آلبر کامو

ترجمه: بيتا عظيمي‌نژادان

این سخنرانی سی دقیقه‌ای از کامو در دانشگاه کلمبیا در سال 1946 است.

صبح بعد از یک بحران بزرگ تاریخی، مانند یک شب سنگین احساس ناراحتی و بیماری می کنید. اما برای خماری های تاریخی آسپرین وجود ندارد.. دنیا دیگر به دادگر یا بیدادگر تقسیم نمی شود، بلکه به اربابان و بردگان تقسیم می شود. کسى که بر حق است کسى است که بردگى مى کند. آلبر کامو

گابريل گارسيا ماركز

مترجم: كاوه ميرعباسی

گابریل خوزه گارسیا مارکِز (به اسپانیایی: Gabriel José García Márquez) (زادهٔ ۶ مارس ۱۹۲۷ در دهکدهٔ آرکاتاکا^*درمنطقهٔ سانتامارا^* در کلمبیا – درگذشته ۱۷ آوریل ۲۰۱۴) رمان نویس، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی کلمبیایی بود. او بین مردم کشورهای آمریکای لاتین با نام گابو یاگابیتو (برای تحبیب) مشهور بود و پس از درگیری با رئیس دولت کلمبیا و تحت تعقیب قرار گرفتنش در مکزیک زندگی می‌کرد. مارکز برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۲ را بیش از سایر آثارش به خاطر رمان صد سال تنهایی چاپ ۱۹۶۷ می‌شناسند که یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان است.

چندین ترجمه از این کتاب به فارسی وجود دارد که می‌توان از میان آن‌ها به برگردان صالح حسینی، حمیدرضا بلوچ، ژیلا سازگار ، مریم فیروزبخت و کاوه میرعباسی اشاره کرد. همچنین ترجمهٔ مهدی بهره‌مند، که در سال ۱۳۶۱ توسط چاپ چهر در تهران به طبع رسیده، امروزه به‌صورت چاپ افست و به‌صورت قاچاق توسط دست‌فروشان به فروش می‌رسد. این نسخه بدون سانسور است، ولی دارای کیفیت ویراستاریِ ضعیفی است.

تنوع و غنای ادبیات معاصر فرانسه را از همین مقدار اندک می‌توان دریافت. دیدگاه‌ها گوناگون و سبک‌ها بسیار متفاوت است و مترجم کوشیده‌است تا تفاوت سبک ها را در ترجمه منعکس کند. ماجراها همه ظاهراً در سطح زندگی روزمره می‌گذرد: دیداری زودگذر میان یک زن و مرد که گویی برای ایجاد زندگی مشترک به هم رسیده‌اند؛ عشق طولانی و خاموشِ زنی به مردی و گرفتن انتقام از پسرِ بی‌گناهِ آن مرد؛ مردی که یار را نزدیک خود دارد و به دنبال او گِرد شهر می‌گردد؛ پیوند دوستی میان یک سرباز روس و یک سرباز فرانسوی بی‌آنکه زبان همدیگر را بفهمند؛ اختلاف نظر و جدایی دردناک میان یک زن و شوهر ایرلندی بر سر آزادی و استقلال کشورشان؛ جان کندنِ تدریجی سه تن در زندان در شب پیش از تیرباران شدن؛ چگونه مردی که پس از دیدن پیروزی شرّ بر خیر به غلط می‌پندارد که حق با شر است و فراموش می‌کند که جبر زندگی انسان مبارزه با بدی است ولو این مبارزه به شکست بیانجامد؛

اثري گيرا و خواندني و تامل‌برانگيز كه 24 ساعت از زندگي يك زن بورژوايي اروپايي را به تصوير مي‌كشد و با نگاهي دقيق و قلمي توانا از پنهاني‌ترين انگيزه‌هاي زنان يعني ميل به حمايت و فرزندپروري، ميل شديد به مقبوليت و مهر پايان‌ناپذير آنان به حفظ بقا سخن مي‌گويد.

داستان در مورد جان نوبل که ۹ سال در اردوگاه ( ورکوتای ) نزدیک قطب شمال ، زندانی می شود و خشونتهای کمونیستها را به چشم می بیند داستان در زمان زمامداری استالین و در اواخر جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد و ....

آذر نفیسی

نفیسی به مدت دو سال قبل از ترک ایران در سال 1997، هفت زن جوان را هر پنج شنبه صبح در خانه خود جمع می کرد تا آثار ممنوعه ادبیات غرب را بخواند و به بحث بگذارد. همه آنها دانشجویان سابقی بودند که او در دانشگاه به آنها آموزش داده بود. برخی از خانواده های محافظه کار و مذهبی بودند، برخی دیگر مترقی و سکولار بودند. چند نفر مدتی را در زندان گذرانده بودند. آنها در ابتدا خجالتی و ناراحت بودند، عادت نداشتند از آنها خواسته شود که نظرشان را بیان کنند، اما به زودی شروع به صحبت کردند و آزادانه تر صحبت کردند، نه تنها در مورد رمان هایی که می خواندند، بلکه درباره خودشان، رویاها و ناامیدی هایشان. داستان‌های آنها با داستان‌هایی که می‌خواندند-غرور و تعصب، میدان واشنگتن، دیزی میلر و لولیتا- لولیتای آن‌ها، همان‌طور که آنها را در تهران تصور می‌کردند، در هم آمیخت.

روایت نفیسی به روزهای اول انقلاب بازمی گردد، زمانی که او برای اولین بار در میان پیچ و تاب تظاهرات و تظاهرات در دانشگاه تهران شروع به تدریس کرد. در آن روزهای پر شور، دانشجویان کنترل دانشگاه را به دست گرفتند، اعضای هیئت علمی را اخراج کردند و برنامه درسی را پاکسازی کردند. هنگامی که یک اسلام‌گرای تندرو در کلاس نفیسی تصمیم او را برای تدریس گتسبی بزرگ، که به‌عنوان اثری غیراخلاقی که دروغ‌های «شیطان بزرگ» را تبلیغ می‌کرد، زیر سوال برد، او تصمیم گرفت به او اجازه دهد که گتسبی را محاکمه کند و به عنوان تنها شاهد برای این کتاب به دفاع ایستاد.

داستان درخشان آذر نفیسی پرتره ای جذاب از جنگ ایران و عراق را که از تهران می بینیم ارائه می دهد و نگاهی نادر از درون، از زندگی زنان در ایران انقلابی به ما می دهد. این اثری با شور و اشتیاق فراوان و زیبایی شاعرانه است که با صدایی شگفت آور اصیل نوشته شده است.