۲۰ بهترین کارگردان تمام دوران

بهترین کارگردانان تمام دوران چه کسانی هستند؟ پاسخ به این سوال سخت تر از آن چیزی است که فکر می کنید. آیا کسانی هستند که کارشان اول شد و پایه سینمای اولیه را ایجاد کرد؟ آیا این کسانی هستند که سینما را به شکلی تماشایی پیشرفت کرده اند؟ یا شاید کسانی هستند که هر فیلمساز و فیلمنامه نویسی باید کارشان را بشناسد؟ هر مجموعه‌ای ذاتاً ذهنی است و به حس و احساسات نویسنده‌اش خیانت می‌کند، تا جایی که تقریباً مطمئناً عنوان دقیق‌تر آن «۲۰ کارگردان واقعاً بزرگ» است. با این وجود، نادیده گرفتن دستاوردهای این کارگردانان بزرگ پوچ خواهد بود. از سینمای صامت تا سینمای قرن بیست و یکم، آنها اکثر آثار سینمایی را با تعریف متوسط ​​تولید کرده‌اند: فیلم‌هایی که به عنوان نمونه‌های کامل فیلم‌سازی برجسته می‌شوند.

۲۰. رابرت آلتمن

برخی حق آلتمن برای قرار گرفتن در فهرست دویست بهترین کارگردان تمام دوران را به چالش می کشند، چه رسد به ۲۰ کارگردان برتر، زیرا آنها سبک منحصر به فرد و واقعاً نمادین او را دوست ندارند، که علائم تجاری آن شامل نامحتمل یا ضدقهرمانان بود که همپوشانی دارند. گفتگو و رویزیونیسم تاریخی و با این حال می توان بحث کرد که در پایان قرن بیستم هیچ کارگردان دیگری چنین توالی فیلم های بزرگی را تولید نکرد که این همه آشفتگی و حتی هیولاهای تمدن متأخر غرب را به تصویر بکشد. آلتمن مانند خود هالیوود از دو دوران طلایی لذت برد. اولین مورد تقریباً یک دهه طول کشید و تقریباً تمام دهه ۱۹۷۰ را به خود اختصاص داد، زمانی که او سه گانه ای از کلاسیک های ظاهراً گسترده اما در واقعیت را با دقت طراحی کرد در M*A*S*H (1970)، مک کیب و خانم میلر (۱۹۷۱) و نشویل (۱۹۷۵). دوباره مانند هالیوود، دومین عصر طلایی آلتمن در اوایل دهه ۱۹۹۰ به طور قابل توجهی کوتاهتر از دوره اول بود، که واقعاً شامل The Player (1992) و Short Cuts (1993) بود. با این وجود، این جفت کلاسیک متاخر آلتمن، همه را به یاد نبوغ پشمالوی محض او می‌اندازد.

۱۹. آندری تارکوفسکی

آندری تارکوفسکی جیمز جویس سینماست: مردی که فیلم‌های نسبتا کمی (در مجموع فقط هفت فیلم) کارگردانی کرد، همان‌طور که جویس کتاب‌های نسبتا کمی نوشت، اما، درست مانند جویس، هر یک از آثار او یک شاهکار بود. هفت فیلم باشکوه تارکوفسکی با «کودکی ایوان» (۱۹۶۲) آغاز شد، یکی از بهترین فیلم‌هایی که در مورد دوران کودکی و جنگ ساخته شده است. این فیلم با آندری روبلوف (۱۹۶۶) ادامه یافت، فیلمی بیوگرافی نه از تنیس باز کنونی روسی، بلکه نقاش روسی قرن پانزدهمی به همین نام. و سولاریس (۱۹۷۲)، بهترین فیلم علمی تخیلی شوروی که تا کنون ساخته شده است. با این حال، با سه فیلم بعدی خود بود که تارکوفسکی واقعاً شهرت خود را به عنوان یکی از بزرگان سینمای واقعی امضا کرد. در آینه (۱۹۷۵)، استالکر (۱۹۷۹) و نوستالژی (۱۹۸۳)، او تقریباً به ژانر خودش تبدیل شد، و هم پیشگام بود و هم سبک منحصر به فرد و خاص فیلمسازی را که در آن تصاویر در معرض «پردازش» و حتی پیچیدگی بیشتری قرار می‌گرفتند. بیش از هر زمان دیگری از دوران خاموش، زمانی که فقط تصاویر (و نه صدا) برای دستکاری وجود داشت. سرانجام، قربانی (۱۹۸۶) بود، یک به روز رسانی سینمایی از داستان ابراهیم که در آن مردی سعی می کند با خدا مذاکره کند تا از آرماگدون هسته ای جلوگیری کند. این فیلم که در اوج جنگ سرد اول ساخته شد، زمانی که خود تارکوفسکی در حال مرگ بر اثر سرطان بود، ممکن است فیلم قطعی «آخر زمان» باشد، و به همین دلیل در قرن بیست و یکم به طرز وحشتناکی مرتبط باقی می ماند.

