نویسنده :   میناتو کانائه

مترجم :   مصطفی رضوی

ترجمه شده از زبان ژاپنى "تریلرى که هرگز فراموش نخواهید کرد" تاوان سومین اثر بلند میناتو کانائه، نویسنده ی ممتاز و مردمی ژاپن امروز و همین طور خالق اثر اعترافات است که جوایز ادبی بسیاری را کسب کرده است و در آسمان ادبیات ژاپن همچون ستاره‌ای همواره می درخشد. تاوان نیز همچون کارهای دیگر میناتو کانائه تبدیل به اثری سینمایی شده و با مخاطبین بیشماری در سرتاسر جهان ارتباط برقرار کرده است. ویژگی آثار میناتو کانائه شخصیت پردازی بی نظیر و روانشناسی عمیق شخصیتهای داستان و همینطور ترسیم هنرمندانه ی جامعه ی امروز و مشکلات و تناقضات آن است. بی مسئولیتی آدم هایی که به دیگران اهمیت نمیدهند، چقدر زندگی در این دنیا را سخت کرده است. نمی شود به گذشته بازگشت و اشتباهات را اصلاح کرد . پس باید تاوان داد...

تاوان داستان پدر و مادرهایی است که محبت به فرزندانشان را جدی نمیگیرند ... داستان مادر امیلی است که کینه و خشم دختر به قتل رسیده اش را بر سر چهار همبازیانش خالی میکند. داستان چهار دختر است که پس از گذشت پانزده سال همچنان سایه ی سنگین قاتل و نیز مادر دوستشان ،امیلی را حس میکنند و در بند ترسها، گذشته ای تاریک و تاوانی که باید بدهند، گرفتار مانده اند... آیا خون با خون پاک میشود؟

در جهان دیوید سداریس هیچ کس از تیغ طنزش در امان نیست. او در بیشتر آثارش زندگی‌ شخصی خودش را دستمایه داستان قرار می‌دهد و ریز‌بینی منحصر به‌فردش را با چاشنی طنز همراه می‌کند. ضمن آنکه قلم طنز و نگاه اجتماعی خاص او سبب شده تا یادداشت‌ها و داستان‌هایش همواره محبوب باشند.

نبوغ سداریس در «تب بشکه» این است که اتفاقات ساده و پیش‌پاافتاده زندگی را چنان هنرمندانه روایت می‌کند که‌ تبدیل به داستان می‌شوند و در عین حال خواننده را به خنده‌ای از ته قلب وامی‌دارد. این نویسنده آمریکایی، البته برای خنداندن مخاطب خودش را به در و دیوار نمی‌زند و روایتش را در فرمی ساده، به همراه گفت‌وگوها و تناقض‌ها و موقعیت‌هایی که به شکلی هوشمندانه طراحی‌ شده‌اند به پیش می‌برد.

این کتاب مجموعه‌ای از داستان‌ کوتاه و یادداشت‌های سداریس است که در سال ۱۹۹۴ نوشته شد. تب بشکه  به دو بخش تقسیم شده است. بخش نخست به داستان کوتاه اختصاص دارد و در بخش دوم اتوبیوگرافی او آمده است.

سداریس در «تب بشکه» رفتارهای مضحک و تمسخر‌آمیز ما را نشانه گرفته است. این کتاب مثل ملاقاتی کور با دنیای مدرن است؛ که هر اتفاقی در آن ممکن است رخ دهد.

فرانسین پروز در روزنامه «واشینگتن پست» درباره این کتاب نوشته: «این داستان‌های شگفت‌آور، زنده و نفس‌گیر، آن‌قدر سریع جلو چشمتان شکل می‌گیرد که فرصت توضیح یا مرور دوباره آنها را پیدا نمی‌کنید. سال‌ها بود که این‌همه بلندبلند نخندیده بودم.»

