رمانِ به هوای دزدیدنِ اسب‌ها نوشته‌ی پِر پترسون (1952) یکی از مهم‌ترین رمان‌های ادبیاتِ نروژ در چند سالِ گذشته محسوب می‌شود. رمانی که در سالِ 2007 برای نویسنده‌اش جایزه‌ی معتبرِ «ایمپکِ دوبلین» را به ارمغان آورد و او را یک‏شبه مشهور کرد. پترسون این رمان را در سالِ 2003 نوشت. داستانی از عمقِ سرمای نروژ. روایت از زندگی مردی در آستانه‌ی کهن‏سالی آغاز می‌شود که در اعماقِ جنگل‌های نروژ همراه سگش تنها در کلبه‌ای چوبی زندگی می‌کند. شادکام از این تنهایی و دوری از مردمِ خشمگین. حادثه‏‌ای کوچک در همسایگی‌اش داستان را می‏‌برد به پنجاه و اندی سال عقب. به کودکی قهرمان پترسون و روایتِ آن‌چه بر او گذشته تا به این زندگی رسیده است. رمانی داستان‌گو و به‌شدت مملو از خُرده‏‌روایت. اثری که در آن جغرافیای اسکاندیناوی، تأملاتِ فلسفی و گسست‏‌های عمیقِ شخصی و اجتماعی، انسانی ساخته که می‌خواهد دور از همه‏ چیز باشد. یکی از دلایلِ شهرتِ جهانی این کتاب به همین ایده‌ی مهم بازمی‌گردد که نویسنده مطرح می‌کند: آیا می‌توان تنهایی را ستایش کرد؟ یا در نهایت تنها گذارده خواهیم شد؟