۱۸. دیوید لین

ستاره دیوید لین ممکن است در پایان دهه ۱۹۶۰ از نقطه اوج خود سقوط کرده باشد، زمانی که او سه گانه ای از فیلم های واقعا حماسی را ساخت – پل روی رودخانه کوای (۱۹۵۷)، لورنس عربستان (۱۹۶۲)، و دکتر ژیواگو (۱۹۶۵) – با دختر رایان (۱۹۷۰) که به قدری مورد وحشی گری منتقدان قرار گرفت که لین برای نزدیک به ۱۵ سال فیلم دیگری نساخته بود (گذری به هند (۱۹۸۴)). با این حال، همانطور که خود دختر رایان در حال حاضر به شدت مورد بازپروری انتقادی قرار گرفته است، خود لین نیز باید به عنوان یکی از کارگردانان چیره دست در نظر گرفته شود و نه فقط حماسی. در واقع، زندگی حرفه ای لین به قدری طولانی بود که تقریباً به نظر می رسد او دو یا سه حرفه متفاوت داشته است. فیلم‌هایی که او در دهه ۱۹۴۰ با آن‌ها نام خود را به ثبت رساند، از جمله اولین فیلمش در «که در خدمتیم» (۱۹۴۲) و «برخورد کوتاه» (۱۹۴۸)، چیزی جز حماسی بودند. در عوض، آنها داستان‌های صمیمی اما بسیار قدرتمندی از بریتانیا و بریتانیایی‌های در حال جنگ بودند. و جفت فیلم دیکنز او، انتظارات بزرگ (۱۹۴۶) و الیور توئیست (۱۹۴۸)، مسلماً بهترین اقتباس‌های سینمایی از رمان‌های دیکنز هستند. با این حال، این حماسه‌هایی است که لین به خاطر آنها به یادگار خواهد ماند، و شایسته آن است. در بریج، لارنس، ژیواگو، و بله، حتی دختر رایان، او افراد آشفته را در بزرگترین پس‌زمینه‌ای که می‌توان تصور کرد، به تصویر کشید: یک افسر بریتانیایی تنها که در مقابل اسیرکنندگان ژاپنی‌اش ایستاده است. یک انگلیسی عجیب و غریب که انقلاب عرب را علیه اربابان ترک خود رهبری می کند. یک پزشک (و پرستار) روسی که تلاش می کند از انقلاب روسیه جان سالم به در ببرد. و یک زوج ایرلندی نامتجانس که هم در جنگ جهانی اول و هم در مبارزه ایرلند برای استقلال گرفتار شده اند. در واقع، اگر مجبور بودید فقط یک کارگردان را برای به تصویر کشیدن عظمت و آشفتگی قرن بیستم انتخاب کنید، مطمئناً آن کارگردان دیوید لین بود.

۱۷. مایکل پاول

تایپ کردن کلمات «مایکل پاول» بدون افزودن فوری «امریک پرسبرگر» تقریباً انحرافی است زیرا بریتانیایی و بریتانیایی مجارستانی‌تبار مسلماً بزرگترین همکاری کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی در تاریخ بودند. با این وجود، پاول به تنهایی کارگردان بزرگی بود. پاول و پرسبرگر مدتی طول کشید تا شروع به کار کردند و چندین فیلم نسبتاً حیرت‌انگیز ساختند قبل از ورود به مرحله امپراتوری خود در اواسط دهه ۱۹۴۰، زمانی که مسلماً بهترین مجموعه فیلم‌های تاریخ را درباره انگلیس، انگلیسی و انگلیسی‌سازی تولید کردند: زندگی و مرگ. از سرهنگ بلیمپ (۱۹۴۳)، یک مثلث عشقی کلاسیک که در پس زمینه دو جنگ جهانی پخش می شود. داستان کانتربری (۱۹۴۴)، که کمتر به روز کردن چاسر بود تا انفجار چاسر و بسیاری دیگر از کهن الگوهای انگلیسی در فیلم و ادبیات. من می دانم به کجا می روم! (۱۹۴۵)، که در آن یک زن جوان جاه طلب باید بین خوشبختی و ثروت انتخاب نهایی را انجام دهد. یک موضوع زندگی و مرگ (۱۹۴۶)، که در آن یک خلبان انگلیسی به ظاهر محکوم به شکست برای زنده ماندن تلاش می کند تا بتواند با اپراتور رادیویی آمریکایی ملاقات کند که او را به خانه راهنمایی می کند. نرگس سیاه (۱۹۴۷)، که برای سینما همان چیزی است که صداهای هفت تیر یا حیوانات خانگی برای موسیقی پاپ هستند، یعنی بهترین ساخته استودیویی. و The Red Shoes (1948)، بهترین فیلم رقص سینمایی (و روانگردان).

