چارلز دیکنز نوشتن رمان «یادداشت های پیک ویک» را در سال ۱۸۳۶ زمانی که تنها ۲۴ سال داشت، آغاز کرد. در این رمان، توان توصیف گرایانه ذاتی دیکنز با مهارت طنزپردازانه او درهم آمیخته است. موفقیت بزرگی که «یادداشت های پیک ویک» در پایان ۱۹ ماه انتشار میان مردم، به دست آورد، برگرفته از توانایی دیکنز در استفاده از چشم و گوشش بود. این کتاب با حرکتی قهرمان نمایانه و تقلیدی مسخره آمیز از یک سخنرانی علمی و بحثی پارلمانی که فصل اول را شامل می شود، آغاز می شود.

 دیوید الیس استاد ادبیات زبان انگلیسی دانشگاه کنت، کانتربری در مقدمه ای که برای این کتاب نوشته، آورده است: «یادداشت های پیک ویک» آشکارا رمانی غیرجدی است. با این وجود، در لحن آن یک شور جوانی و نوعی بی خیالی شادمانه احساس می شود که زندگی بدون آن بی نهایت یکنواخت به نظر می رسد؛ لحنی که دیکنز در روند طبیعی زندگی دیگر هیچ گاه آن را تجربه نخواهد کرد، زیرا انسان تنها یک بار ۲۴ ساله می شود.

رمان مفصل، در دو جلد خود ۵۷ فصل دارد و تصاویر آن نیز با فهرست مشخص شده اند. شخصیت های این کتاب، به قدری زیاد هستند که در ابتدای آن، به تفکیک نام برده و معرفی شده اند.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

این دفتر اتاقی بود با ظاهری بسیار کثیف، سقفی فوق العاده کوتاه و دیوارهای قاب بندی شده قدیمی که چنان بد نورپردازی شده بود که با وجود روشنایی روز در بیرون شمع های بزرگ پیه سوز روی میزها روشن بود. در یک انتها دری وجود داشت که به اتاق اختصاصی قاضی ختم می شد که بر گرد آن گروهی از وکلا و کارمندان قضایی جمع شده بودند و به ترتیبی که پرونده شان در بایگانی ثبت شده بود، وارد می شدند. هربار که این در باز می شد تا شخصی خارج شود، نفر بعد برای داخل شدن به سوی آن یورش می برد و چون علاوه بر گفت و گوهای فراوان میان افرادی که برای دیدن قاضی انتظار می کشیدند، انواع و اقسام بگومگوهای شخصی نیز میان بخش اعظم کسانی که او را دیده بودند، رد و بدل می شد، آن قدر سر و صدا وجود داشت که نشود در اتاقی با چنین ابعاد محدودی تحمل گردد.

گفت و گوهای این مردان تنها صداهایی نبود که به گوش می رسید. بر سکو و در پشت جایگاهی چوبی در انتهای دیگر اتاق کارمندی عینکی ایستاده بود که سوگندنامه ها را تحویل می گرفت و هر از گاهی دسته های بزرگی از آن توسط منشی دیگری برای امضای قاضی به اتاق اختصاصی اش برده می شد...