كتاب حاضر تأملات آلبر كامو است دربارۀ مجازات اعدام. او در اين كتاب به‌نحوي مستدل و قاطع نفرت و عصيان خود را نسبت به مجازات مرگ بيان مي‌كند. به‌باور كامو انسان نه گناهكار است و نه بي‌گناه. امّا چون معصوميت امر مطلقي نيست قاضي هم فرد كامل و معصومي محسوب نمي‌شود. از اين‌رو، مجاز نيست در مورد مرگ و زندگي انسان تصميم بگيرد مگر آن‌كه خود كاملاً پاك و از گناه مبري باشد، چيزي كه البته ناممكن است. حق زيستن، حق طبيعي همۀ انسان‌هاست، حتّي بدترين آن‌ها. پست‌ترين جنايتكاران و بي‌نقص‌ترين قضات در اين زمينه برابرند و به يك ميزان نگون‌بخت و همبسته‌اند. حكم مرگ تنها همبستگي بي‌چون‌وچراي انسان‌ها را از بين مي‌برد، همبستگي در برابر مرگ.

بیش از نیم قرن باید می‌گذشت تا مکاتبات عاشقانهٔ نویسنده‌ای بزرگ و بازیگری مشهور منتشر شود و خبرش به گوشه و کنار جهان برسد. کاترین کامو در سال ۱۹۷۹ این نامه‌ها را از ماریا کاسارس تحویل می‌گیرد تا بعد از نیم قرن در انتشارات گالیمار  منتشر شود.

بی‌راه نیست اگر بگوییم که این نامه‌ها را می‌توان مانند یک «رمان» خواند و از طریق این گفت‌وگوی کمابیش بی‌وقفهٔ شگفت‌انگیز به  ابعاد تازه‌ای از اشخاص و رویدادها و مکان‌های بسیار پی برد؛ رمانی با دو شخصیت یا دو راوی که عشقی زاینده و فرساینده را دوازده سال رعایت کردند، تا در کمال خود به‌ یک تصادف ناتمام بماند.

آلبر کامو در یکی از نامه‌ها آویشنی را که از دامنهٔ کوهی در فلاتی وحشی کنده است می‌گذارد و برای ماریا  کاسارس می‌فرستد و ماریا در نامه‌ای آرزو می‌کند که ای کاش در جیب‌های  آلبر جا می‌گرفت و همه جا همراهش می‌بود.

                                          ــــ فیگارو

نويسنده : آلبر كامو

مترجم : پرويز شهدی

آلبر کامو (فرانسوی: Albert Camus; زادهٔ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ - درگذشتهٔ ۴ ژانویه ۱۹۶۰). نویسنده،فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی بود. او یکی از نویسندگان بزرگ قرن بیستم و خالق کتاب مشهور بیگانه است.

آلبر کامو در سال ۱۹۵۷ “به خاطر اینکه با صمیمیت روشن‌بینانه‌اش مسئله‌ی وجدان انسان در عصر حاضر را آشکار ساخته است و ارزش‌آفرینی حائز اهمیتی در ادبیات ایجاد کرده است” جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرد. او نویسنده، روزنامه‌نگار و فیلسوف مشهور قرن بیستم می‌باشد که عقایدش منجر به وجود آمدن فلسفه‌ی هیچ‌انگاری شده است. او در مقاله انسان طاغی اذعان داشته که تمام عمر خود را صرف مقابله با پوچ‌گرایی کرده است و معتقد به آزادی‌های فردی است. گرچه او را در زمره‌ی متفکراناگزیستانسیالیسم قرار داده‌اند، همواره این موضوع را رد کرده است.

کامو و سارتر دو روشنفکر و فیلسوف هم‌دوره روابط ادبی و هنری زیادی با هم داشتند ولی سرانجام اظهارات تند او در مخالفت با مکتب کمونیسم به تیرگی روابطش با سارتر که موافق این حزب بود منجر شد. کامو عمر کوتاهی داشت و تنها دو سال پس از دریافت جایزه نوبل در حادثه‌ی رانندگی از دنیا رفت.

کامو در کتابهایش خواننده را با دوگانگی از شادی وغم، تاریکی و روشنی، حیات و مرگ و… روبرو می‌کند. او بر این اصل تأکید می‌ورزد که شادی گذراست و شرایط انسانی فانی هستند و این موضوع باید سبب شود قدر زندگی و شادی بهتر شناخته شود. وی در طول عمر خود همواره فعالیتهایی بر ضد توتالیتاریسم انجام داده است و این از وجوه اشتراک کامو و سارتر محسوب می‌شود. کامو که در الجزایر متولد شده بود تا پایان عمرش از اقدامات خود در حمایت از الجزایر و حقوق مسلمانان فروگذار نکرد.