والتر کوفمان در پایان عمری سرشار از زندگی و نشاط، که توام با پایانی غم بار و حزن انگیز بود، کتاب کشف ذهن را نوشت.

این اثر در عین گیرایی و دقت عمیق و سترگ خود، هرگز برای خواننده بار گران نبود، بلکه مانند سایر آثار او بازاندیشی غایی کوفمان از سنت فکری عصر خود بود که به تفسیر و تشریح «کشف ذهن» می پردازد و منظور کوفمان از «ذهن» به طور اعم «عنوانی کلی است برای مفاهیم احساس و عقل و منطق و خرد و هوش و اراده.» هدف اصلی این سه مجلد کتاب، بنابر قول خود کوفمان، «کمک به کشف ذهن می باشد.» ولی علاوه بر این، مدعی است که «یکی از نتایج و مواهب این سه مجلد کتاب آن است که به درک نوینی از مباحثی بدیع در تاریخ فکری دو قرن اخیر می انجامد.»آنچه او ازنظر تاریخی بدان می پردازد، همان سنت فکری است که در اصل، متفکران آلمانی آن را بسط داده اند.

از آنجا که کوفمان موضوع اثرش را بر حسب هدف فکری معین خود تعریف می کند و نه دوره تاریخی مربوط به آن، ما تلویحا با این نظریه او روبه رو می گردیم که در طی دویست سال اخیر، غالب تحولات چشمگیر در کشف ذهن، فقط در میان کسانی که به زبان آلمانی می نوشتند، پدید آمده است. با درنظرگرفتن فهرست نام متفکرانی که در این سه مجلد کتاب مورد بحث او قرار گرفته اند، این مدعای او چندان بی پایه نمی نماید.این اثر شامل سه مجلد است. هر جلد به سه شخصیت می پردازد؛ نخستین جلد مربوط به گوته و کانت و هگل است و جلد دوم به نیچه و هایدگر و بوبر اختصاص دارد و جلد سوم نیز فروید و آدلر و یونگ را شامل می شود.