذارترین مرثیه‌هایی رو که مردم پلاتورای ایالت مِین تا‌به‌حال شاهدش بودن، تو مجلس ترحیم خوندم. خیلی‌خب، شاید تأثیرگذارترین نبود، اما به‌راحتی می‌تونست افتضاح‌ترین محسوب شه. فکر می‌کنم به این بستگی داره که از مادرم بپرسید یا از من. مادرم که احتمالاً از امروز به بعد برای یه ‌سال تموم با من حرف نمی‌زنه.