به زندگی قسم
پرده حائل
یان مک یوون
سیامک دل آرا
ایان راسل مک‌یوون (به انگلیسی: Ian Russell McEwan) (زاده ۲۱ ژوئن ۱۹۴۸) نویسنده و نمایشنامه‌نویس انگلیسی است. ایان در ۲۱ ژوئن ۱۹۴۸ در الدرشات از توابع همپشر زاده شد.
او در سال ۱۹۹۸ به خاطر کتاب آمستردام موفق به دریافت جایزهٔ ادبی من بوکر شد.
هر آنچه را می‌توان از یک رمان‌نویس انتظار داشت، یان مک یوون یکجا دارد. خواندن کتاب‌های او لذت‌بخش است. سلیس و روان بودن نوشته‌هایش، چهره‌ای واقعی به شخصیت‌های داستانی‌اش می‌بخشد.
شیکاگو تریبیون
دیوار حائل کتابی که استادانه به رشتة تحریر درآمده است. در ابتدای رمان، اتفاق‌ها با ریتمی مناسب و سریع رخ می‌دهند و انتهای داستان نیز از ظرافتی برخوردار است که در نوشته‌های کمتر نویسنده‌ای یافت می‌شود.
رادیوِ ملی آمریکا
اوج ظرافت را در این کتاب می‌توان یافت؛ کتابی که نمی‌توانید از ادامة خواندنش صرف‌نظر کنید. فقط یک استاد واقعی می‌تواند در کتابی حدوداً 200 صفحه‌ای این‌همه ایده را گردهم بیاورد و سوال‌های بی‌پاسخ بسیاری در ذهن خواننده ایجاد کند.
بوستون گلوب
خودکامگی (بیست درس از قرن بیستم)
تیموتی اسنایدر
شهاب الدین عباسی
بنا بر آنچه که مولف کتاب بیان کرده است، تاریخ می‌تواند مانوس باشد و می‌تواند هشدار بدهد. در اواخر قرن نودهم، مانند اواخر قرن بیستم، گسترش تجارت جهانی، انتظاراتی در مورد پیشرفت به وجود آورد. در اوائل قرن بیستم همچنان که در اوائل قرن بیست و یکم این امیدها با خواب و خیال‌های جدید سیاست توده‌وار با چالش روبه‌رو شد؛ سیاستی که در آن یک رهبر یا حزب ادعا می‌کرد که نماینده مستقیم اراده مردم است. دموکراسی‌های اروپایی به ورطه قدرت طبی جناح راست و فاشیسم در دهه‌های 1920 و 1930 فرو افتادند. اتحاد جماهیر شوروی که در 1922 استقرار یافت، الگوی خود را در اروپا در دهه 1940 گسترش داد. تاریخ اروپای قرن بیستم نشان می‌دهد که جوامع می‌توانند فرو بپاشند، دموکراسی‌ها می‌توانند سقوط کنند، اخلاق می‌تواند افول کند و آدم‌های عادی می‌توانند خود را اسلحه به دست بالای گودال‌های مرگ بیابند. فهم اینکه چرا این اتفاقات افتاد به کار امروزمان می‌آید.
ای بسا وسوسه شویم و فکر کنیم که میراث دموکراتیک‌مان خود به خود ما از از چنین تهدیدهایی مصون نگه می‌دارد. این یک واکنش گمراه‌کننده است. در واقع رسم و روال پدران موسس اقتضا می‌کند که تاریخ را بررسی کنیم و سرچشمه‌های عمیق خودکامگی را بفهمیم و پاسخ‌های مناسبی در قبال آن‌ها در پیش بگیریم. آمریکایی‌ها امروز عاقل‌تر از اروپایی‌ها نیستند که شاهد تسلیم دموکراسی در برابر فاشیسم، نازیسم یا کمونیسم بودند. یکی از مزیت‌های ما این است که از تجربه آن‌ها درس بگیریم. اکنون زمان خوبی برای این کار است. این کتاب بیست درس از قرن بیستم به فراخور اوضاع امروز ارائه می‌کند.
کمدی الهی (دوزخ برزخ بهشت)(۳جلدی با قاب)
دانته آلیگری
محسن نیکبخت
کمدی الهی کتابی است اثر دانته شاعر و نویسنده ایتالیایی قرن 14 میلادی. این کتاب از زبان اول شخص روایت شده و دانته در آن سفر خیالی خود را به دوزخ، برزخ و بهشت بازگو می‌کند. دانته در این کتاب از مراحل مختلف دوزخ، برزخ و بهشت می‌گذرد و در این مراحل با شخصیت‌های مختلف تاریخی برخورد می‌کند تا عاقبت در آخرین مرحله بهشت به دیدار خدا می‌رسد.
