نیایش چرنوبیل یکی از مشهورترین آثار سوتلانا الکسیویچ (1948) است. برنده ی جایزه ی نوبل 2015 در این کتاب که به سال 1997 منتشر شد، قصه ی آدم هایی را روایت میکند که انفجار هولناک نیروگاه اتمی چرنوبیل در بلاروس همه ی زندگی شان را تحت شعاع قرار داد. او با صدها نفر مصاحبه میکند، از آتش نشان و دانشمند هسته ای تا زنان خانه دار و معلمان تاریخ. سبک الکسیویچ که در تلفیق این روایت ها ساخته میشود، ناگهان مخاطب را با کوهی از تصاویر و قصه ها روبه رو میکند که در بسیاری تکه ها نیز با هم در تناقض اند. بسیاری از مورخان انفجار رآکتور هسته ای چرنوبیل را از جمله دلایل فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی می دانند و نویسنده نشان میدهد که این انفجار مخوف، چگونه روح انسانی را سوزاند و نا امید کرد. این کتاب شگفت آور یکی از درخشان ترین نمونه های مستند نگاری است در دهه های گذشته، چنان مهم است که از مهم ترین عوامل نوبل بردن نویسنده اش شد. کتابی که گره خورده با غم، مرگ، شادی و البته تماشای تاریخی که انگار پوسته پوسته شده و در حال فرو ریختن است. یک شاهکار تاثیرگذار...

ویسنده :   والتر کوفمان

مترجم :   فریدالدین رادمهر و امیر احمدی آریان

اين كتاب شامل گفتگوي دو روزه‌اي دوستانه و خودماني است بين دو تن از برجسته‌ترين سخن‌گويان فرهنگي ژاپن، با نتايجي چشم‌گير و درخشان. همان‌طور كه رابرت هينشاو، ويراستار نسخه انگليسي اين كتاب، مي‌گويد:«با اين كه صحبت طولاني آن‌ها در مكاني خاص و در لحظه‌اي خاص از تاريخ رخ مي‌دهد،‌ بخش عمده محتواي آن جاودان و جهان شمول است.» هاروكي موراكامي نويسنده و هايائو كاواي، روان‌كاو و درمان‌گر مكتب يونگ، طي اين ديدار موضوعاتي همچون معناي تعهد، فرديت و جامعه، پاسخ منطقي برابر پاسخ ناشي از هم‌دردي، عمق تفاوت‌هاي زباني، خوددرماني و رمان‌ها، داستان‌ها و بدن، و رابطه يك اثر و نويسنده‌اش را به بحث مي‌نشينند. اين كتاب را، در كنار تمام مطالب مفيدش، مي‌توان دريچه‌اي كوچك دانست به بخشي از دنياي ذهني و داستاني هاروكي موراكامي.

دانيل كلاين

ترجمه: حسين يعقوبي

سفري جذاب به جهان فلسفه با چاشني طنز.

دانيل كلاين، نويسنده كتاب‌هاي پرفروشي چون سفر با اپيكور و افلاتون و پلاتي‌پوس به يك ‌بار مي‌روند، در ايام جواني و زماني كه در دانشگاه هاروارد فلسفه مي‌خواند، به اميد اين‌كه از طريق آراي فلاسفه به بهترين شيوه زيستن و زندگي پي ببرد. جملات قصار فلاسفه محبوبش را در دفترچه‌اي مي‌نوشت. نيم‌قرن بعد كلاين در فصل‌هايي موجز و خواندني جملات اين دفترچه را بازنويسي كرد و تاثير اين انديشه‌ها را بر زندگي شخصي و جامعه پيرامونش تحليل كرد. در اين كتاب از ارسطو و بيكن و نيچه گرفته تا سارتر و كامو و ويتگنشتاين، در يك گشت فلسفي ـ تفريحي،‌ به مسائل فلسفي درون و بيرون زندگي مي‌ّپردازد.

نویسنده: استیو تولتز

مترجم: پیمان خاکسار

آنگوس یک فرد اصلاح شده است که مشتاق به دنیا آمدن اولین فرزندش است که توسط مردی که عاشق همسر باردارش گریسی است به قتل می رسد. آنگوس که هرگز به خدا، بهشت ​​یا جهنم ایمان نیاورده است، خود را در زندگی پس از مرگ می‌بیند - جایی که بیشتر از پاسخ سؤالات را ارائه می‌کند. وقتی یک بیماری همه گیر جهانی بالاخره به سواحل استرالیا می رسد، زندگی پس از مرگ بسیار شلوغ می شود و آنگوس راهی برای ارتباط دوباره با همسرش گریسی پیدا می کند و شاید حتی به دنبال انتقام از قاتل خود باشد...