۱۶. باستر کیتون

البته می‌توان فهرستی از ۲۰ بهترین کارگردان دوران صامت تهیه کرد، مرحله شکل‌گیری سینما که اکنون اغلب فراموش شده است. چاپلین، گریفیث، مورنائو، فون استروهایم و بسیاری دیگر شایسته گنجاندن در این فهرست هستند، اما مسلماً بزرگترین فیلمساز صامت از همه آنها و کسی که یک قرن بعد آثارش بیش از همه در بین مخاطبان طنین انداز شد، باستر کیتون است. بهترین فیلم‌های کیتون شرلوک جونیور (۱۹۲۴) است که در آن فیلم‌ساز فیلم کیتون به یک کاراگاه آماتور تبدیل می‌شود تا تلاش کند دست دختری را که دوست دارد به دست آورد. ژنرال (۱۹۲۶)، که در آن کیتون در طول جنگ داخلی آمریکا تعدادی لوکوموتیو از جمله قطار اصلی را می دزدد. و Steamboat Bill, Jr. (1928) که در آن کیتون نقش کاپیتان یک قایق پارویی بخار را ایفا می کند که تلاش می کند در برابر هجوم فناوری جدید مقاومت کند. بیل قایق بخار، جونیور عملاً سنگ نگاره سینمایی خود کیتون بود، زیرا زمانی که ورود صدا سرانجام به عصر خاموشی پایان داد، او نیز قربانی تغییرات تکنولوژیکی شد. با این وجود، رواقی بودن علامت تجاری او در مواجهه با فاجعه و بالاتر از همه تعهد و نبوغ مطلق او به عنوان یک فیلمساز، همانطور که در فروریختن خانه هنوز هم قابل توجه در Steamboat Bill, Jr. (که او با صدای پنجره باز طبقه بالا زنده می ماند) به کمال رسید. که کیتون همیشه یک جاودانه سینما خواهد بود.

۱۵. هاوارد هاکس

هاوارد هاکس یکی از بزرگترین کارگردانان هالیوود بود که در بسیاری از ژانرهای مختلف تسلط داشت و بهترین بازی های حرفه ای را حتی از سوپراستارهایی مانند همفری بوگارت و کری گرانت برانگیخت. در کارنامه‌ای که نزدیک به پنجاه سال به طول انجامید – بنابراین، از دوران خاموش تا آغاز دهه ۱۹۷۰ و دومین عصر طلایی هالیوود – او حداقل ۲۲ فیلم کلاسیک تولید کرد که در زمره بهترین فیلم‌های هالیوود قرار می‌گیرند. اولین اثر کلاسیک هاکس، فیلم اصلی «صورت زخمی» با بازی پل مونی (۱۹۳۲) بود که یکی از تصاویر اصلی گانگستری بود. با این حال، او به زودی ثابت کرد که در کمدی به همان اندازه تبحر دارد، به ویژه کمدی اسکروبال که مسلماً بهترین ژانر هالیوود در دهه ۱۹۳۰ بود، با عاقلانه سریع مردان و زنان، زیرا رهایی زنان غربی پس از جنگ جهانی اول منجر به به ظاهر پایان ناپذیر شد. “نبرد جنسیت ها”. از بهترین کمدی‌های اسکروبال هاکس می‌توان به Bringing Up Baby (1938) و His Girl Friday (1940) اشاره کرد که هر دو از آثار کلاسیک این ژانر هستند. هاکس سپس با داشتن و نداشتن (۱۹۴۴) و خواب بزرگ (۱۹۴۶) در نوآر تسلط یافت و بوگارت را به باکال معرفی کرد و مسلماً درخشان‌ترین شیمی صفحه نمایش را در تمام دوران‌ها ایجاد کرد. و برای آخرین بازی خود، نزدیک به پایان کار خود، یکی از آخرین وسترن های بزرگ را در ریو براوو (۱۹۵۹) تهیه کرد، که در آن جان وین، دین مارتین و ریکی نلسون در آن زمان در سلول یک کلانتر در برابر آن ها سوراخ می شوند. یک ارتش واقعی از آدم های بد

۱۴. فرانسیس فورد کاپولا

تقریباً همه کارگردان‌های این فهرست از مراحل امپریالیستی به نوعی لذت می‌بردند، زمانی که تقریباً هر چیزی را که لمس می‌کردند به عظمت تبدیل می‌شد، اما مسلماً امپراتوری‌ترین مرحله از همه آنها توسط فرانسیس فورد کاپولا در دهه ۱۹۷۰ لذت می‌برد. در آن دهه، دومین عصر طلایی هالیوود، کاپولا فیلم پدرخوانده (قسمت اول و دوم) (۱۹۷۲ و ۱۹۷۴)، گفتگو (۱۹۷۴) و آخرالزمان (۱۹۷۹) را نوشت و کارگردانی کرد و همچنین دو فیلمنامه عالی دیگر برای فیلم نوشت. که او کارگردانی نکرد، پاتون (۱۹۷۰) و گتسبی بزرگ (۱۹۷۵). به طور خلاصه، کاپولا می تواند دهه ۱۹۷۰ خود را در مقابل هر دوره مشابه دیگری در کارنامه یک فیلمساز بزرگ قرار دهد و مطمئن باشد که در صدر قرار خواهد گرفت. ۲۰۲۲ پنجاهمین سالگرد انتشار پدرخوانده اصلی بود و سن آن را خسته نکرده است. همانطور که استنلی کوبریک (یکی دیگر از کارگردانان بزرگ این لیست) در آن زمان گفت، هنوز هم باقی مانده است، شاید بهترین فیلم ساخته شده تا کنون. و با این حال، پدرخوانده دوم آن را بهتر کرد، به ویژه در ساختار رادیکال آن، که به موجب آن هم به عنوان پیش درآمد و هم دنباله فیلم اول عمل کرد.

