نویسنده :   اریک امانوئل اشمیت

مترجم :   قاسم صنعوی

"انجیل های من" داستان پیامبری و رستاخیز عیسی است، و شروع دین مسیحیت. داستان در دو فصل تنظیم شده؛ فصل اول با نام "شب باغ زیتون" که به پیامبری ی عیسی می پردازد و فصل دوم به نام "انجیل به روایت پیلاطس" که درباره ی رستاخیز این پیامبر است. شک و ایمان، مسئولیت و لاقیدی، اساس مفهوم این رمان است. چه در فصل اول که عیسی نمی تواند بپذیرد که ناجی و برگزیده ی خداست و به پیامبری ی خود شک می کند. و چه فصل دوم که پیلاطس، سردار رومی به رستاخیز او شک می کند و زنده شدن دوباره ی او را باور نمی کند. و به آخر هم نه عیسی کاملا با اعتقاد و نه پیلاطس به تمامی معتقد است. هر دو شک هایی دارند. عیسی، مسیح بودن خود را باور ندارد و به کسانی که به او می گویند تو مسیح هستی، جواب می دهد که من این را نگفتم، تو بودی که این را گفتی. و در نامه های پیلاطس به برادرش نیز غوطه خوردن او را بین شک و ایمان می بینیم. اما چه به پیامبری و رستاخیز عیسی ایمان داشته باشیم و چه نداشته باشیم یک چیز مسلم است آن این که هم عیسی و هم پیلاطس انسان های لاقیدی نیستند و هر دو به دنبال حقیقت می گردند. و اشمیت به چه زیبایی این نکته را در داستان بیان می کند. هنگامی که پیلاطس از شک داشتن می نالد و از این که دیگر رومی ای که می داند، نیست غمگین است، کلودیا همسرش به او می گوید: " – پیلاطس، شک کردن و اعتقاد داشتن، هردو یکی است. فقط بی قید بودن کفر است." در مقابل شک عیسی و پیلاطس اما افراد با اعتقادی نیز حضور دارند. یهودا و کلودیا. یهودا حتی ذره ای هم به بازگشت دوباره ی عیسی شک نمی کند و به خود او هم می گوید که اطمینان داشته باشد که پس از سه روز از مردنش، زنده خواهد شد. و کلودیا همسر پیلاطس هم در مقابل شک این سردار رومی نمادی از ایمان کامل است. رمان "انجیل های من" گر چه داستانی با درونمایه ی مذهبی ست، اما خواندن آن برای کسانی که اعتقادات مذهبی ندارند هم جذاب است. دیدن شک عیسی و ایمان یهودا (کسی که محل اختفای عیسی را به رومیان لو می دهد). خواندن تئوری های منطقی ی پیلاطس در رد رستاخیز عیسی، که به درستی پرداخت شده اند.

سیمون دوبووار

ترجمه: قاسم صنعوی

درباره جنس دوم گفته‌اند:

… رساله‌ی مهم و اختصاص‌داده‌شده به وضع زن … اثری عمیقاً بدیع که در آن‌ با نظریه کهتری طبیعی زن مبارزه شده است… .

^{(فیلیپ وان تیه‌گم، نویسنده و ناقد ادبی)}

جنس دوم، تازگی آتش‌افروزی خود را حفظ می‌کند… . ^{(ژنویوو ژناری، نویسنده)}

جنس دوم، دیرزمانی برجسته‌ترین اثر سیمون دو بووار مانده است… (^{پی‌یر دو بوادفر، نویسنده و ناقد ادبی)}

یکی از قابل ملاحظه‌ترین کتاب‌ها. می‌خواهم بگویم بهترین کتابی که تاکنون درباره زنان نوشته‌شده … اثری در درجه اول اهمیت..                                                           ^{(نشریه تروت)}

از زمان انتشار اتاق شخصی اثر ویرجینیاوولف، تاکنون نوشته‌ی چنین با اهمیت درباره زن نوشته نشده است. سیمون‌دوبووار تنها نویسنده‌ی دقیق و اهل تحقیق نیست، رمان‌نویس نیز هست و ارزش ین اثر تا حد زیادی به سبب تخیل شگرف او است…                                   ^{(ضمیمه ادبی تیمز)}

