جان من

ترجمه: رفیع رفیعی

چنگیزخان یکی از جاودانه های تاریخ است که به عنوان یک بلا، قهرمان، نابغه نظامی و نیمه خدا در حافظه زنده است. از نظر مسلمانان، روس‌ها و غربی‌ها، او یک قاتل میلیون‌ها نفر، یک ظالم وحشی است. با این حال در زادگاهش مغولستان او پدر محترم ملت است و چینی ها او را به عنوان بنیانگذار یک سلسله گرامی می دارند. در مقبره او در مغولستان داخلی، نمازگزاران به دنبال برکت روح او هستند. در یک پارادوکس عالی، بی رحم ترین فاتح جهان به نیرویی برای صلح و آشتی تبدیل شده است.

چنگیز در نوجوانی فراری بود و در دامنه کوهی دورافتاده از دید دشمنان پنهان می شد. با این حال او به تأسیس بزرگترین امپراتوری زمینی جهان ادامه داد و مسیر تاریخ جهان را تغییر داد. درخشان و بدیع و همچنین بی رحم، او بر امپراطوری دو برابر امپراتوری رم حکومت کرد تا اینکه مرگش در سال 1227 همه را در معرض خطر قرار داد. وارثانش برای تضمین فتوحات و سپس گسترش آنها، مرگ او را مخفی نگه داشتند و از آن زمان مخفی کاری او را احاطه کرده است. قبر کشف نشده او با گنجینه های خیالی اش همچنان موضوع دسیسه ها و گمانه زنی هاست.

این چیزی بیش از یک روایت گیرا از ظهور و فتوحات چنگیز است. جان من از تجربیات دست اول در چین و مغولستان استفاده می کند تا تأثیر پایدار خان را آشکار کند. او تمام طول امپراتوری را پیموده است. او تنش بین مغول ها و چینی ها را که هر دو ادعای روح چنگیز را دارند، برجسته می کند. او اولین نویسنده‌ای است که دره پنهانی را که گمان می‌رود چنگیز در آن مرده است، کاوش کرد و یکی از معدود غربی‌هایی است که از کوهی که احتمالاً در آنجا دفن شده بود بالا رفت.

این روایت خیره‌کننده تصویری واضح از خود مرد، مکان‌هایی که در آن زندگی می‌کرده و می‌جنگید، و احساساتی که هنوز او را احاطه کرده‌اند، ترسیم می‌کند. زیرا در افسانه ها، آیین ها و جنجال های شدید، چنگیز به حیات خود ادامه می دهد.

نوام چامسکی

مترجم: محسن عسکری جهقی

سامرست موآم

ترجمه: عبدالله آزادیان

ویلیام سامرست موآم (1874-1965)، نویسندهٔ برجستهٔ انگلیسی، بیش از همه با  لبهٔ تیغ و هنر داستان‌نویسی مشهور است؛ اما این از محبوبیت دیگر  آثارش نمی‌کاهد. موآم به زندگی عمیق می‌نگرد و گاه آن را تلخ می‌یابد. نکته‌بینی، نازک‌اندیشی و تصویرسازی‌های دقیق از ویژگی‌های آثار اوست. حاصل عمر  چنان که از عنوانش پیداست، آیینه‌ای است از تجربیات این نویسندهٔ برجستهٔ انگلیسی در  زیستن و نوشتن.

در بخشی از کتاب حاصل عمر می‌خوانیم: "کوچک اندام بودم، قدرت تحملم زیاد، اما نیروی جسمانیم کم بود. لکنت زبان داشتم، خجالتی بودم، نحیف و نزار بودم.استعدادی باز را که در زندگی روزمره انگلیسیها، حائز اهمیت فراوانی است، نداشتم، نمی دانم به این دلایل بود یا طبیعتم چنین بود که به طور غریزی، از آدم های دیگر گریزان باشم.تک تک آدمها را دوست می داشتم، اما هیچگاه به حضور در جمع آنان اشتیاق چندانی نداشتم. هیچگاه در نظر اول از کسی خوشم نیامده است؛ گمان نمی کنم هرگز در کوپه قطار با کسی که نمی‌شناختم حرف زده باشم یا با همسفری در کشتی سخن گفته باشم، مگر آنکه او سر حرف را باز کرده باشد. گمان نمی کنم پسری دوست داشتنی بوده باشم."

نویسنده :   باربارا دمیک

مترجم :   زینب کاظم خواه

«حسرت نمی‌خوریم» نوشته باربارا دمیک روزنامه‌نگار است. او برای این کتاب با پناهنده‌های  زیادی  در کره جنوبی مصاحبه کرده و در نهایت داستان شش نفر از آن‌ها را در کتابش آورده است. او در این اثر  به یمن سال‌ها کار روزنامه‌نگاری‌اش گزارش‌های توصیفی روانی را از زندگی این پناهندگان آورده است؛ پناهندگانی که زندگی و طبقه متفاوتی در کره شمالی داشتند اما سرانجام همه‌شان فرار بود. شخصیت‌های کتاب دمیک همه کسانی هستند که توانسته‌اند از سال‌های قحطی کره شمالی جان سالم به در ببرند، اما مرگ عزیزان‌شان را به خاطر گرسنگی دیده‌اند.

زمانی که ناپلئون قصد حمله به هندوستان را داشت، هئیتی را به سرپرستی ژنرال گاردان به دربار فتحعلی‌شاه قاجار فرستاد تا راه عبور از ایران را برای خود باز کند. حکومت هند برای خنثا کردن اقدامات هئیت فرانسوی، ژنرال مالکوم را در 1808 به ایران فرستاد. همان هنگام، سر هارفورد جونز مستقیماً از دربار انگلیس  به ایران فرستاده شد و در حالی که قوای انگلیسی هند قصد اشغال جزیرة خارک را داشتند، توانست به پایتخت برود و عهدنامه‌ای با حکومت ایران امضا کند که به موجب آن، ایران انصراف خود را از اتحاد با فرانسه اعلام داشت و حتی ژنرال گاردان را به درخواست سر هارفورد از ایران اخراج کرد. اثر پیشِ ‌رو شرح مشاهدات و ماجراهای سر هارفورد جونز طی سفرش به ایران از جزیرة خارک تا رسیدن به تهران و امضای عهدنامه است.