شیخ الاسلام ابواسماعیل عبداللّه بن محمّد انصاری شاعر، خطیب و عارف بزرگ قرن پنجم در سال 396 ه.ق در هرات زاده شد. پدرش ابو منصور محمد مردی متقی و پارسا و صوفی بود و نسبش به ابو ایوب انصاری از صحابه‌ی بزرگوار حضرت رسول اکرم (ص) می‌رسید. خواجه عبد اللّه کسب علم را از سالهای نخستین عمر آغاز کرد و در محضر استادان نامی هرات و نیشابور علوم ادبی و تفسیر و حدیث و فقه را به خوبی فرا گرفت. او علاوه بر حفظ قرآن اشعار فراوانی از ادبیات فارسی و عربی را در حفظ داشت و از علما و عرفای بزرگ روزگار بهره‌ها جست. او با آنکه در علوم دینی به ویژه در تفسیر و حدیث عالمی برجسته بود اما به همان اندازه در عرفان نیز صاحب مقامات بود. شهرت خواجه عبداللّه بیشتر به سبب مناجات نامه و سوز و گدازهای عارفانه‌ی اوست که به نثری مسجّع و روان و زیبا تقریر شده است. سخنان عارفانه و مناجات‌های او در طی دوره‌ای متجاوز از نه قرن در میان همه‌ی پارسی گویان رواج داشته و در عارف و عامی اثر نهاده است.

ترجمه: دکتر دکتر عبدالغفور روان فرهادی از نویسندگان افغانستانی است که ترجمه‌ای دیگر از نوشته لویی ماسینییون درباره حلاج، فراهم آورده است . نوشتار حاضر شرحی است از زندگی او اندیشه‌های منصور حلاج که در سال 309به دست اربابان خشونت و تزویر و تعصب کشته شد .(وی را به سبب تعلیمات بدعت‌آمیز دستگیر کردند و با شقاوت بسیار به قتل رسانیدند . اتهامی که به حلاج وارد ساختند و بیشتر در اذهان مانده این است که در حال جذبه، فریاد " انا الحق" بر می‌آورد) . مروری بر کتاب حسین بن منصور حلاج در حدود سال ۲۲۴هجری (۸۵۷م) تولد یافته، تا سال ۳۰۹ هجری (۹۲۲ م) زیسته است. مولدش قریه طور است و آن دهکده ای بود در گوشه شمال شرق شهر بیضاء در هفت فرسنگی شیراز. در بیضاء نفوذ عربیت خیلی مشهود بود. بیضاء لشکرگاهی بوده برسر راه سپاهانی که از بصره به خراسان می رفته اند، و موالی بنی حارث یمانی در آن زندگی داشتند...