… ما دخترهای آراسته کلاس دوم، پانزده یا شانزده سال داشتیم که جنس دوم را کشف کردیم. فکر نمی‌کنم که هیچ کتاب دیگری بوده باشد که درباره آن چنین تفسیر و تجلیل کرده باشیم. سیمون دوبووار … مفهوم سرنوشت زنانه را دود هوا می‌کرد، ما را از قید یوغی‌ هزارساله می‌رهاند … .                                                                                                        ^{(الیزابت بادنته، روزنامه‌نگار)}

بدون وجود جنس دوم، … انفجار «فمنیسم» در سراسر جهان صورت نمی‌گرفت … می‌دانیم که جنس دوم چه حادثه‌ی بوده است.                 ^{(برتران پوارو دلپش، نویسنده و ناقد ادبی)}         

گزینش و ترجمه: قاسم صنعوی

آندره موروا، اونوره دو بالزاک، امیل زولا و …

دربارۀ تاریخچۀ داستان کوتاه در فرانسه نظر واحدی وجود ندارد. به عقیدۀ برخی اواخر قرون وسطا از پیدایش این نوع نشان دارد و در این زمان است که داستان کوتاه جایگزین انواع حکایت های کوتاه که هر نوع نام خاص خود را دارد می شود. ولی جهش واقعی آن به قرن شانزدهم و زمانی مربوط می شود که ملکۀ ناوارِ مجموعه داستان – قصه ای می آفریند که در آن، در کنار سرگذشت های بی رویۀ میراثِ قرون گذشته، داستان های جدی و پر وقاری جای می گیرند که در آن ها «لطیفه»های بی پرده جای خود را به تحلیل های روانی می دهند. ترجمۀ داستان های نمونۀ سروانتس به زبان فرانسوی که دو سال بعد از آن صورت می گیرد بر داستان نویسی فرانسه تأثیر به سزا می گذارد. هر چند داستان کوتاه آن زمان از لحاظ موضوع و ترکیب به میزان قابل توجهی با رمان دارای پیوند است… دوران شکوفایی داستان کوتاه فرانسوی در قرن نوزدهم فرا می رسد. از رمان نویسان بزرگ این قرن کمتر کسی به داستان کوتاه روی نمی آورد و برخی چون استاندال، بالزاک، زولا، ساند، گوتیه… و حتی شاعر و نمایشنامه نویس بزرگی چون موسه که رمان نویسی اش در مقایسه با شعر و آثار نمایشی اش در درجۀ دوم قرار می گیرد از این وسوسه به دور نمی مانند. نویسندگانی چون مریمه و به خصوص موپاسان که هجده مجموعه داستان کوتاه به چاپ می رساند به مثابه متخصصان «نوول»نویسی روی می نمایند.

داستان کوتاه فرانسوی در قرن نوزدهم که دوران شکوفایی است، به خصوص از دو رگۀ آشکارا متضادِ «رآلیسم» و «فانتاستیک» بهره برداری می کند و چندان موضوعی هم نیست که موردِ استفاده اش قرار نگیرد، و هر لحنی هم در خلقِ آن به کار گرفته می شود. در همین قرن است که مدون ترین نظریه های مربوط به داستان کوتاه پدید می آید و داستان کوتاه به مثابه یک «ژانر» ادبی روی می نماید. اقبال به این نوع ادبی به حدی است که حتی بودلر، شاعر و از بنیان گذاران سمبولیسم نیز در زمینۀ داستان نویسی هم طبع آزمایی می کند. تأکید بر تمرکز ماجرا، محدودیت شخصیت ها و پایانِ غالباً پیش بینی نشدۀ ماجرا از ویژگی های داستان نویسی در این قرن است.

در قرن بیستم، قرن رونمایی مکتب های جدید هنری، آن چه در عالم ادب روی می دهد بر داستان نویسی نیز اثر می گذارد. شمارِ آن دسته از نویسندگان که به نوشتن داستان کوتاه نیز رغبت نشان می دهند از حد به در است و برخی از آنان هم هستند که چیزی جز داستان کوتاه نمی نویسند. موروآ، آرلان، امه، بولانژه، آرنو، لانو، و بالاخره نامدارانی چون سارتر، کامو، ورکور، از طبع آزمایی در این عرصه فارغ نمی مانند.

در مجموعۀ حاضر سعی بر آن بوده که نمونه های گوناگونی از نویسندگانی با سلیقه های متفاوت ارایه شود و چنین امری لزوماً آثاری با ارزش های متفاوت و نه همه در یک سطح را در کنار هم قرار می دهد. باید افزود که حجم در نظر گرفته شده برای این مجموعه اجازه نمی دهد که از تمام داستان نویسان اثری ارایه شود.