آریستوکلس مشهور به افلاطون، یا پلاتون، یکی از از فیلسوفان بزرگ سه‌ گانه ی یونانی (سقراط، افلاطون و ارسطو) است. افلاطون نخستین فیلسوفی است، که آثار مکتوب، از او، بر جای مانده است. بسیاری ایشان را بزرگ‍ترین فیلسوف تاریخ می‌دانند. در آتن در سال 427 پیش از میلاد، در یک خانواده ی قدرتمند سیاسی، و اشرافی، به این دنیا آمد. فیثاغورث تأثیر زیادی بر ایشان گذاشت. ایشان در بیست سالگی، دانشجو و شاگرد سقراط شد. این مصاحبت و شاگردی، به مدت هشت سال ادامه یافت. افلاطون در سال 399 پیش از میلاد، شاهد اعدام خودخواسته ی آموزگار، و استاد خویش سقراط، به حكم دادگاه آتن بود؛ و در اینباره نوشته است که سقراط، پیشنهاد فرار از آتن را رد کرد. مهمترين دلايل اين انتخاب برای اثبات حقانیت سقراط، برای انكار خدايان المپ، و نفی نظام دموكرات یونان بود. پس از سقراط، افلاطون آتن را ترک کرد. ایشان برای چندین سال در شهرهای یونان، و کشورهای بیگانه به گردش پرداخت. پس از سفری به سیسیل در سال 387 پیش از میلاد، در چهل سالگی خویش دوباره به آتن بازگشت؛ و مکتبی فلسفی ایجاد کرد، که به نام آکادمی مشهور است. تعلیمات ایشان در آن‌جا بر اثر دو بار سفری که در سال 366 پیش از میلاد، و سال 361 پیش از میلاد، به سیسیل داشت به تعویق افتاد. افلاطون در سال 347 پیش از میلاد درگذشت، و رهبری آکادمی را به خواهرزاده ی خود، که شاگردش نیز بود، واگذاشت. مهم‌ترین کتابی که از افلاطون بر جای مانده، رساله ی جمهور است. برخی از افلاطون‌ شناسان باور دارند، افلاطون جملاتی را به این رساله افزوده، و در حقیقت ایشان صحبت‌ها و اندیشه‌ های خودش را از زبان سقراط بیان کرده‌ است. در همه ی آثار افلاطون، می‌توان گفتگوهای سقراط را، با اشخاص گوناگون، به‌ طور دقیق و با ذکر نام دید. رساله ی جمهور، هنر و زیبایی را از دیدگاه افلاطون، و سقراط، به بهترین وجه نشان می‌دهد. این رساله، گفتگوی سقراط با: گلاوکن (برادر افلاطون)، سیمیاس، هیپوکراتس و چند فرد دیگر است. اثر دیگر افلاطون: ضیافت یا سمپوزیوم است، که رساله‌ ای درباره ی عشق است. این رساله یک حالت روایی و داستانی دارد، که در یکی از مهمانی‌های آتن، که سقراط نیز حضور دارد، روی می‌دهد. افلاطون در دو اثر مهم خود جمهور و ضیافت به دو اصل مهم منطق و احساس می‌پردازد. در سوم اکتبر سال 1469 میلادی «مارچیلیو فی چینو» در شهر فلورانس ایتالیا، ترجمه ی نوشتارهای افلاطون را به پایان رسانید، که با انتشار آنها، اروپا وارد عصر روشنگری شد. این آثار و آثار سایر متفکران عهد باستان یونان، که نخست به زبان لاتین و سپس فرانسه، انگلیسی و آلمانی ترجمه شد، افق تازه‌ ای را به روی اروپاییان باز کرد. این آثار که در قسطنطنیه (استانبول) نگهداری می‌شد، پس از تصرف شهر به دست عثمانی‌ها در سال 1453 میلادی، توسط دانشمندان فراری به ایتالیا برده شد.