آنری-امیل-بنوآ ماتیس (به فرانسوی: Henri-Émile-Benoît Matisse) (زاده۳۱ دسامبر ۱۸۶۹ – مرگ ۳ نوامبر ۱۹۵۴) هنرمند فرانسوی طراح، گراورساز، مجسمه‌ساز و نقاش اوایل قرن بیستم است که بیشتر به عنوان یک نقاش شناخته می‌شود و تأثیر او بر این هنر پر اهمیت است.

ماتیس به سبب نوآوری‌ها و اثر گذاری‌ بر معاصران، یکی از مهم‌ترین هنرمندان سده بیستم به‌شمار می‌آید. اهمیت تاریخی کشف‌های او در عرصه رنگ ناب را می‌توان در حد دستاورد کوبیسم در آزادسازی فرم از قید بازنمایی عینی دانست. ماتیس در رشته حقوق تحصیل کرد و ابتدا در همین رشته مشغول به کار شد، ولی در بیست و دو سالگی به دنیای هنر گام نهاد. او در مسیر نقاشی دست به تجربه مجسمه‌سازی زد و از هنرمندان برجسته گروه دَدگر یا فوویست به‌شمار می‌رفت.

ماتیس از معدود هنرمندانی بود که جنبه‌های عقلانی و عاطفی را در هنر خود به هم آمیخت. او به هنری بیانگر و هدفمند اعتقاد داشت. از این لحاظ، او را می‌توان با اکسپرسیونیست‌های المانی مقایسه کرد (اگر چه حال و هوا و اسلوب کار او با آثار اکسپرسیونیست‌ها یکسره متفاوت است). در هنر ماتیس، صور بدوی بدون خشونت تشویش انگیز رخ می‌نمایند. نحوه به‌کارگیری رنگ و خط در نقاشی‌های او چنان است که هیچ‌گاه عمق معنای هنری و تصویری شان کاسته نمی‌شود. به اعتقاد او «فقط آن کسی که بتواند عواطف خود را به طرزی اصولی نظم دهد، هنرمند است». ماتیس به هنری متعادل، ناب، آهنگین، آرامش بخش، و عاری از موضوع‌های گزنده و دلگیر می‌اندیشید.

آثار ماتیس در بیشتر موزه‌های هنر مدرن در جهان یافت می‌شود. دو مجموعه بزرگ در مسکو از جمله آثاری است که می‌توان نام برد که شامل دیوارنگاره «رقص» نیز می‌شود. امروزه موزه ماتیس در زادگاهش وجود دارد. او آرزو داشت که هنرش همچون یک صندلی راحت باشد که خستگی را از تن ادمی بزداید و به او اندکی لذت، خوشی، و شادی بخشد. در واقع، شاید همین هدف باعث شد که او از هرگونه تعمیق تاریخی با روانشناختی در انسان معاصر امتناع کند.

زندگي خصوصي نقاشان، پيكرتراشان، عكاسان و ديگر هنرمندان تجسمي را فضايي از رمز و راز فرا گرفته است. بسياري از آن‌ها گوشه گيرند و به خاطر تمركز،از وقت و انزواي خود مراقبت مي‌كنند.ما با آثاري كه آن ها پديد مي‌آورند آشناييم اما غالبا خود افرادي كه پشت آن ايستاده‌اند براي ما بيشتر در هاله‌اي از ابهام قرار دارند. هنر، برترين شكل اميد دربردارنده صدها لحظه‌اي است كه هنرمندان از ابزار و مواد و آتليه و كارگاه خود فاصله گرفته و ما را شريك شم و شهود و اندرزهاي سخت به دست آمده و عقايد بي‌پيرايه خود ساخته‌اند. آن‌ها در اين كتاب به مقولات گوناگون همچون رنگ، نظم وترتيب، الهام،نور، شكست،همكاري و بسيار و بسيار چيزهاي ديگر مي‌پردازند.