داستان خانوادگی

اوریانا فالاچی مصاحبه گر سیاسی، روزنامه نگار و نویسنده مشهور ایتالیایی بود که در ۷۷ سالگی درگذشت. او این کتاب را به نحوی نگارش کرده است که خواننده با خواندن آن احساس می کند که درون داستان قرار گرفته است.

در این کتاب اوریانا درباره سفرش به آمریکا می گوید، او به آمریکا رفته بود تا درباره ی سفر به کره ی ماه تحقیق کند. در آن زمان هنوز اطلاعات دقیق و کاملی از ماه وجود نداشته است، او طی این سفر با چندین فضانورد مصاحبه می کند، و تمامی مصاحبه ها را در این کتاب به قلم آورده است. این کتاب باعث می شود که سوالات جالبی از فضا برای خواننده بوجود بیاید و خواننده غرق در اندیشه هایش شود.

اگر به مسائل مربوط به فضا و فضانوردی علاقمند هستید ما این کتاب منحصر به فرد را به شما پیشنهاد می کنیم. مترجم این کتاب هم در ابتدای کتاب چنین می نویسد:

تقدیم به پدرم که نمی خواهد به ماه برود، می گوید در ماه، نه گل هست، نه ماهی و نه پرنده.

تقدیم به تئودور فریمن، که در حین پرواز به خاطر یک غاز کشته شد.

تقدیم به دوستان فضانوردم که می خواهند به ماه بروند، چون خورشید ممکن است بمیرد.

دیوید سداریس

مترجم: پیمان خاکسار

«بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» شامل ۲۶ یادداشت طنز از سداریس است. سداريس پرمخاطب‌ترين طنزنويس پانزده سال اخير امريکاست. تمام کتاب‌هايش با مقياس‌های نجومي پرفروش‌اند. تاکنون تنها در امريکا هشت ميليون نسخه ازآثارش به فروش رسيده است و «بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» به بیشتر زبان‌های زنده‌ی دنیا ترجمه شده است.

پیمان خاکسار می‌گوید: «سداريس مي‌خنداند. به مفهوم واقعي کلمه. از او نباید انتظاری را داشته باشيد که از کافکا و فاکنر و بورخس داريد. اتفاقاً در بيشتر طنزهايش، به‌خصوص در اين کتاب، فضاهای روشنفکری و روشنفکران را دست می‌اندازد و باعث خنده می‌شود.»

«بالاخره يه روزي قشنگ حرف مي‌زنم» يکي از پرفروش‌ترين کتاب‌های سال ۲۰۰۰ امريکا شد. سداريس به خاطر اين کتاب جايزه‌ی «ثربر» برای طنز امريکايي را برد و مجله‌ی «تايمز» او را طنزنويس سال نامید. سداریس در دسامبر سال ۲۰۰۸ از دانشگاه بيرمنگام دکترای افتخاری دريافت کرد. او تاکنون بيش از چهل مقاله در مجله‌ی «نيويورکر» چاپ کرده است.

جوجو مويز

مترجم: مريم مفتاحي

ویل ترینرِ ماجراجو، کسی که همواره به ورزش‌های مخاطره‌آمیزی چون صخره‌نوردی می‌پرداخت، در اوج جوانی و سلامت و ثروت اتفاقی برایش رخ می‌دهد و به لحظه‌ای زندگی‌اش تغییر می‌کند و او...

من پیش از تو یک رمان عشقی نیست، اما عشق، عنصر اصلی آن است؛ عشقی متفاوت که از چارچوب‌های زمینی خارج می‌شود و به لایه‌ی آرمانی می‌رسد و پیچیدگی احساسات درونی انسان را برملا می‌سازد.

آسوشیتدپرس درباره این رمان می‌نویسد: بعضی کتاب‌ها را نمی‌توان زمین گذاشت. کتاب‌هایی وجود دارند که آدم به حدی جذب شخصیت‌هایش می‌شود که دوست ندارد داستان به پایان برسد، برای همین خواندنش را کش می‌دهد. کتاب جوجو مویز یکی از این کتاب‌هاست. گاهی می‌خندید، گاهی لبخند می‌زنید و گاهی عصبانی می‌شوید، و بله، گاهی اشک می‌ریزید. پیشنهاد من: کتاب من پیش از تو را باید همراه با یک جعبه دستمال‌کاغذی فروخت.

نیویورک تایمز نیز نوشته است: نویسنده‌ی کتاب خواننده را در موقعیتی قرار می‌دهد که اشک‌ریزان بخواند و جلو برود... با دو شخصیت اصلی داستانش قصه‌ای می‌آفریند که در خاطره‌ها می‌ماند.