۱۳. کارل تئودور درایر

درایر قبل از برگمان، برگمان بود، و حس منحصر به فرد اسکاندیناویایی را به فیلم‌سازی می‌آورد، در تضاد یک تاریکی سرد، سخت و تقریباً قطبی موضوع با نمایش‌های شگفت‌انگیز و زیبای شفق قطبی (یا شفق‌های شمالی) از احساسات. بزرگ‌ترین فیلم درایر La Passion de Jeanne d’Arc (مصائب ژان د آرک) (۱۹۲۸) است که یکی از آخرین فیلم‌های صامت بزرگ بود. با این حال، بر خلاف بسیاری از چهره‌های سرشناس دیگر عصر خاموش، مانند باستر کیتون، درایر با موفقیت به ساخت فیلم‌های صوتی تبدیل شد و تقریباً نیم قرن پس از جوآن به ساختن شاهکارها ادامه داد. در میان آنها می توان به خون آشام (۱۹۳۲)، یکی از واقع گرایانه ترین و در نتیجه یکی از وحشتناک ترین فیلم های خون آشام اشاره کرد. اوردت (کلمه) (۱۹۵۵)، یکی از کاوش های بزرگ سینمایی ایمان و بی ایمانی. و گرترود (۱۹۶۴)، آخرین، کندترین فیلم او (یک برداشت بیش از ۱۰ دقیقه طول می کشد) و شاید نفس گیرترین فیلم او.

۱۲. مارتین اسکورسیزی

اگر مردم در پایان دهه ۱۹۷۰ باید روی این شرط بندی می کردند که کدام یک از «برادران فیلم تبدیل به مغول های سینما شدند» – یعنی فرانسیس فورد کاپولا یا مارتین اسکورسیزی – حرفه طولانی تر و درخشان تری داشتند، پس از کاپولا بیشترین پول نصیب کاپولا می شد. خود دهه ۱۹۷۰ تماشایی با این حال، در نهایت، رقابتی نبود، چرا که اسکورسیزی بر اساس دهه ۱۹۷۰ فوق العاده خود (به ویژه خیابان های بد (۱۹۷۳) و راننده تاکسی (۱۹۷۶)) ادامه ساخت فیلم های عالی را تا به امروز انجام داد، در حالی که کاپولا، که بر فیلم تسلط داشت. دهه ۷۰، عملاً در آنها گیر افتاد. گاو خشمگین (۱۹۸۰) به طرز چشمگیری نشان داد که بر خلاف کاپولا، اسکورسیزی می تواند در یک دهه جدید پیشرفت کند و دوباره برخلاف کاپولا، او همچنین نشان داد که می تواند در کمدی در پادشاه کمدی (۱۹۸۲) تسلط یابد. سپس، در پایان این دهه، معادل خود اسکورسیزی به نام پدرخوانده کاپولا، دوستان خوب (۱۹۹۰) آمد که همراه با پدرخوانده و سوپرانوهای تلویزیونی، تثلیث واقعا نامقدس از داستان های بزرگ صفحه نمایش درباره گانگسترها را تشکیل می دهند. شاید مهمتر از همه، اسکورسیزی نشان داد که می تواند نه تنها در یک دهه جدید، بلکه در یک هزاره کاملاً جدید، رشد کند، زیرا او یک مرحله متأخر و عالی را تجربه کرده است که در آن آثاری ساخته شده است که با بهترین فیلم های سه یا چهار فیلم خود قابل مقایسه است. چند دهه قبل به ویژه، «هوانورد» (۲۰۰۴)، فیلم زندگینامه او از هاوارد هیوز که هم عجیب و هم دقیق بود، و «گرگ وال استریت» (۲۰۱۳)، نشان داده‌اند که او یکی از بهترین و ماندگارترین حرفه‌های هر کارگردانی است.

۱۱. یاسوجیرو اوزو

مانند چندین شرکت کننده دیگر در این لیست، یاسوجیرو اوزو از شاگردی طولانی به عنوان یک فیلمساز لذت برد، اولین فیلم خود را در زمانی که تنها ۲۴ سال داشت کارگردانی کرد و فیلم های بسیاری را برای ربع قرن دیگر ساخت تا سرانجام موضوع و سبک کامل خود را پیدا کرد. با این حال، در نهایت ارزش انتظار را داشت، زیرا شاهکارهای اواخر اوزو، به ویژه داستان توکیو (۱۹۵۳)، که مسلماً بهترین فیلمی است که تا به حال درباره خانواده ساخته شده است، در میان دلخراش‌ترین و بسیار زیباترین فیلم‌هایی هستند که تاکنون ساخته شده‌اند. «داستان توکیو» شاید ساده‌ترین فیلم واقعاً عالی باشد که تا به حال ساخته شده است، حداقل از نظر داستانی، زیرا یک زوج سالخورده ژاپنی با فرزندانشان (و عروسشان که اکنون بیوه است) در توکیو ملاقات می‌کنند. و با این حال، مانند داستان‌های کانتربری چاسر، به نظر می‌رسد که تمام زندگی انسان در این داستان توکیویی اینجاست، زیرا درگیری‌های اجتناب‌ناپذیر بین نسل‌ها به خوبی بازی و عکس‌برداری می‌شود. داستان توکیو شاهکار مطلق اوزو است، اما شهرت او تنها به آن متکی نیست، زیرا از دیگر کارهای بزرگ و متاخر او می توان به اوایل بهار (۱۹۵۶) اشاره کرد، که در آن یک کارمند دفتر بی حوصله تلاش می کند تا زندگی متوقف شده خود را با برقراری رابطه با یک نفر از سر بگیرد. همکار، و یک بعد از ظهر پاییز (۱۹۶۲)، آخرین فیلم او، که در آن پیرمردی سعی می کند قبل از مرگ برای دخترش شوهری پیدا کند.

