حالا این جاییم. کفاره‌ی گناهی را که مرتکب شده‌ایم می‌دهیم. اجازه دادیم تا مردی گول‌مان بزند. کور کورانه دنبالش راه افتادیم. حالا هم تاوانش را پس می‌‎دهیم. تاوان فراموش کردن مفهوم «انسان معترض» ، فرومایگی ، کوته‌نظری ، بی تفاوتی، سرخم کردن مقابل دیکتاتور و دلخوشی‌های کوچک را پس می‌دهیم. این ، حکایت گناه‌های کوچک ما در زندگی روزمره است، حکایت سر سپردگی‌هایمان..

مایکل مک دونالد - آلدو کورکیا - تورج دریایی و...

ترجمه: مهناز بابایی

دین در عربستان پیش از اسلام ترکیبی از شرک، مسیحیت، یهودیت و ادیان ایرانی بود. شرک عرب، نظام اعتقادی غالب، مبتنی بر اعتقاد به خدایان و دیگر موجودات ماوراء طبیعی مانند جن بود. خدایان و الهه ها در زیارتگاه های محلی مانند کعبه در مکه پرستش می شدند.

کتاب بتها (کتاب الأصنام) که توسط محقق عرب هشام بن الکلبی (737–819) نوشته شده است، خدایان و آداب ادیان عرب پیش از اسلام را توصیف می کند.

نویسندگان در پرده برداری از تاریخ پیش از اسلام که 16 قرن از قرن نهم قبل از میلاد تا اوایل قرن هفتم پس از میلاد را در بر می گیرد، از شواهد کتیبه ای و زبان شناختی استفاده می کنند. اولین گواهی نام «عرب» و فعالیت‌های آنها در یمن نیست، بلکه در حومه امپراتوری آشور به عنوان بخشی از شورش گسترده‌تر شام متشکل از دولت‌ها و پادشاهی‌های اسرائیلی، یهودیه، آرامی و عربی است. به اندازه کافی جالب توجه است که برخی از پادشاهی های عرب سرکش در شمال شبه جزیره عربستان توسط ملکه ها رهبری می شوند. در مجموع، شبه جزیره عربستان محل استقرار پادشاهی های بت پرست، یهودی و مسیحی از جمله جرحاء در اطراف قطر امروزی، مازون در عمان، صبا، معین، حضرموت و هیمیار در جنوب، نبطیان و غسانیان در شام و لخمیدها در جنوب بین النهرین بود.

اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن ترین سرود و نوشتار ایرانیان و نامۀ دینی مزداپرستان است. بخشهای گوناگون این مجموعۀ کهن، از زمانی درحدود نیمۀ هزارۀ دوّم پیش ازمیلاد به بعد پدیدآمد و درطول سده های متوالی از نسلی به نسلی دیگر رسید. گزارش ویراسته ای از «اوستا»، در شکل پذیرفتنی خود، باید گاهان پنجگانۀ زرتشت و همۀ دیگر نوشتارهای موجود اوستایی (پنج دفتر اوستای نو) را دربرگیرد؛ نگارشی متناسب با درون مایه و سبک و انشاء هریک از بخشهای متن اصلی و مبتنی بر دقّت کافی در حفظ مفاهیم اندیشگی و آموزه های اخلاقی و دینی و بن مایه های اساطیری و کلیدواژه های گاهانی و تعبیرها و اصطلاحهای اوستایی داشته باشد و درحدّ نخستین گام، با بیانی ساده و روان و دریافتنی، پرسشهای خوانندۀ پژوهندۀ امروزی را پاسخ گوید. گزارنده تکامل دانش «اوستاشناسی» را بر بنیاد پژوهشهایی که در خود «اوستا» و یا در «ادبیّات پارسی میانه» (وابسته به اوستا و مزدیسنا) در چند دهۀ اخیر در جهان و ایران صورت پذیرفته، درنظر داشته و تا آنجا که امکان یافته و توانسته، برداشتهای نو را –که برخی از آنها به طور نسبی و بعضی دیگر به تحقیق بر دریافتها و برداشتهای پیشین ترجیح دارد– درکار آورده است.

کتاب حاضر داستان واقعی دختری است که ناخواسته به دنیا آمد و با وجود قساوت های نامادری اش، سفری پیروزمندانه از کودکی به بلوغ دارد. درواقع نویسنده در این کتاب ماجرای زندگی سخت و پرمصیبت خودش را شرح می دهد. نویسنده در ابتدای این کتاب نوشتن واقعیت های زندگی اش را بسیار دشوار خوانده و دلیل آن را این گونه توصیف کرده است: «زیرا بار دیگر خاطرات تلخ و سوزناک و رنج ها و مشکلات فراوانی را که تحمل کرده ام برایم زنده کرد. لیکن خود را موظف می دانم تجارب دردناکم را برای پیرایش باطن و آرامش روح و تشویش و صبر و بردباری در برابر ناملایمات به دیگران منتقل کنم»