امویان برای توجیه اعمالشان نیازی به فتوای شرعی نداشتند. اما عباسیان که رژیم خود را –به‌اعتبار نزدیکی‌شان به نبی– تحت شعار دینی «الرضی من آل محمد» برپا کردند، به توجیه شرعی نیاز داشتند تا روا بدارد که هرکدام از مخالفانشان را که خواستند به قتل برسانند. و از همین رو، وظایف دینی‌ای را برای تحکیم سلطه‌شان به وجود آوردند که از جملهٔ آنها شغل حِسبَه و مُحتسِب بود.

«حِسبَه» در لفظ شرعی به این معناست که یکی از مسلمانان برای دخالت در زندگی دیگران داوطلب شود و این دخالت وقتی رخ دهد که آنها مرتکب گناهی در حق خدا یا نوع بشر شده باشند. در مورد کسی که مرتکب گناهانی چون قتل، سرقت، قَذف یا زنا می‌شود اتفاق نظر هست که مستحق مجازات یا به تعبیر فقهی مستحق «حدود» است. این حالتی است که شخص به حقوق بندگان تجاوز می‌کند. آیا درست است که حاکم چنین شخصی را مجازات کند؟ اما موارد اختلاف در مورد کسی است که با ارتکاب به کفر یا ارتداد یا کوتاهی در اجرای فرایضی مثل نماز و زکات به حقی از حقوق خداوند تجاوز می‌کند. آیا دیگران حق دخالت در زندگی او را با اجبارکردنش به ایمان یا تهدیدش به مجازات دارند؟ و اگر حِسبَه شرعاً به‌معنای دخالت در زندگی دیگران است، این دخالت تنها محدود به نصیحت و توصیه است یا با اکراه و اجبار و مجازات مادی و معنوی نیز همراه است؟

امویان برای توجیه اعمالشان نیازی به فتوای شرعی نداشتند. اما عباسیان که رژیم خود را –به‌اعتبار نزدیکی‌شان به نبی– تحت شعار دینی «الرضی من آل محمد» برپا کردند، به توجیه شرعی نیاز داشتند تا روا بدارد که هرکدام از مخالفانشان را که خواستند به قتل برسانند. و از همین رو، وظایف دینی‌ای را برای تحکیم سلطه‌شان به وجود آوردند که از جملهٔ آنها شغل حِسبَه و مُحتسِب بود.

«حِسبَه» در لفظ شرعی به این معناست که یکی از مسلمانان برای دخالت در زندگی دیگران داوطلب شود و این دخالت وقتی رخ دهد که آنها مرتکب گناهی در حق خدا یا نوع بشر شده باشند. در مورد کسی که مرتکب گناهانی چون قتل، سرقت، قَذف یا زنا می‌شود اتفاق نظر هست که مستحق مجازات یا به تعبیر فقهی مستحق «حدود» است. این حالتی است که شخص به حقوق بندگان تجاوز می‌کند. آیا درست است که حاکم چنین شخصی را مجازات کند؟

اما موارد اختلاف در مورد کسی است که با ارتکاب به کفر یا ارتداد یا کوتاهی در اجرای فرایضی مثل نماز و زکات به حقی از حقوق خداوند تجاوز می‌کند. آیا دیگران حق دخالت در زندگی او را با اجبارکردنش به ایمان یا تهدیدش به مجازات دارند؟ و اگر حِسبَه شرعاً به‌معنای دخالت در زندگی دیگران است، این دخالت تنها محدود به نصیحت و توصیه است یا با اکراه و اجبار و مجازات مادی و معنوی نیز همراه است؟

احمد صبحی منصور محقّق، اسلام‌شناس معاصر، رهبر معنوی قرآنیان در مصر، فعال حقوق بشر و رئیس مرکز جهانی قرآن (IQC) است. منصور سال‌ها در زمینهٔ حقوق بشر و دموکراسی در مصر فعالیت می‌کرد تا اینکه پس از طرد از سوی فقهای اصول‌گرای مصری مورد پیگرد حکومت نیز قرار گرفت.