۱۰. اورسون ولز

اگر هر فیلمی برای گنجاندن کارگردانش در این فهرست کافی بود، آن فیلم همشهری کین (۱۹۴۱) بود که با رویکرد پیچیده، مورب و برفی تکان‌خورده‌اش در بیودرام، داستان سرایی روی پرده را متحول کرد. با این حال، برخلاف اساطیر هالیوود، این تنها فیلم بزرگی بود که ولز ساخت، حتی اگر هیچ یک از شاهکارهای دیگر او هرگز به موفقیت هنری و تجاری که کین دست یافت، نرسید. امبرسون های باشکوه (۱۹۴۲)، فیلمی که ولز مستقیماً پس از کین ساخت، اما به طور مشهور کنترل آن را به استودیو (RKO) از دست داد، به طرز ناامیدکننده ای شگفت انگیز است: یک داستان عشقی بین نسلی که اگر ولز کنترل خود را از دست نمی داد، می توانست برابر با کین باشد. و علاقه به آن اما دو اقتباس بزرگ او از شکسپیر، اتللو (۱۹۵۰) و زنگ‌ها در نیمه‌شب (۱۹۶۶) از بهترین فیلم‌های نمایشنامه‌های شکسپیر هستند. و در Touch of Evil (1958)، او احتمالاً آخرین نوآر بزرگ دوره اصلی نوآر را ساخت.

۹. آکیرا کوروساوا

آکیرا کوروساوا “مردی که هالیوود را ساخت” است، زیرا بسیاری از بزرگترین فیلم های ژاپنی او به زبان انگلیسی بازسازی شدند و به خودی خود تبدیل به کلاسیک شدند: هفت سامورایی (۱۹۵۴) به هفت با شکوه تبدیل شد. قلعه پنهان (۱۹۵۸) یکی از الهام‌های اصلی جنگ ستارگان بود. یوجیمبو (۱۹۶۱) با عنوان یک مشت دلار بازسازی شد. حتی امروز، او منبع به ظاهر پایان ناپذیر الهام فیلمسازان است، زیرا Living (2022)، داستان بوروکرات – چهره‌ها – مرگ با بازی بیل نای، بازسازی ایکورو (۱۹۵۲) است. با این حال، آثار اصلی کوروساوا بی‌نظیر باقی می‌مانند، زیرا فیلم‌های سامورایی او دنیای سینمایی جایگزین، «شرق غیرقابل کنترل» برای «غرب وحشی» که هالیوود به طور سنتی به آن علاقه‌مند بود، ایجاد کرد. با این وجود، کوروساوا چیزهای بیشتری نسبت به فیلم های سامورایی که نام او را بر سر زبان ها انداختند، وجود داشت. برای یک چیز، راشومون (۱۹۵۰) بود که ممکن است اسماً یک فیلم سامورایی باشد، اما در واقعیت، کالبد شکافی حافظه و هویت است. و مانند ولز، کوروساوا از شکسپیر به طرز درخشانی فیلمبرداری کرد، حتی اگر شعر شکسپیر را به خاطر دوربین‌های پرسه‌زن و خلق فضاهای واقعاً ترسناک رها کرد. Throne of Blood (1957) عملاً شکسپیر به عنوان تئاتر Noh (یا بهتر است بگوییم سینمای Noh) بود که جوهر مکبث را بدون نقل قول واقعی به تصویر می کشید و ران (۱۹۸۵) حتی بهتر بود، اقتباسی از شاه لیر که دیوانگی نسخه اصلی را به تصویر می کشید. بازی کنید و آن را با برخی از بهترین صحنه‌های جنگ‌های مدرن اولیه (با شمشیرهایی که در برابر توپ‌ها قرار گرفته‌اند) که تا کنون بر روی صفحه نمایش گرفته شده است، تقویت کنید.

