خابیر ماریاس ترجمه: مهسا ملک مرزبان

خابير مارياس (1951) يكي از چهره‌هاي مهم ادبيات امروز اسپانياست. مارياس جوايز متعددي در حوزه ادبيات اسپانيا برده است مانند فورمنتور. او در ايران نيز نويسنده‌اي شناخته‌شده است و پيش از اين چند رمان و داستان كوتاهش از جمله قلبي به اين سپيدي با ترجمه مهسا ملك‌مرزبان به فارسي منتشر شده است. رمان شيفتگي‌ها از جديدترين آثار اين رمان‌نويس است كه حال و هواي عاشقانه و معمايي دارد زني در يك كافه با زوجي برخورد مي‌كند كه از نظرش جذاب و دلنشين هستند. او به آن‌ها نزديك مي‌شود و در همين اثنا مرد به قتل مي‌رسد و اين روند دو زن را به هم نزديك مي‌كند تا رازي مهم و بزرگ آشكار شود...

خوآن گابریل‌واسکس

مترجم: ونداد جلیلی

ویراستار: مجتبا پورمحسن

 

صدای افتادن اشیا را در ژوئن 2008، طی شش هفته‌ای که در بنیاد سانتا مادداله‌نا (در دون‌نینی، ایتالیا) بودم، شروع کردم. مایلم از مهمان‌نوازی بئاتریچه مونتی دل‌لا کورته تشکر کنم. کتاب در دسامبر 2010 در خانه‌ی سوزان لورانتی (در زوریس، بلژیک) به‌ پایان رسید و سپاس‌گزار او نیز هستم. در این فاصله بسیاری موجب بهبود و اصلاح این رمان شدند. خودشان می‌دانند چه کسانی را می‌گویم.

خوآن گابریل واسکس در سال 1973 در بوگوتا به‌ دنیا آمد. از 1996 تا 1998 در دانشگاه سوربُن در رشته‌ی ادبیات آمریکای لاتین تحصیل کرد و آثاری از ای. ام. فارستر، ویکتور هوگو و نویسندگان دیگر به اسپانیایی ترجمه کرد. او یکی از اعضای گروه بوگوتا 39 است که مهم‌ترین نویسندگان نسل جدید آمریکای جنوبی نامیده می‌شوند. کتاب‌های دیگر او که پیش از صدای افتادن اشیا چاپ شد یکی خبرچین‌ها است که نامزد دریافت جایزه‌ی ادبیات مستقل خارجی شد و یکی تاریخ سری کوستاگوآنا، که در بارسلونا جایزه‌ی کوئرتی کسب کرد. کتاب صدای افتادن اشیا او به هژده زبان زنده‌ی دنیا ترجمه شده است. واسکس پس از پانزده سال زندگی در فرانسه، بلژیک و اسپانیا اکنون در بوگوتا زندگی می‌کند.

برخی جوایز مهم که کتاب صدای افتادن اشیا برده است:

جایزه‌ی آلفاگوآرا (اسپانیا)، ۲۰۱۱

جایزه‌ی روژه کایوا (فرانسه)، ۲۰۱۲

جایزه‌ی انجمن قلم (انگلیس)، ۲۰۱۲

جایزه‌ی گره‌گور فون رتسوری (ایتالیا)، ۲۰۱۳

جایزه‌ی دوبلین (ایرلند)، ۲۰۱۴.

نویسنده: ریچارد براتیگان مترجم‌: پیام یزدانجو

محمود دولت آبادی

طریق بسمل شدن رمانی از محمود دولت‌آبادی دربارهٔ جنگ هشت سالهٔ ایران و عراقاست.

این کتاب پس از ده سال انتظار، سرانجام در اردیبهشت 1397، مجوز انتشار خود را از وزارت ارشاد دریافت کرد.

دولت‌آبادی درباره این رمان می‌گوید: «طرق بسمل شدن» که روایتگر محدوده‌ای از جنگ است از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵ نوشته شد و از یک سال بعد از آن در انتظار دریافت مجوز نشر بود که حالا بعد از حدود ۱۰ سال انتظار مجوز گرفته است.

در نوشته پشت جلد کتاب بخشی از داستان آمده است:

همین‌ها، این‌ها، نمی‌بینی‌شان؟ تو نمی‌بینی؟ همه هستند، همه هستند، نمی‌بینی‌شان؟ کفن و قمقمه. نگاه کن، نگاه کن! «تشنه‌ای، تو تشنه‌ای برادرم. بنوش آب!» نگاه کن، نگاه کن! چه رستخیز روشنی! منم، تویی و دیگران. تویی، منم و دیگران. چه رستخیز روشنی. کلاه‌خود و چکمه و یراق. یکی به آفتاب می‌دهد سلام، یکی به آب. یکی به آسمان نیاز می‌برد، یکی به خاک. یکان یکان بروز می‌کنند، از پناه خاک، از شکَفت‌های دره هلاک، از حوالی و حدود تپه‌های تاک، تپه‌ها و تنگه‌های کهنه و عمیق، پوده و عتیق، از درون خاک، از مغاک‌ها، مثل رویش و شکفتنِ عجیب سنگ‌ها و خارها. پوست پوست‌های خاک می‌شکَفت و می‌شکُفت از آن کسی - تنی. تنی که با کفن، تنی که بی کفن. بیرقی به دست یا نشانه‌ای به نوک نیزه‌ای. تکه پاره‌ای نشانِ رایتی - پاره‌ژنده‌ای؛ ژنده‌ای سیاه، ژنده‌ای سپید، ژنده‌ای کبود، سبز، ارغوانی و بنفش و سرخ و هرچه رنگ؛ رنگ‌ها پریده‌رنگ...

