گروهی با قراردادن امنیتِ ملّی و اجتماعی در صدر اولویت‌های حکومت، توسل به هر شیوه‌ای -حتی توسل به درجات مختلف خشونت- را برای دستیابی به اطلاعات حساس روا می‌دارند. برخی دیگر حوزهٔ عملِ بازجویان را به قانون و اصولِ اخلاقی محدود می‌کنند و بر این باورند که حتی در دشوارترین شرایط نیز عملِ بازجویان باید در چارچوب قانون باشد. مدافعان هر یک از این دو دیدگاه اندیشه‌های خود را بر اساس فرضیاتی دربارهٔ حقوق و وظایف متقابل فرد و جامعه بنا کرده‌اند.

مایکل اسکرکر در این کتاب به جنبه‌های مختلف این مسئلهٔ بحث‌انگیز می‌پردازد و آن را از چشم فیلسوفان و حقوق‌دانان می‌نگرد. او می‌کوشد با ارائهٔ مثال‌هایی از پرونده‌های واقعی مسائلی همچون حقِ برخورداری از حریم خصوصی و حقِ سکوت در برابر پرسش‌های بازجو، حقوق متهمان و محکومان، حقوق افراد مشکوک به فعالیت‌های تروریستی و جاسوسی، حقوق زندانیان جنگی و اسرا، ریشه‌های تاریخی شکنجه و تردیدهایی که دربارهٔ میزان کارآیی بازجویی‌های خشونت‌آمیز وجود دارد، و مواردی از این دست را بررسی کند.