عالیجنابان مفلس

مردم كتاب‌هايي را كه دوست دارند به اشتراك مي‌گذارند. آن‌ها مي‌خواهند حس خوبي كه موقع خواندن كتاب‌ها احساس كرده‌اند يا ايده‌هايي را كه در صفحات كتاب‌ها يافته‌اند، با دوستان و خانواده سهيم شوند. خواننده كتاب با به اشتراك گذاشتن يك كتاب محبوب سعي مي‌كند همان شور، شادي، لذت و هيجاني را كه خودش تجربه كرده است با ديگران سهيم شود. چرا؟ سهيم شدن عشق به كتاب‌ها و يك كتاب بخصوص با ديگران كار خوبي است. اما از طرفي هم، براي هر دو طرف تمرين دشواري است. درست است كه اهداكننده كتاب روحش را بري نگاهي رايگان آشكار نمي‌كند، اما وقتي كتابي را با اين اعتراف كه يكي از كتاب‌هاي مورد علاقه‌اش است هديه مي‌كند، انگار كه روحش را عريان كرده است. ما همان چيزي هستيم كه دوست داريم بخوانيم. وقتي اعتراف مي‌كنيم كتابي را دوست داريم، انگار داريم اعتراف مي‌كنيم كه آن كتاب جنبه‌‌هايي از وجودمان را به خوبي نشان مي‌دهد، حتي اگر آن جنبه‌ها معلوم كند كه ما هلاك خواندن رمان‌هاي عاشقانه‌ايم، يا دلمان لك ‌زده براي داستان‌هاي ماجراجويانه، يا اين‌كه در خفا عاشق كتاب‌هاي جنايي هستيم.

جوجو مويز

مترجم: مريم مفتاحي

ویل ترینرِ ماجراجو، کسی که همواره به ورزش‌های مخاطره‌آمیزی چون صخره‌نوردی می‌پرداخت، در اوج جوانی و سلامت و ثروت اتفاقی برایش رخ می‌دهد و به لحظه‌ای زندگی‌اش تغییر می‌کند و او...

من پیش از تو یک رمان عشقی نیست، اما عشق، عنصر اصلی آن است؛ عشقی متفاوت که از چارچوب‌های زمینی خارج می‌شود و به لایه‌ی آرمانی می‌رسد و پیچیدگی احساسات درونی انسان را برملا می‌سازد.

آسوشیتدپرس درباره این رمان می‌نویسد: بعضی کتاب‌ها را نمی‌توان زمین گذاشت. کتاب‌هایی وجود دارند که آدم به حدی جذب شخصیت‌هایش می‌شود که دوست ندارد داستان به پایان برسد، برای همین خواندنش را کش می‌دهد. کتاب جوجو مویز یکی از این کتاب‌هاست. گاهی می‌خندید، گاهی لبخند می‌زنید و گاهی عصبانی می‌شوید، و بله، گاهی اشک می‌ریزید. پیشنهاد من: کتاب من پیش از تو را باید همراه با یک جعبه دستمال‌کاغذی فروخت.

نیویورک تایمز نیز نوشته است: نویسنده‌ی کتاب خواننده را در موقعیتی قرار می‌دهد که اشک‌ریزان بخواند و جلو برود... با دو شخصیت اصلی داستانش قصه‌ای می‌آفریند که در خاطره‌ها می‌ماند.

آدام جانسون

ترجمه: فرناز كاميار

آدام جانسون (به انگلیسی: Adam Johnso) (زادهٔ ۱۲ ژوئیهٔ ۱۹۶۷ در داکوتای جنوبی آمریکا)، نویسندهٔ رمان و داستان‌های کوتاه و برنده جایزه‌های ادبی مختلف است.

جوایز

• جایزهٔ نویسندگان وایتر
• جایزهٔ پشتوانه ملی هنرهای آمریکا
• جایزه پولیتزر برای داستان در سال ۲۰۱۳

مي‌گويم: «آيا كارم اشتباه بود كه شما را به اين دنيا احضار كردم؟ همسرم مي‌گويد شما مانع به سوگ نشستن مردم مي‌شويد، يعني اين حالت شما مانع پذيرش واقعيت مي‌شود؛ واقعيتي كه در آن خود واقعي‌تان مرده است.» پرزيدنت ته ريشش را با دست مي‌مالد. نگاهش را به پايين مي‌دوزد و مي‌گويد: «كار از كار گذشته.» عجيب است، قبلا در برنامه شصت دقيقه به اين جمله اشاره كرده بود؛‌ همان جايي كه بابت قانوني كردن وجود زنبورهاي رباتي براي استفاده شهري، ابراز تاسف كرد. مي‌پرسم: «آيا مي‌دانيد من شما را ساخته‌ام؟»‌ مي‌گويد: «ما همه آزاد به دنيا مي‌آييم و كسي نمي‌تواند ديگري را معامله كند يا بسازد.» «ولي شما به دنيا نيامده‌ايد؛ من الگوريتمي بر اساس عملكرد هسته لينوكس نوشته‌ام. شما يك موتور تحقيقي متن باز هستيد كه با بوت تبادل دوطرفه و مترجم ويدئويي يكي شده‌ايد. اين برنامه وب و آرشيو عكس‌ها و ويدئوها و اطلاعات فردي را زير و رو مي‌كند؛ يعني هر چيزي كه اكنون مي‌گوييد، قبلا گفته‌ايد.» براي نخستين بار پرزيدنت ساكت مي‌شود. مي‌پرسم: «آيا مي‌دانيد كه زنده نيستيد و مرده‌ايد؟» پرزيدنت بي‌هيچ ترديدي مي‌گويد: «پايان زندگي، نوع ديگري از آزادي است.»