کمدی الهی یک اثر استادانه است که از قدرت داستان‌پردازی دانته حکایت دارد. طرز گفتار و شیوه نقل حوادث و وقایع و دقتی که در وصف جزئیات و ریزه‌کاری‌های سفر به دوزخ و برزخ و بهشت به کار رفته، به این داستان طولانی صورتی خاص می‌دهد و آن را به شکل سفرنامه واقعی یک مسافر درمی‌آورد، به طوری که از همان اول خواننده فراموش می‌کند که آنچه می‌خواند زاده خیال‌پردازی یک شاعر است. خواننده چنین می‌پندارد که واقعا یک نفر مسافر، همچنان‌که از شهری به شهری و از کشوری به کشوری سفر می‌کند، در اینجا به سفر دنیای دیگری رفته و این حوادث را به چشم دیده و جزئیات آن را یادداشت کرده است تا برای دیگران نقل کند. حتی از روی مندرجات این مجموعه می‌توان نقشه جغرافیایی دوزخ و طبقات مختلف آن و طول و عرض قسمت‌ها و همواری و ناهمواری جاده‌ها و وضع رودها و برج و باروها و صخره‌ها و… را که دانته توصیف کرده، تعیین کرد.
کمدی الهی پس از انقلاب دیگر تجدید چاپ نشد، تا سال‌ها نایاب بود و معدود نسخه‌هایی که از آن در بازار مانده بود به بهایی گزاف به صورت قاچاق فروخته می‌شد تا اینکه سرانجام در سال‌های اخیر مجدداً مجوز نشر گرفت.
این کتاب را مجسمه‌سازان و نقاشان بزرگ اروپایی در قرون پیش بارها تصویرسازی کرده و روایات آن را به نقش درآورده‌اند. چاپ حاضر همراه با یک تابلو از ساندرو بوتیچلی، سه تابلو از جان فلکسمن، یازده تابلو از گوستاو دوره بانضمام پنج تصویر و دیاگرام دیگر در سه جلد منتشر شده است.
مرگ شهریار سنگور
لوران گوده
پرویز شهدی
رمانی حماسی به قلم لوران گوده نویسنده فرانسوی که به اکثر زبان‌های دنیا ترجمه شده است. این کتاب در فرانسه دو جایزه را از آن خود کرده است.
در فراسوی قرن‌ها و در سرزمینی خیالی، شهریاری به نام سنگور، فرمانروای امپراتوری عظیمی است که خود را برای جشن ازدواج دخترش آماده می‌کند. یکباره خواستگاری دیگر که با دختر پادشاه پیمانی دیرینه داشته از راه می‌رسد. این‌چنین شهر ماسابا به‌صورت «تروا»ی محاصره شده و دستخوش کینه و نفرت درمی‌آید. جنگ و خونریزی جای جشن و پایکوبی را می‌گیرد و شهریار سنگور در آخرین دقایق عمرش آخرین تصمیم زندگی‌اش را می‌گیرد…
لوران گوده در قالب داستانی تخیلی، قیافۀ حقیقی انسان‌ها را آن‌گاه که در معرض شهوت قدرت‌طلبی، مال‌اندوزی یا لذت‌های جسمانی قرار می‌گیرند نشان می‌دهد و بر ادعاهای تاریخ دربارۀ شهریارانی که به غلط «دادگستر»، «ملت‌نواز» و «کشورگشایان بلندآوازه» خوانده شده‌اند، خط بطلان می‌کشد.
مسیر آشتی (از استبداد به دموکراسی)
دزموند توتو
بهمن احمدی امویی
این کتاب تاریخچه و گزارشی است به قلم دزموند توتو رئیس کمیسیون حقیقت و آشتی آفریقای جنوبی، که پس از سقوط نظام آپارتاید تشکیل شد. کمیسیون حقیقت و آشتی آفریقای جنوبی، اتفاقی مهم در جامعة جهانی بود. هرگز تصور نمی‌شد که در کشوری، حرکت از استبداد به دموکراسی تنها با توضیح درد و رنج قربانیان یک حکومت استبدادی و اعطای بخشش به مجریان آن ظلم‌ها میسر شود.
دزموند توتو در سال 1984 جایزة صلح نوبل را دریافت کرد. او در سال 1996 به عنوان اسقف اعظم کیپ‌تاون آفریقای جنوبی بازنشسته شد و در سال‌های اخیر به عنوان خطیب به کشورهای مختلف دعوت شده است.
توتو کسی است که نلسون ماندلا، رئیس‌جمهوری فقید آفریقای جنوبی، او را به عنوان رئیس کمیسیون حقیقت و آشتی برگزید. وی در این کتاب، آگاهی عمیق خود را در گذر از این تجربة سخت و دردناک به تصویر کشیده است.
نویسنده این بحث را مطرح می‌کند که آشتی حقیقی میان مردم و حاکمان مستبد، با انکار گذشته به دست نمی‌آید. توتو که سال‌ها در دوران آپارتاید زندگی کرده است، می‌گوید که چگونه با صبر و صداقت می‌توان دنیایی جدید و انسانی‌تر ساخت.
نلسون ماندلا در همین باره گفته است: «کمیسیون حقیقت و آشتی آفریقای جنوبی نوری بود که بر زندگی همة ما تابیده شد… در طول برگزاری جلسات دادگاه‌های عمومی این کمیسیون، دزموند توتو همة دردهای مشترک، افسوس‌ها، امیدها و اعتماد و باور ما را به آینده، به نمایش گذاشت.»