اصول هنر

پيتر برك‌هولدر - دانلد جي گراوت - كلاود و پاليسكا

ترجمه: كامران غبرايی

پديدآورندگان تاريخ موسيقي غرب در ويراست هشتم كتاب به كاوش در روند رشد و توسعه موسيقي رفته‌اند و آهنگ دگرگوني‌هايش را از منظر تحول‌آفرينان واكاوي كرده‌اند. روش‌شناسي اين رهيافت انسان محور اقتضا مي‌كند كه مردم - شنوندگان، مخاطبان، منتقدان، اجراكنندگان، و سازندگان - در كانون روايت‌ها جاي داشته باشند، تا بتوان ارزش‌ها و اعتبارها را از ديده آن‌ها بازخواني كرد. بي‌گمان سرگذشت يكي از بزرگ‌ترين آفريده‌هاي بشر در يك مجلد نمي‌گنجد، با وجود اين، مجموعه حاضر چنان بازبيني و ويرايش شده است كه هر پژوهش‌گر و هنرپژوهي از محتوايش بهره‌مند خواهد شد.

كتابي كه پيش رو داريد، هفت بار پيش از اين بازبيني شده است و همين نكته نشان مي‌دهد كه «تاريخ موسيقي غرب» در ميان مشتاقان هنر موسيقي جايگاهي برجسته يافته است. روايت نورتن از تاريخ موسيقي در بافتار ساختارهاي اجتماعي و رويدادهاي تاريخي تبيين شده است. عنايت روايتگران اين روايت به امر آموزش و آموزش‌شناسي نيز آشكار است و از اين منظر مي‌توان كتاب پيش رو را داستاني بي‌مانند دانست.

نام نویسنده : راجر کیمی ین

نام مترجم : حسین یاسینی

درك و دريافت موسيقي، با بررسي تفصيلي سبك‌ها و گونه‌هاي مدوّن موسيقي غرب از قرون وسطا تا آغاز دهه 1990 و نيز تأملي كوتاه اما آموزنده بر برخي از گونه‌هاي موسيقي غيرغربي، مطالبي را فراهم مي‌آورد كه آگاهي از آن‌ها براي هر علاقه‌مند جدّي موسيقي ضروري است. به‌كارگيري واژگان و مفاهيم موسيقايي، اجتناب از تحليل‌هاي سليقه‌اي يا احساساتي، تحليل اوضاع اجتماعي هر دوره براي درك روشن ويژگي‌هاي سبك‌شناسانه موسيقي آن، خلاصه‌اي از سرگذشت آهنگسازان مهم هر دوره و تحليل زنده نمونه‌هايي از آثار آنان و حتا بررسي موسيقي مردم‌پسند غربي با معيارهاي علمي، همگي از مواردي هستند كه كتاب راجر كِيمي‌يِن را در نوع خود شاخص و ارزشمند ساخته‌اند. گرچه اين كتاب نگرشي بسيار تخصصي به موسيقي ندارد اما شاخص‌ترين فصل‌هاي تاريخ موسيقي غرب، پُركاربردترين فرم‌ها و خلاصه‌اي از ويژگي‌هاي سبك‌هاي گوناگون آن را در خود جاي داده و مي‌تواند زمينه‌اي بسيار مناسب براي مطالعه‌اي ژرفتر در اين زمينه‌ها فراهم آورد. شمار فراوان طرح‌هاي شنيدني، كه لحظه به لحظه مهم‌ترين نكته‌هاي موسيقايي در آن‌ها بازگو مي‌شود، سببِ ارتباط ملموس با موسيقي و مطالب كتاب شده و خواننده را ياري مي‌دهد تا درست بودن برداشت‌هايش را از مطالب كتاب محك بزند. نسخه انگليسي اين كتاب داراي نوارها يا ديسك‌هايي است كه قطعه‌هاي موجود در طرح‌هاي شنيدني را شامل مي‌شود. شماري از اين آثار ــبراي نمونه، سنفوني شماره 40 موتسارت، سنفوني شماره 5 بتهوون و كنسرتوي بهار از چهار فصل ويوالدي‌ــ را مي‌توان ميان نوارهاي كلاسيك موجود در ايران يافت و دستيابي به بسياري از آن‌ها البته آسان نيست. اميد است كه پس از نشر كتاب امكان تكثير اين نوارهاي همراه ــكه ارزش آموزشي فراوان دارندــ فراهم شود … از ياد نبريم كه موسيقي تا شنيده نشود موسيقي نيست.

آندره آپيرلو سامان زمان‌زاده آندره‌آ پیرلو (به ایتالیایی: Andrea Pirlo) بازیکن سابق فوتبال اهل ایتالیا می‌باشد. وی در پست هافبک برای تیم ملی فوتبال ایتالیا بازی می‌کرد. پیرلو با تیم ملی فوتبال ایتالیا نایب قهرمانی در یورو ۲۰۱۲ و قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶ را در کارنامه دارد. او به خاطر تکنیک، دریبل، دید عالی، تخصص عالی در ضربات آزاد و شوت و پاس‌های بلند و دقیق تحسین شده‌است. هم تیمی‌هایش در تیم ملی فوتبال ایتالیا به او لقب معمار را داده‌اند، زیرا پاس‌های دقیق او سبب گل‌های فراوانی برای تیم ملی شده است؛ و در ده سال حضورش در تیم میلان، که به قول خودش «نه سال از آن ده سال فوق‌العاده بودند.» به او لقب مترونوم داده بودند. زیرا مانند مترونوم در موسیقی که سرعت نواخت آهنگ را تنظیم می‌کند، آهنگ حرکت تیم را تنظیم می‌کرد.