کاوه فولادی‌نسب

«هشت و چهل و چهار» اولین رمانِ «کاوه فولادی‌نَسب» (1359) است. او که چندین سال است به عنوانِ منتقد، مترجم و مدرسِ داستان‌نویسی فعالیت‌های فراوانی انجام داده است، این رمان را با درون‌مایه‌ای اجتماعی-تاریخی نوشته است. رمان درباره‌ی یک ساعت‌ساز و ساعت‌فروش تنهاست که عاشقِ پرسه‌زدن در خیابان‌ها و کوچه‌های قدیمی تهران است. مردی منظم و دقیق که دوستان اندکی دارد و جهانی مملو از خاطرات. اما یک اتفاقِ عجیب این آرامش را بر هم می‌زند و منطقِ روزمره‌ی زمان را به هم می‌ریزد. اتفاقی که باعث می‌شود شخصیت اصلی رمان دچارِ ماجراهای تازه‌ای شود… رمانِ کاوه فولادی‌نَسب با توجه به وابسته‌گی‌های زمانی و مکانی‌ای نوشته شده که ناگهان و طی یک فرایند تکنیکی از هم می‌پاشند و اجازه می‌دهند مخاطبِ او در چند وجه از تاریخِ کمی دورتر یران و تکه‌هایی از آن سفر کند. از سویی سوالی مهم نیز پیشِ رویِ این خواننده قرار می‌گیرد که اوجِ رمان محسوب می‌شود: آیا می‌توان به عقب بازگشت؟ با این رویه رمانِ «هشت و چهل و چهار» خواننده‌اش را به یک پرسه‌زنی پر اتفاق و غافلگیری دعوت می‌کند.

نیاسان مجرد بود. نیاسان مجرد است. گفتنش آسان نیست. تا پیش از این‌که زنگ موبایلش شروع کند به نواختن و او ــ همان‌طور معلق میان خواب و بیداری و مستی و هشیاری ــ چیزی در قلبش بجنبد و شاخک‌هایش تیز شود و مثل همیشه شروع کند به شمردن زنگ‌ها، مجرد بود.

قدیم‌ترها مجرد نمی‌گفتند، می‌گفتند عزب. به عزب خانه نمی‌دادند، با عزب شوخی نمی‌کردند، به عزب نزدیک نمی‌شدند، و با عزب حرف نمی‌زدند؛ انگار جذام داشته باشد، یا گَری، یا چیزی در همین حدود. حالا کلمه‌ها و ترکیب‌ها شکل‌وشمایل بهتری پیدا کرده‌اند. دادستان دیگر درِ روزنامه‌ای را تخته نمی‌کند، توقیفِ

آلن دوباتن، جان آرمسترانگ

ترجمه‌ی مهرناز مصباح

دنیای مدرن هنر را خیلی مهم می‌داند- چیزی نزدیک به‌معنای زندگی. شاهد این احترام و توجه را می‌توان خیلی جاها دید: افتتاحیه‌ی موزه‌های جدید، هدایت منابع چشمگیر دولتی به‌سمت تولید و نمایش هنر، تمایل حامیان هنر به افزایش دسترسی به آثار (به‌ویژه برای کودکان و گروه‌های اقلیت)، قدر و منزلت نظریه‌ی هنر آکادمیک و قیمت‌گذاری‌های هنگفت بازار هنر.

با وجود همه‌ی این‌ها، مواجهه ما با هنر ممکن است همیشه به‌آن خوبی که باید نباشد. شاید موزه‌ها و نمایشگاه‌های بسیار معتبر را با حالی بی‌تفاوت و یا حتی گیج‌وگم ترک کنیم و احساس بی‌کفایتی به ما دست دهد و شگفت‌زده با خودمان بگوییم چرا آن تجربه‌ی تحول که منتظرش بودیم برایمان رخ نداد. طبیعی است که خودمان را سرزنش کنیم و فکر کنیم مشکل از نداشتن دانش کافی یا بی‌بهره‌بودن از ظرفیت احساسی لازم است.

این کتاب چنین استدلال می‌کند که مشکل٬ عمدتا در شخص نیست، در شیوه‌ای است که نهادهای هنری به هنر فکر کرده، آن را می‌فروشند یا ارائه می‌کنند. از آغاز قرن بیستم رابطه‌ی ما با هنر تضعیف شده است چون عمیقاً و به‌شکل نهادینه‌شده‌ای از پاسخ به سوالِ «هدف هنر چیست» اکراه داریم. این سوالی است که کاملاً غیرمنصفانه، عجولانه، نامشروع و کمی گستاخانه به‌نظر می‌رسد.

عبارت «هنر برای هنر» به‌طور خاص این فکر را رد می‌کند که هنر می‌تواند برای هر چیز خاصی باشد و درنتیجه، منزلت بالای هنر را مرموز و آسیب‌پذیر باقی می‌گذارد. با وجود ارج‌وقربی که هنر دارد، اهمیتش اغلب به‌جای آنکه توضیح داده شود بدیهی انگاشته می‌شود. ارزشش به عقل سلیم واگذار می‌شود و این همان‌قدر که برای متولیان هنر، برای بینندگانش هم جای تأسف دارد.

از کجا معلوم که نشود هدف هنر را با واژه‌های ساده تعریف و درباره‌اش بحث کرد؟ هنر می‌تواند یک ابزار باشد و ما نیازمند آن‌ایم که با وضوح بیشتر بر این مسأله تأکید کنیم که چه نوع ابزاری است و چه حسنی می‌تواند برای ما داشته باشد.