کورت توخولسکی (به آلمانی: Kurt Tucholsky) (زاده ۹ ژانویه ۱۸۹۰ - درگذشته ۲۱ دسامبر ۱۹۳۵) نویسنده و شاعر و روزنامه‌نگار آلمانی.

توخولسکی در آغاز آخرین دههٔ قرن نوزدهم، در آلمان، به دنیا آمد. روزنامه‌نگار و طنزنویس بود و عضو حزب سوسیالیست مستقل آلمان (او اس پ د). پس از به قدرت رسیدن هیتلر و حزب نازی در آلمان، گشتاپو به چند دلیل یهودی، روزنامه‌نگار، سوسیالیست و طنزپرداز بودن (که البته یکی از آن دلایل برای مرگ یا تبعید کافی بود)، تابعیت آلمانی او را لغو و به سوئد تبعیدش کردند. توخولسکی قبل از آن که شاهد جنگ جهانی دوم باشد، در نیمهٔ دههٔ چهارم قرن بیستم، بر اثر خوردن مقداری زیادی داروی ورونال در بیمارستانی در سوئد مرد و برخی معتقد هستند که او خودکشی کرده است. به افتخارش انجمن قلم سوئد بورس تحصیلی‌ای ایجاد کرده است که هر ساله به نویسندگان یا ناشرانی که برای نشر آثارشان مورد خشونت قرار گرفته‌اند اهدا می‌شود تا کنون فرج سرکوهی و ناصر زرافشان از ایران این جایزه را دریافت کرده‌اند.

نویسنده :   بختیار علی

مترجم :   سردار محمدی

پرسش از بختیار علی در خصوص کتاب: از آفریدن قهرمانان داستانهایت و این که این شخصیت ها هنوز زنده هستند چه احساسی داری؟ در ورای این سوال سخنی از ساراماگو به ذهنم رسید که می گوید: «نویسندگان می توانند شخصیت های بیافرینند که از انسانهای معمولی عمر بیشتری داشته باشند»، آیا شخصیت محبوبی در داستان هایت وجود دارد که قرابتی با تو داشته باشد و احساس کنی که هنوز زنده است؟

برای من، شخصیت اشرف در رمان مرگ تک فرزند دوم زنده ترین شخصیتی است که تا حد زیادی به خود من شبیه است.

چرا؟

شاید تعبیر این امر کمی دشوار باشد، اشرف در وضعیت تک فرزندی زندگی می کند، من نیز تک فرزند بودم. تک فرزند پسر در میان تعداد زیادی از خواهران. کودکی خود را در میان تعدادی از خواهران به سر بردم. همچنین هر دوی ما در وضعیت نارضایتی از جهان به سر برده ایم. البته دلایل این عصیان و ناراحتی شاید متفاوت باشد، اما بر این باورم هر دوی ما در نوجوانی و کودکی خود دارای تجربه های مشترکی هستیم. مرگ تراژیک او شاید تصویری از مرگ کودکی من باشد. همان اندازه که مرگ اشرف مرگی سیاسی است و به دست عده ای از مردم و دوستانش کشته می شود، به همان اندازه شبیه به مرگ کودکی من است. درست است که من برادر نداشته ام. اما به نوعی میتوان مرگ اشرف را نماد و سمبل مرگ دوران کودکی دانست، که در آنجا بسیار به زندگی من شبیه است. (از مصاحبه با بختیار علی، در رادیو کردی، برنامه زایله)

نویسنده :   الیزابت گیلبرت

مترجم :   ندا شادنظر

الیزابت گیلبرت (انگلیسی: Elizabeth Gilbert؛ ۱۸ ژوئیهٔ ۱۹۶۹)نویسنده، مقاله‌نویس، نویسنده داستان کوتاه، زندگی نامه نویس، رمان نویس و خاطره نویس اهل ایالات متحده آمریکا است. او به خاطر نوشتن کتاب خاطراتش، بخور، عبادت کن، عشق بورز شناخته شده است که از دسامبر ۲۰۱۰ به مدت ۱۹۹ هفته در فهرست کتب پرفروش نیويورک تایمز قرار داشت، و براساس آن فیلمی با همان نام در سال ۲۰۱۰ ساخته شد.

نویسنده :   اریک امانوئل اشمیت

مترجم :   فرامرز ویسی و آسیه حیدری

نویسنده :   کورت توخولسکی

مترجم :   علی عبداللهی

توخولسکی، روزنامه نگار، شاعر و نویسنده آلمانی، یکی از روزنامه نگاران هجو نویس و از مخالفان حزب نازی آلمان در قرن بیستم بود. هنگامی که این حزب در آلمان به قدرت رسید، توخولسکی به سوئد تبعید و تمام آثار او به دستور این حزب به آتش کشیده شد. آثار وی هم‌اکنون از آثار مطرح ادبیات آلمان محسوب می‌شوند و جایزه‌ای به نام او هر ساله در آلمان به نویسندگان برگزیده اهدا می‌شود.

«خرده فرمایش‌های جناب پتر پانتر» دومین ترجمه فارسی از داستان‌های توخولسکی و نخستين ترجمه از سروده‌های این شاعر و نویسنده آلمانی است که به صورت کتاب به چاپ می‌رسد.

آندري پلاتونوف

مترجم: رادين پرهام

آندری پلاتونوویچ کلیمنتوف که از نام مستعار آندری پلاتونوف برای انتشار آثارش استفاده می‌کرد، در ۲۸ اوت سال ۱۸۹۹ در وورونژ به دنیا آمد. وی در هنگام انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ خیلی جوان بود، از سال ۱۹۲۰ به نوشتن روی آورد و به عنوان نویسنده‌ای پرکار و جدی مجموعه‌ای از اشعار، چندین داستان، و صدها مقاله نوشت. این مقاله‌ها درباره ادبیات، هنر، زندگی فرهنگی، علوم، فلسفه، دین، آموزش، سیاست و جنگ داخلی، اقتصاد و روابط خارجی نوشته شده است. او سال ۱۹۲۰ نخستین کنگره نویسندگان پرولتر را در مسکو به راه انداخت و به حزب کمونیست اتحاد شوروی ملحق شد. از آن جا که تصور بر آن بود که آن زمان پرداختن به ادبیات ضرورت ندارد او به عنوان مهندس به سازندگی کشورش پرداخت، اما سال ۱۹۲۵ نخستین کتابش را درباره «شورش دریای سیاه» (Black Sea Revolt) منتشر کرد که از انتشارات رسمی حزب کمونیست بود. او سال بعد به نویسندگی بازگشت و به عنوان نویسنده حرفه‌ای شروع به کار کرد و برای مجله‌ها به نوشتن داستان پرداخت. دو رمان اصلی او همین زمان یعنی بین سال‌های ۱۹۲۶ و ۱۹۳۰ نوشته شد اما این دو رمان به دلیل نگاه انتقادی به شرایط موجود منتشر نشد.

پلاتونوف در ۹ داستان از ۲۰ کتابی که از او به جا مانده نظام شوروی را به انحراف از اهداف انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ متهم کرد. به زعم او نظام حاکم بر شوروی در زمان استالین «انگیزه پیشرفت، تلاش و حتی وطن دوستی» را از روس‌ها گرفته بود و تنبلی را جایگزین سخت‌کوشی کرده بود. او که خود کمونیست بود دو دوران استالین به عنوان عنصر «ضدانقلاب» شناخته شد و آثارش اجازه تا پس از مرگ استالین انتشار نیافتند.