جولین بارنز عرفان مجیب جولین بارنز نویسنده‌ای است که به علت نوشتن رمان-تفکرهایش مشهور است. بارنز در آثارش سبک و سیاق جدیدی برای قصه‌گویی برگزیده و همواره از بینامتنیتی قوی و پررنگ در آثارش بهره می‌برد. این بینامتنیت لزوما به شخص یا اثری خاص ارجاع پیدا نمی‌کند و گاه برآیندی از تفکرات و اندیشه‌های چند ادیب و چهره فلسفی را دربرمی‌‌گیرد که از زبان نویسنده بیان می‌شود. بهترین نمونه آن هم رمان «درک یک پایان» به قلم همین نویسنده است که من‌بوکر 2011 را برای بارنز به ارمغان آورد. «طوطی فلوبر» نام رمان-تفکر دیگری از این نویسنده انگلیسی است. این رمان یکی از مهم‌ترین آثار بارنز و تلفیقی است از رمان، زندگی‌نامه،‌ تحلیل و نقد ادبی. قهرمان این کتاب مردی است فرهیخته و شیفته گوستاو فلوبر،‌ نویسنده مطرح فرانسوی. این کاراکتر برای گشودن رازی که در ابتدا پیش پاافتاده به نظر می‌رسد، نقبی به دل شخصیت‌های آثار و زندگی فلوبر می‌زند و در این میان حقایق و عقاید خود درباره زندگی را با رازهای جهان فلوبر در هم می‌آمیزد.

نایل گرین ترجمه: امیرمهدی حقیقت

نویسنده :   آندری سرگیویچ مکین

مترجم :   اسدالله امرایی

این کتاب نوشته آندری سرگیویچ مکین، نویسنده روسی‌تبار و برنده جایزه گنکور سال 1995 است.

مؤلفه‌های عمده آثار مکین را به طور کلی می‌توان تجربیات شخصی او از دوران تلخ استالینیسم و تبعات آن در کلیت اجزای فرهنگی و سیاسی کشور روسیه دانست و این نکته بیشتر از آن جهت حائز اهمیت است که آندره مکین در غالب آثار خود توانسته این تجربه تلخ شخصی را با جادوی ادبیات و رمان، همه‌گیر و عمومی کند. آندره مکین زبان فرانسه را بسیار ماهرانه به‌ کار می‌گیرد و همین توانایی آثار او را نسبت به سایر نویسندگان هم دوره خود ویژه و متمایز می‌کند.

پاتریک مودیانو

مترجم: شبنم درویش

پاتریک مودیانو (متولد 1945، پاریس)، میانِ نویسندگان قرن بیستم فرانسه جایگاه ویژه‌ای دارد. این جایگاه نه به نوبل ادبی‌ای که در 9 اکتبر 2014 نصیب او شد، که به ویژگی‌های ساختاری و محتواییِ آثار او برمی‌گردد. در جهانِ روایی مودیانو که اغلب به ساده‌‌ترین و دقیق‌‌ترین شکل روایت می‌شود، گذشته در تاریک‌روشنا است. خاطرات، مبهم و هویت فردی، موردتردید است. پاریس یا در اشغال است یا دگرگون شده. شخصیت‌های داستان‌های مودیانو، از اولین رمان او، «میدان اتوآل» (1968) تا امروز، همواره در تنهایی‌‌ها و پرسه‌‌زنی‌‌های شبانه‌‌شان، دنبال پاسخ معمایی در گذشته هستند. گذشته‌‌ای که از بین نرفته است ــ‌ یا در حقیقت، گذشته‌‌ای که نگذشته است. هر اتفاق، جغرافیای مشخصی دارد که راوی با گذری دوباره از آن در زمان حال، بی‌آن‌که به پاسخ مشخصی برسد، به واکاویِ وسواس‌‌گونه‌اش‌‌ اتفاق می‌پردازد. و هربار در پایانِ آثارش این نکته را درمی‌یابیم که در تمام آن خاطره‌‌بازی‌‌ها و شب‌گردی‌‌ها، رفتن، هدف اصلی بوده است، نه رسیدن. این سؤال است که مسیر زندگی را مشخص می‌‌کند، نه پاسخ آن. در رمان «علفِ شبانه» که سال 2012 در فرانسه منتشر شد، همچون دیگر آثار مودیانو، با دنیایی پُر از تردید و ترس روبه‌رو می‌‌شویم؛ تردید درباره‌‌ی ماهیت هر آن‌چه در گذشته اتفاق افتاده و ترس از ناپدید یا نابود شدن. خاطرات نه می‌‌میرند، نه از بین می‌روند. در گوشه‌‌ای از ذهن انسان می‌‌خوابند و روزی به‌ناگاه برمی‌خیزند. اما خاطرات راویِ داستان علف شبانه، خلاف خاطرات اکثر مردم، واضح و سرراست نیستند. با رؤیا، واقعیت و خواب‌‌هایش درآمیخته‌‌اند، در گذرِ زمان کم‌‌نور و گاهی بی‌‌رنگ شده‌‌اند، و به همین سبب به‌سادگی نمی‌‌شود آن‌ها را رمزگشایی کرد.

نویسنده: حسن ذوالفقاری