آقای رویا
روبر پنژه
مهستي بحريني
روبر پنژه (به فرانسوی: Robert Pinget) زاده ۱۹۱۹ در ژنو، درگذشت ۱۹۹۷ بر اثر حمله قلبی، رمان‌نویس و نویسنده فرانسوی بود که اصلیتی سوئیسی داشت. پنژه از سال ۱۹۴۶ ساکن پاریس شد و در سال ۱۹۶۰ میلادی ملیت فرانسوی را پذیرفت.
آثار او برنده جوایز متعددی از جمله فمینا و جایزه بزرگ ملی ادبیات شده‌اند.
به گفته منتقدان، نوشته‌هاي پنژه پاسخي به درجه صفر نوشتار رولان بارت است. پنژه در تقابل با نظر بارت كه رمان را وسيله‌اي براي نشان دادن ارتباطات اجتماعي و در پيوند با قصه مي‌دانست، روايت را قرار مي‌دهد. رب‌گريه درباره پنژه مي‌گويد كه او مبدع رماني است كه خود به خود ابداع مي‌شود. از بيانات خود پنژه نيز چنين مفهومي برمي‌آيد. او مي‌خواهد خواننده آگاه باشد كه «كتاب پيش چشمش نوشته مي‌شود، با همه ترديدها، دودلي‌ها، سوداها و هيجاناتي كه نويسنده دستخوش آن است». پنژه هرگز مانند بسياري از نويسندگان در صدد نوشتن يادداشت‌هاي روزانه يا خاطرات خود برنيامد اما مجموعه «دفترها» كه آخرين نمود ذوق هنري او به شمار مي‌آيد، و به خصوص انتشار «آقاي رويا» در 1982، به منزله يادداشت‌هاي اوست و خود پنژه نيز هرگز انكار نكرده كه آقاي پنژه است كه به صيغه سوم شخص نوشته شده و هم از تخيل مايه گرفته است و هم از شرح حال.
عصیانگر
آلبر كامو
مهستي بحريني
«عصیانگر» حاصل تاملات اندیشمندی است که بی‌گمان با همه نحله‌های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ، و دوران‌های پیش از آن، آشنا بوده و در جامعه‌ای می‌زیسته که به طور مستمر تحت تأثیر مکتب‌های گوناگون قرار داشته است. کامو، در این کتاب کم و بیش در همه تجربه‌های ایمانی و عقیدتی اروپاییان، از مسیحیت گرفته تا نیست انگاری، از فاشیسم تا کمونیسم، به پژوهشی ژرف می‌پردازد و تصویری روشن از سیر تاریخی افکار و عقایدی که در طول زمان بر اروپا حاکم بوده است، ترسیم می‌کند. او نشان می‌دهد که چگونه کسانی که از عشق به انسان دم می‌زنند کشتارها را به این دستاویز توجیه می‌کنند، فلسفه را عذر خواه خود قرار می‌دهند و با استناد به آن، برای رسیدن به هر هدفی تا آنجا پیش می‌روند که سرانجام جانیان را مبدل به داوران می‌کنند. کامو می‌گوید که آدمی با افراط در نتیجه‌گیری از منطق عصیان، می‌خواهد زمین را به قلمرویی برای خدایی خود مبدل سازد و اینجاست که فرمانروایی تاریخ آغاز می‌شود و انسان با هم‌ذات شدن با تاریخ، و با وفادار نماندن به عصیان واقعی خویش، خود را وقف انقلاب‌های نیست انگارانه قرن بیستم می‌کند و …