مکبث

نویسنده :   سوفوکلس

مترجم :   نجف دریابندری

سوفوکل(Sophocles) (زاده ۹۶–۴۹۷ - درگذشته زمستان ۰۵–۴۰۶ ق. م) یا سوفوکلس، یکی از سه تراژدی نویس یونان باستان است که نمایشنامه‌هایش باقی‌مانده‌اند.

آنتیگونه تراژدی دیگری از سه گانه‌ تراژدی‌های "تِبِس" سوفوکلس است که نخستین بار در سال 442 یا 440 پیش از میلاد اجرا شده است.

پیش از آغاز داستان، پسران اودیپوس، اتئوکلس و پولی‌نیکوس، در جنگ با یک‌دیگر بر سر تاج‌وتخت شهر کشته شده‌اند. کرئون، جانشین اتئوکلس، فرمان می‌دهد که جسد او را با تجلیل به خاک بسپارند، اما جسد پولی‌نیکوس را روی خاک بگذارند تا خوراک سگان و لاشخوران شود. این فرمان خلاف "قانون خدایان" و آیین مردم شهر است و آنتیگونه و ایسمنه، خواهران دو برادر کشته‌شده، از این تصمیم ناراضی‌اند. در آغاز تراژدی، آنتیگونه خواهرش ایسمنه را به بیرون کاخ می¬برد تا او را از تصمیمی که دارد آگاه کند؛ او می‌خواهد جسد پولی‌نیکوس را به خاک بسپارد و این برخلاف دستور کرئون است. ایسمنه نمی‌تواند آنتیگونه را منصرف کند و با او همکاری هم نمی¬کند، چراکه از مجازات مرگ می¬ترسد. با این حال، آنتیگونه تصمیم‌اش را عملی می‌کند و با این کار خشم کرئون را به خود برمی‌انگیزاند و ...

نويسنده: دبورا وايلز مترجم / مصحح: زهرا تقوي

برنده‌ي جايزه‌ي گلدن کايت (2015)

برنده‌ي جايزه‌ي ويژه‌ي صلح جين آدامز

فيناليست جايزه‌ي کتاب ملي آمريکا

پاپا گفت: "زندگي‌مون اون‌قدرها هم بد نيست. ما چيزايي که لازمه رو داريم. الآن اوضاع خيلي بهتر از بچگي‌هاي منه. اون‌وقت‌ها تمام روز رو تو مزرعه پنبه مي‌چيديم و حتي يه دلار هم نمي‌گرفتيم." آقاي شلدون گفت: "اگه حق رأي داشته باشي مي‌توني کار بهتري هم داشته باشي. مي‌توني يه مزرعه پنبه واسه خودت داشته باشي." خانوم ويدِلا آروم و با مهربوني گفت: "اگه حق رأي داشته باشي مي‌توني مطمئن باشي که ديگه هيچکي مثل آدل نمي‌ميره. اون دکتر لازم داشت اما هيچکي تو بيمارستان سفيدا حاضر نشد حتي به اون دست بزنه." پاپا اشک‌هاش رو پاک کرد و گفت: "حرف آدل رو وسط نکش." اما خانوم ويدِلا دست مامان رو گرفت به پاپا نيگا کرد و ادامه داد: "اون دختر بيچاره با اون همه درد مرد. فقط به خاطر يه آپانديس که دکترا خيلي راحت مي‌تونستن خوبش کنن. اما اون دکتر سفيدايي که شيفت بودن براش کاري نکردن. قانونم از ما حمايت نکرد. ما باس قانون رو عوض کنيم."

نام نویسنده : آنتونیو داماسیو

نام مترجم : رضا امیر رحیمی

آنتونیو داماسیو، استاد علم عصب پایه، عصب شناسی و روان شناسی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است و در آنجا انستیتوی جدید مغز و خلاقیت را مدیریت می کند. او در عین حال استاد مهمان در انستیتوی سالک و دانشگاه آیوا است. داماسیو جوایز متعددی دریافت کرده است (در مواردی به همراه همسرش، هانا داماسیو که او هم عصب شناس و عصب پروژه است) از جمله جایزه پرنس آستوریاس، در علوم و فناوری، سال 2005. داماسیو عضو انستیتوی پزشکی آکادمی ملی علوم و آکادمی هنرها و علوم امریکاست. او نویسنده دو کتاب موفق دیگر «احساس کردن آنچه که اتفاق می افتد» و «در جست و جوی اسپینوزا» است، که به بیش از 30 زبان ترجمه شده اند.