۸. آلفرد هیچکاک

طعنه آمیز است که آلفرد هیچکاک در سراسر جهان به عنوان «هیچ» شناخته می شد، زیرا در اوایل قرن بیست و یکم «مشکلات» (یا مشکلات) مختلفی به هر گونه تحسین هیچکاک وجود داشت. فضول (روی و خارج از صفحه نمایش)، وسواس نسبت به خانم های برجسته اش (که منجر به خروج بهترین آنها، گریس کلی، به اروپا شد)، و حتی آن پس زمینه های وحشتناک و تقریبا آماتوری برای اتومبیل های متحرک که بسیاری از آنها را در رتبه ۲۱ قرار می دهد. بینندگان قرن می ترسند، اگر نگوییم کاملاً می خندند. و با این حال هنوز شکی نیست که هیچکاک یکی از بزرگترین کارگردانان سینمای تاریخ و در چندین دوره مختلف سینماست. پیشرفت او یک کلاسیک بی صدا، The Lodger (1927) بود که یک ریف بدخواهانه درخشان بر روی Jack The Ripper بود. او در «۳۹ قدم» (۱۹۳۵) و «بانو ناپدید می‌شود» (۱۹۳۸) آثار کلاسیک اولیه‌ای ساخت که عملاً الگوی هر فیلم هیجان‌انگیزی یا «اکشن» را ایجاد کرد. و پس از اینکه ربکا (۱۹۴۰) توجه هالیوود را به خود جلب کرد، به یکی از بزرگترین کارگردانان فیلم خارجی تبدیل شد که در آمریکا کار کرده است. هیچکاک عملاً دهه ۱۹۵۰ در آمریکا بود، زیرا مجموعه کلاسیک های «تعلیق» او، از پنجره عقب (۱۹۵۴) تا سرگیجه (۱۹۵۸) و شمال از شمال غربی (۱۹۵۹)، بهترین بیان سینمایی از ترس وجودی بود که بشریت را در برگرفت. دهه بعد از هیروشیما و در Psycho (1960)، او عملاً از تعلیق اجتناب کرد و ژانر وحشت را خلق کرد.

۷. بیلی وایلدر

با تمام احترامی که برای فریتز لانگ، مکس اوفولز و حتی ارنست لوبیچ قهرمان فیلمسازی خود بیلی وایلدر قائل هستم، بیلی وایلدر اتریشی تنها کارگردان خارجی تبار است که می تواند به عنوان بزرگترین وقایع نگار «بیگانه» آمریکا با آلفرد هیچکاک انگلیسی رقابت کند و حتی از او پیشی بگیرد. و اگرچه وایلدر شاهکارهای کمتری نسبت به هیچ و در واقع بسیاری از کارگردانان دیگر در این فهرست ساخته است، بهترین پنج فیلم او رقیب بهترین آثار کلاسیک هر کارگردان دیگری هستند. وایلدر به عنوان کارگردان از دو مرحله عالی لذت برد که حدود یک دهه از هم جدا شدند. اولین فیلم در دهه ۱۹۴۰ و اوایل دهه ۱۹۵۰ بود، زمانی که او یکی از بهترین نوآرها، غرامت مضاعف (۱۹۴۵)، بهترین فیلم در مورد هالیوود، بلوار غروب (۱۹۵۰)، و بهترین فیلم در مورد گزارش خبری، آس در سوراخ (Ace In The Hole) را ساخت. ۱۹۵۱). با این حال، این «قبض مضاعف» بود که وایلدر در پایان دهه ۱۹۵۰ تهیه کرد که شهرت او را به عنوان یک استاد سینما تضمین کرد. برخی از آن را دوست دارند (۱۹۵۹) ممکن است در دهه ۱۹۳۰ ساخته نشده باشد، اما هنوز هم بهترین کمدی اسکروبال است که تا کنون ساخته شده است، در حالی که آپارتمان (۱۹۶۰) بدون شک بهترین کمدی-درام ساخته شده است. مطمئناً هیچ کارگردان دیگری تا به حال دو شاهکار کاملاً متفاوت را پشت سر هم و در یک سال نساخته است.

۶. رابرت برسون

ژان لوک گدار (که خود در این فهرست جای تعجب ندارد) در مورد برسون نوشته است: «او سینمای فرانسه است، همانطور که داستایفسکی رمان روسی است و موتزارت موسیقی آلمانی است». و با این حال برسون اغلب مرد فراموش شده سینمای فرانسه است که بین شگفتی های رنوار در دهه ۱۹۳۰ و نوول وگ (موج نو) گدار، تروفو و دیگران در دهه ۱۹۶۰ قرار می گیرد. با این وجود، خود فیلم‌های برسون، زمانی که دیده شوند، به ندرت فراموش می‌شوند. از بسیاری جهات، برسون برای سینما همان چیزی بود که آهنگسازانی مانند جان آدامز و لامونته یانگ برای موسیقی بودند: استاد مینیمالیسم. گویی پس از افراط زشت و تقریباً پایان‌بخش جنگ جهانی دوم، برسون می‌خواست همه چیز را از بین ببرد تا به اصول داستان‌گویی روی پرده بازگردد. و او این کار را در چندین شاهکار، از جمله Un condamné à mort s’est échappé (مردی فرار کرد) (۱۹۵۶) که تلاش یک عضو مقاومت فرانسه را برای فرار از زندان نازی که در آن زندانی بود به تصویر می کشید، به طرز شگفت انگیزی انجام داد. ; جیب بری (۱۹۵۹)، که تقریباً یک فیلم نوول وگ (موج نو) قبل از وجود این اصطلاح بود. و Au Hasard Balthazar (1966) که به طور قابل توجهی فیلمی در مورد الاغی است که رفتار بی‌رحمانه صاحبانش نسبت به اکثر فیلم‌های مربوط به انسان‌ها باعث ترحم می‌شود.

