رمان آلیو کیتریج در نظر دیگران، شخصیتی کله شق، مهربان و اغلب غیرقابل پیش بینی دارد. او که معلمی بازنشسته در شهری ساحلی و کوچک در ایالت مین است، با بالاتر رفتن سنش تلاش می کند تا با تغییرات ایجاد شده در زندگی اش کنار بیاید. او زنی است که به باطن زندگی اطرافیانش می پردازد و موفقیت ها و شکست هایشان را عمیقا نظاره می کند. همسر آلیو، پیروی فلسفه ی رواقی گری است و رابطه ی میان آن ها، نه آن قدر متزلزل است که از هم بپاشد و نه آن قدر مستحکم که از آن، راضی و خشنود باشند. در داستان با پسر جوانی آشنا می شویم که از غم از دست دادن مادرش در عذاب بوده و فقط حضور آلیو است که دردش را تسکین می دهد؛ در حالی که پسر خود آلیو از حساسیت های عجیب و پیچیده ی مادرش بسیار تحت فشار قرار گرفته است. رمان آلیو کیتریج، کاوشی نافذ و پرجوش و خروش درباره ی روح آدمی است؛ داستان این رمان، مخاطب را به خنده، تأیید، افسوس و همدردی با شخصیت ها وادار می سازد.

نيازي نمي‌بينم كه پزشكم مرا دوست داشته باشد؛ انتظار هم ندارم همراه من عذاب بكشد؛ وقت زيادي از پزشكم نمي‌خواهم؛ فقط پنج دقيقه به وضعيت من فكر كند، تمام ذهنش را به من بسپارد، در يك فاصله كوتاه به من بپيوندد، همراه جسمم روحم را جستجو كند و بيماري‌ام را بفهمد، زيرا هر انساني به شيوه خودش بيمار مي‌شود. بسياري از بيماران با نااميدي از اتاق پزشك خارج مي‌شوند. اما آنچه از «صرفا نارضايتي» مهم‌تر است، اين است كه پزشك نتواند تشخيص درستي بدهد يا آن‌ها را درست درمان كند. پزشكان نيز به همين ميزان از دشواري چيدن قطعات پازل داستان بيماران درمانده مي‌شوند، به خصوص براي آن‌هايي كه علائم پيچيده و مرموزي دارند با رشد بيشتر علم پزشكي و چندگانه و پيچيده‌تر شدن بيماري‌ها، فاصله ميان آن‌چه بيمار مي‌گويد و آنچه پزشك مي‌شنود، يا برعكس، چشم‌گيرتر مي‌شود. من نگارش اين كتاب را با هدف بررسي رابطه ميان بيماران و پزشكان و كاوش در نحوه انتقال يك داستان از يك طرف به طرف ديگر آغاز كردم.

نویسنده :   جان ویلیامز

مترجم :   مرجان محمدی

«استونر» رمان معروفی است که سال 1965 در آمریکا منتشر شد.

 «استونر» كه خود به معني سنگ‌انداز است، قصه زندگي پر شكست‌ و با سرنوشتي مبهم از مردي به نام ويليام استونر را بازگو مي‌كند. اين پسر كشاورز همه چيز را از دست مي‌دهد؛ جنگي كه يكي از دوستانش را مي‌گيرد، ازدواجي كه از نامزد زيبايش يك عفريته مي‌سازد و تحصيل دخترش، كه به رابطه‌اي غيراخلاقي با استادش منجر مي‌شود.... همه اين زندگي، از سر تا پا شكست و شوربختي است. او حتي كارش در دانشگاه را كه به عنوان استاد ادبيات مي‌توانست خيلي درخشان‌تر باشد و نسل‌هايي را تحت تأثير قرار دهد، مايه‌ نشاط و زندگي خود نمي‌بيند. اما مهم نيست، با وجود همه اينها، استونر هنوز توشه كوچكي از روح انساني و گنجي غني را با خود همراه دارد. او كتاب دوست دارد و حداقل همين عشقش به ادبيات وي را خوشحال نگاه مي‌دارد.

نمایش نامه ی باغ آلبالو آخرین اثر چخوف است که در سال 1903 نوشته شده و در ژانویه ی 1904 برای اولین بار در تئاتر هنر مسکو روی صحنه آمده است. اشخاص نمایش همان آدم هایی هستند که در زندگی روزمره با آن ها برمی خوریم. هیچ کدام نقش برجسته ای ندارند، نه مبارزه می کنند نه شکست می خورند و نه حتی از خود دفاع می کنند و نه به حل مشکلاتی که در برابرشان قرار دارد می پردازند. منتظر حادثه می نشینند و تقدیر می راندشان و تقدیرشان را با شکیبایی تحمل می کنند. گفتی نیروی اراده شان فلج شده است. امپرسیونیسم چخوف در آخرین تحلیل نفی کننده ی زندگی نیست، بلکه از امید به آینده سرشار است. در باغ آلبالو فروش باغ حکایت از وداع با گذشته دارد، گذشته ای که رو به افول است. و تبری که به کنده ی درخت ها می خورد، تبری است که زندگی قدیم و اشرافیت روبه زوال را واژگون و دگرگون می کند.