«داماسیو نظریه تحریک آمیزی را مطرح می کند... عاطفه بخش جدایی ناپذیری از شناخت است. اگر عواطف آسیبی جدی ببینند، نمی توانیم از عقلانیت برخوردار باشیم.»

واشنگتن پست

«کتاب شگفت آور آنتونیو داماسیو ما را به سفری علمی به درون مغز می برد که دنیای نامرئی درون را آشکار می کند؛ گویی در جلوی چشمان ما مرئی شده باشد. در آینده هرگاه به خودتان یا به دیگری نگاه کنید، خواهید پرسید در پس چشمانی که روبه روی شماست چه می گذرد.»

یوناس سالک

«مطالعه ای سرنوشت ساز، نه تنها برای عصب پژوهان و فلاسفه بلکه برای خوانندگان غیرحرفه ای.»

بوک ریویو، نیویورک تایمز

«از یک رمان بهتر است. «خطای دکارت» رویدادی تعیین کننده است که درک ما را از ارزشمندترین اندام مان به شکلی انقلابی تغییر می دهد.»

«خطای دکارت» روایتی فوق العاده از دیدگاه های نویسنده درباره کارکرد مغز است. برای کسانی مناسب است که شگفت زده اند که چگونه شگفت زده می شویم؛ برای پزشکانی که باید به آنها یادآوری کرد که مغز چه آفرینش فوق العاده ای است؛ و برای دانشمندانی که می خواهند ببینند که یک فرضیه را چگونه باید آزمود.»

مجله انجمن پزشکی امریکا

«داماسیو متفکری عمیق و نویسنده ای دقیق است. «خطای دکارت» اکتشافی خیره کننده در زیست شناسی خرد و وابستگی ناگزیر آن به عاطفه است.»

«پایکوبی بر لبه بین فلسفه و علم؛ داماسیو تقسیم بندی ساده نگرانه ذهن و بدن را رد می کند.»

فیلادلفیا اینکوایرر (کتاب برجسته سال)

برامودیا آنانتاتور ترجمه: تهمینه زاردشت

نويسنده: لويي آلتوسر مترجم / مصحح: ميثم اهرابيان صدر - احمد مرسلي چرا اين‌همه تفسيرِ پراکنده پيرامونِ ماکياولي وجود دارد؟ چگونه است که نوشته‌هايِ او کماکان برايِ شکل‌هايِ متنوعي از سلائق و گرايش‌هايِ سياسي، الهام‌بخش، گيرا، و برانگيزاننده اند؟ آيا ماکياولي کسي است که، با بي‌اعتنايي به اخلاق، فنونِ حکومتِ مزوّرانه را تدوين کرده و هوادارِ کاربستِ ابزارآلاتِ دروغ و خشونت در سياست بوده؟ يا کسي است که به جمهوري و شيوه‌هايِ دموکراتيک و بورژواييِ اداره‌يِ امورِ سياسي علاقه داشته؟ چگونه مي‌توان او را، که اين قدر فريبنده است، از پسِ همه‌يِ پيش‌فرض‌هايي که متون‌اش را فراگرفته اند خواند، و به فضايِ کليِ تفکري که او در آن قرار داشت نزديک شد؟ آلتوسر در اين کتاب تلاش کرده تا دو برنامه‌يِ مشخص را به‌موازاتِ هم پي گيرد: (1) در پيِ آن بوده تا از منظري فلسفي، پاسخي برايِ پرسش‌هايِ فوق بيابد و به جايگاهِ نظريِ ماکياولي وضوح و دقت ببخشد، (2) پس از آن، اراده کرده تا، با بهره‌گيري از چشم‌اندازِ تحليلِ طبقاتيِ مارکسيستي، به خويشاوندي و قرابتِ ماکياولي با انديشه‌يِ کساني هم‌چون مارکس و گرامشي نظر کند و هوادارانِ حقيقتِ مؤثر را در برابرِ همه‌يِ کساني قرار دهد که در جهانِ بازنمايي‌هايِ خيالي گام مي‌زنند.