۵. استنلی کوبریک

کوبریک را «شکسپیر سینما» نامیده‌اند و اگر کسی شایسته چنین قدردانی باشد، آن مرد بریتانیایی‌شده آمریکایی است، زیرا همان‌طور که شکسپیر بر سه ژانر تئاتر الیزابتی (کمدی، تاریخی و تراژدی) تسلط داشت. بنابراین کوبریک ثابت کرد که تقریباً در تمام ژانرهای سینمایی از نوآر گرفته تا علمی تخیلی و درام دوره ای استاد است. در واقع، بیشتر فیلم های کوبریک یا بهترین هستند یا در ژانر خاص خود جزو بهترین ها هستند: کشتار (۱۹۵۶) یکی از بزرگترین و تاریک ترین فیلم های نوآر است. Paths of Glory (1957) یکی از بهترین فیلم‌های جنگی تاریخ و مطمئناً بهترین فیلم درباره جنگ جهانی اول است. اسپارتاکوس (۱۹۶۰) ممکن است توسط کوبریک رد شده باشد، اما احتمالاً بزرگترین فیلم حماسی (یا “شمشیرها و صندل ها”) باقی مانده است. بری لیندون (۱۹۷۵) یکی از بهترین درام های دوره ای است که تاکنون فیلمبرداری شده است. The Shining (1980) یک فیلم ترسناک عالی است و مطمئناً بهترین فیلم ترسناکی است که توسط یک کارگردان بزرگ ساخته شده است. با این حال، برای «سه‌گانه دیوانگی» او – دکتر استرنج لاو (یا چگونه یاد گرفتم از نگرانی دست بردارم و بمب را دوست داشته باشم) (۱۹۶۴)، ۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی (۱۹۶۸) و یک پرتقال ساعتی (۱۹۷۱) – است که کوبریک برای همیشه جشن گرفته می شود هر فیلم جنبه خاصی از جنون ذاتی انسان را مورد بررسی قرار می دهد: MAD (تخریب متقابل تضمین شده) – جنگ اتمی (در Strangelove). جنون استعداد بشریت برای خشونت و اعتماد به ماشین ها (در سال ۲۰۰۱)؛ و جنون خشونت دولتی که برای کنترل خشونت فردی استفاده می شود (در نارنجی). و نکته اصلی، البته، ۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی است، که نه تنها بهترین فیلم علمی تخیلی ساخته شده است، بلکه مدعی کسب عنوان بهترین فیلم ساخته شده در هر ژانری است.

۴. فدریکو فلینی

و بنابراین ما به دو الهامات وودی آلن و بسیاری دیگر از فیلمسازان در اواخر قرن بیستم رسیدیم، یعنی دو قطب (جنوب و شمالی) سینمای اروپای پس از جنگ: فدریکو فلینی و اینگمار برگمان. هر دوی آنها تقریباً صنایع فیلم یک نفره بودند که مجموعه ای از آثار کلاسیک را تولید کردند که نه تنها تحسین منتقدان و موفقیت تجاری را به همراه آورد، بلکه پارامترهای آنچه در سینما امکان پذیر بود را تغییر داد. فلینی اولین بار از نئورئالیسم ایتالیایی که بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم پدید آمد. با این حال، او در دهه ۱۹۵۰ با I Vitelloni (The Layabouts) (1953) که فیلم مورد علاقه کوبریک و الهام بخش بزرگی در تصمیم او برای تبدیل شدن به یک فیلم بود، و La Strada (جاده) (۱۹۵۴) که به تصویر کشیده شد، ظاهر شد. یکی از عجیب ترین داستان های عاشقانه در تمام سینما، بین یک مرد قوی سیرک و دلقک زن کوچکی که او قلدری می کند. اما فلینی تازه شروع شده بود، زیرا او به مستندسازی دنیای جدید در حال ظهور در ایتالیا (و بقیه جهان غرب) پس از ویرانی جنگ جهانی دوم ادامه داد. در Le notti di Cabiria (شب‌های کابیریا) (۱۹۵۷)، او با داستان یک فاحشه که تلاش می‌کند از وجود فلاکت‌بارش فرار کند، دوباره قلب تماشاگران سینما را شکست. در لا دولچه ویتا (زندگی شیرین) (۱۹۶۰)، او جهان را با پاپاراتزی ها و نفوذ مطبوعاتی که با خود آوردند آشنا کرد. و در Otto e Mezzo (8 ½) او چیزی را ساخت که احتمالاً بهترین فیلم ساخته شده در مورد خود فیلمسازی است.

