نام نویسنده : بنژامن کنستان

نام مترجم : مینو مشیری

” آدلف ” معروف ترین اثر بنژامن کنستان نویسنده سویسی، فرانسه زبان ، توسط مینو مشیری از فرانسه به فارسی برگرداننده شده است و برای اولین بار در سال ۸۸ از سوی نشر ثالث منتشر شد، گفتنیست این رمان در روزهای اخیر به چاپ چهارم خود رسیده است.

این داستان که یکی از شاهکارهای رومانتیک قرن هجدهم است . این رمان از نگاه اول شخص « آدلف » روایت می شود و با توجه به جهت گیری راوی در بیان رابطه و علل فراز و نشیب آن، به نوعی یک خودکاوی روانشناسانه محسوب می شود و در این زمینه از متقدمین این عرصه محسوب می شود.

آدلف ضد قهرمان از خود بیگانه و درون گرایی است که عاشق زنی ده سال بزرگ تر از خودش می شود. در این شاهکار روانشناسی عشق، کنستان عمیق ترین و شورانگیزترین وابستگی های عاطفی را موشکافانه تجزیه و تحلیل می کند تا نشان دهد چرا و چگونه با گذر زمان این احساسات و بستگی ها به تدریج رنگ می بازند.

وسعت مفاهیم و منظرهای روانشناختی رمان آدلف چنان حیرت آور است که صاحبنظران به حق بنژامن کنستان را پیشگام رمان روانشناختی نو نامیده اند.

بخشی از کتاب آدلف :

چقدر هنگامی که بی طرف هستیم، عادل می شویم! هر که هستید هرگز منافع قلبی خود را به دیگری نسپارید؛ فقط قلب انسان است که می تواند مدافع خوبی برای خود باشد؛ فقط دل انسان است که می تواند وکیل مدافع خوبی برای خود باشد؛ فقط دل می تواند در ژرفای زخم خود نفوذ کند؛ ورنه هر واسطه ای داور می گردد؛ تجزیه و تحلیل می کند، مصالحه می کند، بی تفاوتی را درک می کند، آن را ممکن می شناسد، آن را گریزناپذیر می نامد، و در نهایت حیرت می بینیم این بی تفاوتی برایش موجه و قابل بخشش می گردد … وقتی زوایای پنهان روابطی صمیمانه را بر شخص سومی افشا می کنیم، گام بلندی برمی داریم، گامی غیرقابل برگشت، زمانی که روشنایی روز وارد این حریم می شود، آنچه را ظلمت شب در سایه هایش در پرده داشت، ویران می کند، همان گونه که اجساد تا وقتی در درون قبر قرار دارند اکثراً قواره ظاهریشان را حفظ می کنند، همین که هوای خارج به آنها می خورد، غبار می شوند.

شاندور مارائی ترجمه: مینو مشیری

شاندور مارائی، نویسندهٔ برجستهٔ مجارستانی قرن بیسـتم، از خلاق‌تـرین رمان‌نویسان کشورش است. در دههٔ اول قرن بیست‌ویکم، گرچه خودش در گذشته بود، رمانش، خاکستر گرم، به زبان‌های بسیاری ترجمه شد و او به شهرت جهانی دست یافت. مارائی در خاکستر گرم، فراتر  از  یک مثلث عشقی می‌رود و با کاوش در بارهٔ وسواس ذهنی، تنهایی انسان، غم، دوستی و خیانت و اصالت راستین به رمانش ابعاد فلسفی و روان‌شناختی می‌بخشد که یادآور میلان کوندرا و نویسندگان همنسل اوست.

این رمان، داستانی با موضوع فلسفی و روان‌شناختی است که علاوه بر روایت یک مثلت عشقی، به موضوعات مختلفی از قبیل: تنهایی انسان، غم‌ها، دوستی، خیانت، خیانت و اصالت می‌پردازد.

ژنرال سالخورده که پسر افسر فرمانده گارد است، در یک قصر بسته همراه دایه نود و یک ساله خود «نی‌نی» زندگی یکنواختی را می‌گذراند. او با دریافت نامه‌ای متوجّه می‌شود که «کنراد»، دوست مجارستانی وی، بعد از چهل و یک سال دوری، به مهمان‌خانه «وایت ایگل» آمده است.

نویسنده :   ژوزه ساراماگو

مترجم :   مینو مشیری

ویراستار : محمدرضا جعفری

کوری (به پرتغالی: Ensaio sobre a Cegueira) رمانی از ژوزه ساراماگو که نخستین بار در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. ساراماگو در این رمان از کوریِ آدم‌ها سخن گفته‌است. در این رمان، هاله‌ای سفیدرنگ بعد از کور شدن افراد مقابل چشمانشان ظاهر می‌شود. ساراماگو در این رمان از تلمیح استفاده کرده و با اشاره به نوشته‌های قدیمی، اثرش را زیباتر و تأثیرگذارتر کرده‌است.

ساراماگو در رمان کوری برای شخصیت‌ها اسم انتخاب نکرده‌است. با وجود این، پیچیدگی در رمان ایجاد نشده و خواننده به‌راحتی می‌تواند با شخصیت‌های رمان ارتباط ذهنی برقرار کند. ویژگی دیگر این رمان در بازگشت‌های زمانی به گذشته و آینده در خیال شخصیت‌های رمان است که به زیبایی و جذابیت آن افزوده‌است.

«به مرد کوری بگویید: آزاد هستی؛ دری را که از دنیای خارج جدایش می‌کند باز کنید. بار دیگر به او می‌گوییم: آزادی، برو، و او نمی‌رود، همانجا وسط جاده با سایر همراهانش ایستاده، می‌ترسند، نمی‌دانند کجا بروند. واقعیت این است که زندگی دریک هزارتوی منطقی، که توصیف تیمارستان است، قابل قیاس نیست با قدم بیرون گذاشتن از آن بدون مددِ یک دست راهنما یا قلادهٔ یک سگ راهنما برای ورود به هزارتوی شهری آشوب‌زده که حافظه نیز در آن به هیچ دردی نمی‌خورَد، چون حافظه قادر است یادآور تصاویر محله‌ها شود نه راه‌های رسیدن به آنها.»