نویسنده :   برنادت مرفی مترجم :   فروزان صلواتیان

وَنسان وَن گوگ یا فینسِنت ویلم فان خوخ (به هلندی: Vincent Willem van Gogh) (زادهٔ ۳۰ مارس ۱۸۵۳ - درگذشتهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۱۸۹۰) یک نقاش پسادریافتگرهلندی بود، که کارش تأثیر گسترده‌ای بر هنر قرن بیستم داشت. کار او شامل پرتره‌ها، خودنگاره‌ها، مناظر، طبیعت بی‌جان، سروها، مزارع گندم و گل‌های آفتاب‌گردان است. او از کودکی به نقاشی علاقه داشت ولی تا اواخر دههٔ دوم زندگی‌اش نقاشی نکرد. او بسیاری از کارهای شناخته‌شده‌اش را در دو سال آخر زندگی‌اش تکمیل کرد. وی در یک دهه بیش از۲٬۱۰۰ کار هنری تولید کرد که شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن و بیش از ۱٬۳۰۰ نقاشی با آب‌رنگ، طراحی و چاپ می‌شود.

وَنسان وَن گوگ که از بیماری روانی رنج می‌برد، در دسامبر ۱۸۸۸ گوش چپ خود را با تیغ سلمانی برید. دربارهٔ اصل ماجرا تردیدی وجود ندارد و خود نقاش هم در دو خودنگاره تصویر خود را با گوش باند پیچی شده کشیده‌است. ون گوگ تا روز ۲۳ دسامبر دو گوش درست داشت، اما روز بعد که او را در بستر غرق خون یافتند، جای گوش چپ او خالی بود و به یاد نمی‌آورد چه بلایی به سرش آمده‌است. دربارهٔ چگونگی ماجرا حرف و حدیث زیاد است و دو روایت بر سر زبان‌ها است:

اول: ون گوگ، که در اوایل سال ۱۸۸۸ به توصیه برادر کوچک و مهربانش تئو به شهر آرل در جنوب فرانسه کوچ کرده بود، چند ماه بعد به ناراحتی روحی و افسردگی شدید دچار شد؛ او در کابوس‌های وحشتناک و هذیان‌آلود دست و پا می‌زد و به عوالم جنون نزدیک می‌شد. هنرمند رنجور و حساس که از مدتی پیش در گوش چپ خود صداهایی تحمل‌ناپذیر می‌شنید، تصمیم گرفت با اقدامی قطعی خود را از شر گوش راحت کند.

دوم: روایت دیگر این است که ون گوگ به یک روسپی به نام راشل دل بسته بود و چون مال و منالی نداشت به او بدهد، به دلبر خود قول داده بود که به او یک «هدیه گرانبها» تقدیم کند، و این البته گوش خودش بود. برای این روایت گواه واقعی وجود دارد، زیرا راشل واقعاً گوش بریده را دریافت کرد.

نویسنده :   حسین عصاران

فکر این کتاب نمی‌توانست همراه من نباشد. گذشته از علاقه و تعلقِ خاطر همیشگی و قدیمی به ترانه و ذاتِ پُر وقار آهنگ‌های واروژان، از زمان جدی شدنِ کار تحقیق و ثبت تاریخ ترانه در من، این علاقه‌ی شخصی به امری واجب و زمین‌مانده بدل شد. دانسته‌ها از او کم بود و در حد کلیاتی از مهربانی چهره و دانستگی علم، مَخلَص می‌شد که این نه آغاز بود و نه حق. هم‌چنان که چند ویژه‌نامه و یادداشت پراکنده هم بیشتر به کلیاتی از این دست محدود شده بود. در میانه‌ی گفت‌وگوهایم با ناصر چشم‌آذر و دیگر هنرمندان برای کتاب «باران عشق» فکر این کتاب در من راه گرفت. آن‌ها مدام از نقش واروژان و حق استادی‌اش بر خود می‌گفتند. ناصر چشم‌آذر عاشقانه و خالصانه او را استاد خطاب می‌کرد و محمد سریر که به‌صراحت از وظیفه‌ام در این‌باره گفت. پس بلافاصله بعد از انتشار آن‌یکی، کار این‌یکی را آغاز کردم: گفت‌وگو با نزدیک‌ترین یاران و همراهان واروژان آغاز شد. اسفندیار منفردزاده بزرگی و رفاقت کرد تا بابک افشار و شهیار قنبری مرا اول راه بنشاندند. از صحبت‌های آنان روند کتاب دقیق‌تر شد. هر گفت‌وگو آدرس نفر بعدی را مشخص می‌کرد. برخی از این صاحب‌نام‌ها که در این سال‌ها به گوشه‌ای خزیده بودند و دل به گفتن و از خود گفتن نداشتند، با نام واروژان به احترام از جای برخاستند و لطف کردند و گفتند آن‌چه را که پرسیدم. اطلاعات اولیه، رفته‌رفته گسترده‌تر شد. حلقه‌ها تا زنجیرواره‌ شدن، کنار هم قرار گرفتند که در انتها می‌شد عنوان «شرح و مرور» بر آن گذاشت. در این گذار و در گذر از روایتِ هنرمندانِ موجه این عرصه، که خود قسمتی از تاریخ ترانه‌اند، بسیاری از روایت‌ها با دیگر منابع هم وارسی مجدد شدند؛ اگر در میانه‌ی گفت‌وگویی سخنی از نفر سومی به میان آمد، تا حد امکان نظرات او هم گرفته شد؛ و همه‌ی این‌ها برای این بود که از ثبت روایت‌های نامعتبرِ سهم‌خواهانه که این روزها به سرِ تاریخ‌نگاری «ترانه» آوار شده، پرهیز شود.