۳. اینگمار برگمان

برگمان اغلب نه تنها توسط وودی آلن بلکه تقریباً توسط هر محقق جدی سینمای پس از جنگ با فلینی مرتبط بود، دقیقاً به این دلیل که آنها بسیار متفاوت ظاهر می شدند: فلینی سینمای ایتالیایی خونگرم و شهوانی که در تقابل با فیلم های سختگیر و تقریباً سرد ظاهر می شود. تحلیل قلبی برگمان و فیلم هایش. و با این حال، همانطور که در بسیاری از فیلم‌های فلینی ذهنی منطقی و تحلیلی در کار بود، در بسیاری از آثار برگمان نیز طنز، اشتیاق و حتی خنده وجود داشت. برگمن مانند فلینی، پس از چند فیلم ناموفق قبلی، در اواسط دهه ۱۹۵۰ با Sommarnattens leende (لبخندهای یک شب تابستانی) (۱۹۵۵)، کمدی رمانتیکی که در تضاد کامل با بسیاری از فیلم های او قرار گرفت، شکست خورد. خروجی دیرتر و تیره تر و دقیقاً مانند فلینی، زمانی که به رسمیت شناختن ملی و سپس بین المللی دست یافت، هیچ مانعی برای او وجود نداشت. Det sjunde inseglet (The Seventh Seal) (1957)، Smultronstället (توت فرنگی های وحشی) (همچنین ۱۹۵۷)، چشمه باکره (۱۹۶۰) و Through A Glass Darkly (1961) همگی شاهکارهای باشکوه و غم انگیزی بودند که واقعاً نمی توان آنها را به نمایش گذاشت. چهل سال قبل از فوربایدلسن (کشتن) و پل.

۲. ژان لوک گدار

مرگ اخیر ژان لوک گدار اهمیت اصلی و در واقع حیاتی او برای سینما را به سینما و به ویژه سینماگران قرن بیست و یکم یادآوری کرد. مارتین اسکورسیزی معروف À bout de souffle (بی نفس) (۱۹۶۰) را «محور تاریخ فیلم» نامید، که به معنای واقعی کلمه لولای است که سینما بر آن چرخید، از فیلمسازی قدیمی در استودیوهای گذشته به فیلمسازی خیابانی بی نهایت سریعتر و جسورانه. آن را دنبال کرد. «بی نفس» بزرگترین اولین نمایش در تاریخ فیلم است (معادل سینمایی به همان اندازه رادیکال The Velvet Underground و Nico در موسیقی پاپ)، اما بسیاری از فیلم‌های پس از آن نیز فوق‌العاده مبتکرانه و همیشه کاملاً سینمایی بودند، زیرا فقط می‌توانستند باشند. فیلم و نه نمایشنامه یا کتاب یا هر چیز دیگری. Le Mepris (تحقیر) (۱۹۶۳) تقریباً نسخه فرانسوی ۸ ½ بود. Bande à part (Band of Outsiders) (1964) بسط یا دنباله Breathless بود. آلفاویل (۱۹۶۴) یک داستان علمی تخیلی در زمان حال بود و برای آن غریبه بود. Pierrot le Fou (Pierrot The Fool) (1965) دوباره گدار را با ژان پل بلموندو از Breathless متحد کرد، اما این بار بلموندو به جای تعقیب شده، تعقیب یک جنایتکار بود. و Week-End (1967) یک فیلم جاده ای آخرالزمانی یا به عبارت دقیق تر، ترافیک آخرالزمانی بود.

۱. ژان رنوار

دیوید تامسون، منتقد بزرگ سینمای بریتانیایی بود که در دهه ۱۹۹۰ زمانی که رنوار را به عنوان بهترین کارگردان سینما معرفی کرد، واقعاً به ارتقای شهرت رنوار در دنیای انگلیسی زبان کمک کرد. اگر شهرت رنوار همیشه بالا بود، مخصوصاً در زادگاهش فرانسه، تامسون کمک کرد تا او را به نسل جوان‌تری معرفی کند (از جمله خود من)، که همیشه با ارزیابی او از استاد فرانسوی موافق بودند. Boudu sauvé des eaux (بودو نجات یافت از غرق شدن) (۱۹۳۲)، جنایت مسیو لانگ (۱۹۳۶)، حزب کمپان (روزی در کشور) (۱۹۳۶) و La Bête Humaine (جانور انسانی) (۱۹۳۸) هستند. همه عالی هستند، اما در نهایت حتی این آثار خوب در مقایسه با دو شاهکار بزرگ (برای ساخت یک عبارت) که مجموعا بهترین جفت فیلم‌هایی را تشکیل می‌دهند که توسط یک فیلمساز ساخته شده است، کم رنگ می‌شوند: توهم بزرگ (توهم بزرگ) (۱۹۳۷) ; و La règle du jeu (قوانین بازی) (۱۹۳۹). عملاً، این دو فیلم به جنگ جهانی اول برمی‌گردند (توهم La Grande) و به جنگ جهانی دوم (La règle du jeu)، درست در آستانه آن پیش‌روی می‌کنند. در توهم بزرگ، آداب و رسوم قدیمی دنیای ویکتوریایی در عصر جدید جنگ های تکنولوژیک زائد به نمایش گذاشته می شود، در حالی که در La règle du jeu آگاهی طبقاتی تسخیرکننده اشرافیت فرانسوی و اروپایی گسترده تر به عنوان آخرین خنده در حال مرگ آشکار می شود. طبقه ای که قرار است توسط نازیسم برای همیشه از بین برود. در هر دوی اینها، رنوار به همان اندازه که پدر برجسته‌اش، آگوست، نقاشی را کامل کرده بود، سینما را به کمال رساند.

توسط مارتین کیدی