نام مترجم : یاشار مجتهدزاده

پادماده(به انگلیسی: Antimatter) مانند ماده از ذراتی به نام ضدذره تشکیل شده‌است، که با ذرات معمولی فرق دارند. در ضد ماده بار هسته منفی و بار ذرات مداری مثبت است که معکوس ماده‌است.

به عنوان مثال ذره‌ای به نام پوزیترون وجود دارد که تمام ویژگی‌هایش به جز بار الکتریکی مشابه الکترون است. پوزیترون حامل بار مثبت است در حالی که بار الکترون منفی است. (البته نباید پوزیترون را با ذره باردار مثبت دیگر، یعنی پروتون، اشتباه گرفت. پروتون تقریباً ۲۰۰۰ بار سنگین تر از الکترون است. به علاوه پروتون دارای زیر ساختارهایی است به نام کوارک. از طرف دیگر، پوزیترون هم جرم الکترون است و تا آنجا که می‌دانیم پوزیترون و الکترون هیچ کدام دارای زیر ساختار نیستند.)فیزیکدانان ذرات، پوزیترون را پادماده الکترون می‌دانند.

در برخورد انرژی بالا، بخشی از انرژی جنبشی به ماده تبدیل می‌شود و می‌توان با انتخاب مناسب ذرات برخورد کننده، پادذرات را تولید کرد.

به دلایلی که خیلی روشن نیست، عدم تقارن عظیمی بین ماده و پادماده عالم اطراف ما وجود دارد. به بیان ساده تر، مقدار زیادی ماده می‌بینیم ولی هیچ پادماده قابل توجهی مشاهده نمی‌شود.

پل هالپرن

ترجمه: فاطمه همتيان

كتاب «تاس اينشتين و گربه شرودينگر» شرحي از رفاقت‌ها و رقابت‌هاي دو فيزيكدان برجسته است كه هر يك دارنده جايزه نوبل بودند و هر دو، دوران اوج كاري خود را پشت سر گذاشته بودند. اينشتين طرفداران زياد و شهرتي فوق‌العاده داشت، اما شرودينگر در مقايسه با او كمتر از استقبال عموم برخوردار بود...

انسان چیست؟ در واقع هیچ. گردوغباری در فضایی بی‌نهایت که لحظه‌ای کوتاه در این ابدیت ظاهر شده است. توده‌ای از اتم‌ها در جهانی که تعداد کهکشان‌هایش به‌مراتب بیشتر از تعداد انسان‌هاست. اما با این‌همه، وجود انسان برای به وجود آمدنِ «سؤال» ضروری است و وجود یک سؤال در جهان ـ هر سؤالی که باشد ـ شگفت‌انگیز است. طرح یک سؤال نیازمند ذهن است، و این ذهن است که مفهوم می‌سازد. مفهوم چیست؟ نمی‌دانم، فقط می‌دانم که جهان و هر چیز کوچک در آن برای من مفهومی دارد. من از وجود حتی یک اتم در حیرتم و دریافته‌ام که تمدن ما انسان‌ها نقشی حیرت‌انگیز بر تابلوی واقعیت است. البته من مفهوم آن را درک نمی‌کنم. هیچ‌کس درک نمی‌کند ولی باعث می‌شود تا لبخند بزنم. این کتاب سؤالاتی درباره منشأ ما، مقصد ما و جایگاه ما در این جهان مطرح می‌کند. جهان بشر در وهله اول نامه‌ای است عاشقانه به انسان؛ سرود شادی بر اقبال حیرت‌انگیز به وجود آمدن ما. من تصمیم گرفتم نامه‌ام را به زبان علمی بنویسم، چراکه هیچ چیز بهتر از زبان علم نمی‌تواند عروج باشکوه ما را از گردوغبار به شاهکار موجودات توصیف کند. دو میلیون سال پیش، ما انسان‌های میمون‌نما بودیم، اکنون انسان‌های فضانورد هستیم. تا آنجا که می‌دانیم، جای دیگری در کائنات چنین اتفاقی نیفتاده است. و این ارزش جشن و شادی را دارد.

خانه خوبرویان خفته (به ژاپنی: 眠れる美女) داستان بلندی از یاسوناری کاواباتا نخستین نویسنده ژاپنی برنده نوبل است. این داستان بلند در ۱۹۶۱ منتشر شده است.

او در کودکی (تا ۹ سالگی) خویشاوندان خود از جمله مادر، پدر مادربزرگ و تنها خواهرش را از دست داد؛ که دلیل حس انزوا و درون مایه مرگ در اکثر آثارش را همین یتیمی زودهنگام دانسته‌اند.

او در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه امپراتوری توکیو در رشته ادبیات فارغ‌التحصیل شد. اولین اثر موفق او (رقاصه ایزو) را در سال ۱۹۲۵ به چاپ رسید.

در سال ۱۹۴۵ یکی از بهترین آثارش (آوای کوهستان) را نوشت و در سال ۱۹۶۸ موفق به دریافت جایزه نوبل شد. دربارهٔ خودکشی یوکیو میشیما دوست نزدیک خود گفت: «هرچه هم انسان از جهان بیگانه باشد خودکشی راه حل نیست. هر چه آدمی که خودکشی کرده در خور ستایش باشد باز هم بسیار دور تر از قدیسان جای دارد.»

وی که سال‌ها از ضعف جسمانی شدید رنج می‌برد در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ در شهر زوچی به وسیله گاز خودکشی کرد.

گابریل گارسیا مارکز: تنها رمانی که آرزو داشتم نویسنده اش باشم رمان خانه خوبرویان خفته است. اگر چه که من نمی‌توانم این موضوع را تفسیر کنم و حتی در تنها سفری که به ژاپن داشتم نتوانستم آن را تفهیم کنم؛ ولی برای خودم امری واضح و روشن است.

یوکیو میشیما: خانه خوبرویان خفته به راستی شاهکاری یگانه است؛ و این یگانگی علاوه بر محتوایی غیر معمول و خاص، به خاطر کمال آن در ارایه فرمی ویژه است. اثری که نکته‌هایی شگرف را در هزارتوی درونش نهفته دارد. کاواباتا با فراتر رفتن از احساسات و شهوات، سعی در آشگار ساختن جوهره و خصلت شقاوت و بی رحمی درون آدمی دارد.