راه آهن زیر زمینی

ايمي پردي برنده مدال برنز در مسابقات پارا المپيك 2014 سوچي روسيه و همچنين پيروز چندين رقابت بين‌المللي در رشته اسنوبرد است. دختري كه در نوزده سالگي كمتر از دو درصد شانس زنده ماندن داشت، پس از تجربه‌ نزديكي به مرگ، و فايق آمدن بر موانع به ظاهر لاينحل، تبديل به ورزشكاري حرفه‌اي و تمام عيار شد. كتاب روي پاهاي خودم به ما يادآوري مي‌كند كه زندگي را تمام و كمال زندگي كنيم، چرا كه توانايي‌هاي ما بسيار فراتر از چيزي است كه تصور مي‌كنيم.

ايان مگواير

وحيد پورجعفري

حالا نوبت انتظار براي درآميختن تن و ترياك بود و سپردن افسار افكار به گمان شيرين آزادي. كسي چه مي‌داند، شايد اين بهترين راه براي دريافت و درك حال باشد. حال و روز و سرگذشتي لبريز از بدبياري، خيانت، تحقير، فلاكت، خفت، رسوايي، پدر و مادري تلف‌شده از تيفوس، هارپر ويليامز غرق در الكل، تلاش‌هاي بي‌ثمر و رهاشده و شانس‌هاي سوخته. اما سامنر با وجود همه اين فراز و فرودها هنوز زنده بود و به نظر مي‌رسيد بدترين‌ها را پشت سر گذاشته است، هر چند پوچي او غيرقابل كتمان بود و جراح بايد مرتبه پست خود را در آن لكنده مي‌پذيرفت. هيچ و پوچي كه مي‌توانست دريچه‌اي باشد به سوي دنيايي جديد. آنجا كه گم نخواهي شد و آزادي متاعي است خريدني. شايد اين ترس لعنتي نيز نشانه غافلگيركننده‌اي از عدم قطعيت و حركتي ديوانه‌وار به سوي آن جهان بي‌كران بود.

استیو تولتز

مترجم: پیمان خاکسار

استیو تولتز، نویسنده‌ی استرالیایی متولد ۱۹۷۲ سیدنی، اولین رمانش، جزء از کل، را در سال ۲۰۰۸ منتشر کرد. این کتاب با استقبال زیادی روبه‌رو شد و به فهرست نامزدهای نهایی جایزه‌ی بوکر راه پیدا کرد که کمتر برای نویسنده‌ای که کار اولش را نوشته پیش می‌آید. او این کتاب را پنج‌ساله نوشت. پیش از آن مشاغلی مثل عکاسی، فروشندگی تلفنی، نگهبانی، کارآگاه خصوصی، معلم زبان و فیلم‌نامه‌نویسی داشت. خودش در مصاحبه‌ای گفته: «آرزوی من نویسنده شدن نبود، ولی همیشه می‌نوشتم. در کودکی و نوجوانی شعر و داستان کوتاه می‌نوشتم و رمان‌هایی را آغاز می‌کردم که بعد از دو و نیم فصل، دیگر دوست نداشتم تمام‌شان کنم. بعد از دانشگاه دوباره به نوشتن رو آوردم. درآمدم خیلی کم بود و فقط می‌خواستم با شرکت در مسابقات داستان‌نویسی و فیلم‌نامه‌نویسی پولی دست‌و‌پا کنم تا بتوانم زندگی‌ام را بگذرانم، که البته هیچ فایده‌ای نداشت. زمانی که دائم شغل عوض می‌کردم یا، بهتر بگویم، از نردبان ترقیِ هر کدام از مشاغل پایین می‌رفتم، برایم روشن شد هیچ کاری جز نویسندگی بلد نیستم. رمان‌نویسی تنها قدم منطقی‌یی بود که می‌توانستم بردارم. فکر می‌کردم یک سال طول می‌کشد، ولی پنج سال طول کشید. زمان نوشتن تحت‌تأثیر کنوت هامسون، لویی فردینان سلین، جان فانته، وودی آلن، توماس برنارد و ریموند چندلر بودم.»

روز هفدهم مه سال 2014، افتخار داشتم كه در جشن فارغ‌التحصيلي دانشجويان دانشگاه تگزاس در آستين سخنراني كنم. اگر چه خودم هم از همين دانشگاه فارغ‌التحصيل شده بودم، اما نگران بودم كه سخنان يك ژنرال جنگي كه عمرش را در جنگ سپري كرده، خيلي مورد استقبال دانشجويان كالج قرار نگيرد. اما وقتي ديدم آن‌ها با اشتياق براي شنيدن سخنراني‌ام آمده‌اند، بي‌نهايت شگفت‌زده شدم. گويا ده درسي كه در تمرينات نيروي دريايي ياد گرفته بودم، و اساس اظهاراتم را شكل مي‌دادند، مورد توجه جمعيت كثيري قرار گرفت. آن‌چه گفتم درس‌هايي ساده بود براي غلبه بر امتحانات تمرينات دريايي، اما هر ده تمرين براي مواجهه با چالش‌هاي زندگي نيز كاربرد داشت. همه ما مي‌دانيم كه زندگي، سخت و طاقت فرسات؛ ولي گاهي با انجام كارهايي پيش‌پاافتاده مي‌توان به نتيجه‌اي دست يافت كه زندگي را تحت تأثير قرار دهد. عمل بسيار ساده‌اي مانند مرتب كردن تختخواب هم مي‌تواند براي شروع يك روز نيروي انگيزشي شگفت‌آوري داشته باشد و رضايتي دروني براي به پايان رساندن يك روز خوب براي‌مان فراهم كند. براي تغيير جهان، اول تختخواب را مرتب كن.

مردم كتاب‌هايي را كه دوست دارند به اشتراك مي‌گذارند. آن‌ها مي‌خواهند حس خوبي كه موقع خواندن كتاب‌ها احساس كرده‌اند يا ايده‌هايي را كه در صفحات كتاب‌ها يافته‌اند، با دوستان و خانواده سهيم شوند. خواننده كتاب با به اشتراك گذاشتن يك كتاب محبوب سعي مي‌كند همان شور، شادي، لذت و هيجاني را كه خودش تجربه كرده است با ديگران سهيم شود. چرا؟ سهيم شدن عشق به كتاب‌ها و يك كتاب بخصوص با ديگران كار خوبي است. اما از طرفي هم، براي هر دو طرف تمرين دشواري است. درست است كه اهداكننده كتاب روحش را بري نگاهي رايگان آشكار نمي‌كند، اما وقتي كتابي را با اين اعتراف كه يكي از كتاب‌هاي مورد علاقه‌اش است هديه مي‌كند، انگار كه روحش را عريان كرده است. ما همان چيزي هستيم كه دوست داريم بخوانيم. وقتي اعتراف مي‌كنيم كتابي را دوست داريم، انگار داريم اعتراف مي‌كنيم كه آن كتاب جنبه‌‌هايي از وجودمان را به خوبي نشان مي‌دهد، حتي اگر آن جنبه‌ها معلوم كند كه ما هلاك خواندن رمان‌هاي عاشقانه‌ايم، يا دلمان لك ‌زده براي داستان‌هاي ماجراجويانه، يا اين‌كه در خفا عاشق كتاب‌هاي جنايي هستيم.