سیداحمد خان‌ملک ساسانی با تخلص شعری ساسانی از دیپلمات‌های عصر قاجار، پهلوی اول و پهلوی دوم و از نویسندگان ایرانی بود. وی که در دربار شاهی لقب محتشم‌السلطان دریافت کرد، در سال ۱۲۸۵ خورشیدی از سوی پدرش برای تحصیل به کشور سوئیس فرستاده شد. پس از پایان تحصیلات در سال ۱۲۹۱ خورشیدی به تهران بازگشت و با عنوان معلم اختصاصی احمدشاه در دربار شاهی فعالیت خود را شروع کرد. در بهمن سال ۱۲۹۷ با عنوان عضو وزارت امور خارجه به کنسولگری ایران در شهر استانبول ترکیه مأمور شد و در این وزارتخانه بعد از مدتی در سمت‌های مختلفی نظیر منشی سفارت، نیابت سفارت سوئیس و نیابت سفارت فرانسه ارتقا یافت و پس از آن هم به عنوان مستشار سفارت کبری و سرکنسول ایران در کشورهای مختلف انجام وظیفه می‌کرد. پس از پایان مأموریت سه ساله خود در ترکیه به تهران آمد و در وزارت خارجه به کار خود ادامه داد و در ۱۳۱۲ بازنشسته شد. اما در ۱۳۲۸ در زمان حاکمیت محمدرضا پهلوی از طرف محمد ساعد نخست‌وزیر وقت به معاونت نخست‌وزیری و ریاست کل انتشارات و مطبوعات کشور منصوب شد. خان‌ملک در پایان عمر به فرانسه رفت و در سن ۸۶ سالگی در همان‌جا درگذشت و جنازه‌اش در سوهانک شمیران به خاک سپرده شد. کتاب «یادبودهای سفارت استانبول» در واقع خاطرات مکتوب خان‌ملک از دوران مسئولیتش در سفارت ایران در استانبول است. ساختمان سفارت که بعدها با انتقال نمایندگی ایران به آنکارا، تبدیل به کنسولگری شد، از بناهای باشکوه استانبول بشمار می‌رود. کتاب، اوضاع و احوال 100 سال پیش را به خوبی توضیح می‌دهد. از مراکز ایرانی مانند مدرسه، مسجد، گورستان و تشکل‌هایی مانند "انجمن سعادت ایرانیان استانبول" یاد می‌شود و درباره آنها مطالبی بیان می‌شود که ارزش تاریخی دارند.

چارلز دیکنز نوشتن رمان «یادداشت های پیک ویک» را در سال ۱۸۳۶ زمانی که تنها ۲۴ سال داشت، آغاز کرد. در این رمان، توان توصیف گرایانه ذاتی دیکنز با مهارت طنزپردازانه او درهم آمیخته است. موفقیت بزرگی که «یادداشت های پیک ویک» در پایان ۱۹ ماه انتشار میان مردم، به دست آورد، برگرفته از توانایی دیکنز در استفاده از چشم و گوشش بود. این کتاب با حرکتی قهرمان نمایانه و تقلیدی مسخره آمیز از یک سخنرانی علمی و بحثی پارلمانی که فصل اول را شامل می شود، آغاز می شود.

 دیوید الیس استاد ادبیات زبان انگلیسی دانشگاه کنت، کانتربری در مقدمه ای که برای این کتاب نوشته، آورده است: «یادداشت های پیک ویک» آشکارا رمانی غیرجدی است. با این وجود، در لحن آن یک شور جوانی و نوعی بی خیالی شادمانه احساس می شود که زندگی بدون آن بی نهایت یکنواخت به نظر می رسد؛ لحنی که دیکنز در روند طبیعی زندگی دیگر هیچ گاه آن را تجربه نخواهد کرد، زیرا انسان تنها یک بار ۲۴ ساله می شود.

رمان مفصل، در دو جلد خود ۵۷ فصل دارد و تصاویر آن نیز با فهرست مشخص شده اند. شخصیت های این کتاب، به قدری زیاد هستند که در ابتدای آن، به تفکیک نام برده و معرفی شده اند.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

این دفتر اتاقی بود با ظاهری بسیار کثیف، سقفی فوق العاده کوتاه و دیوارهای قاب بندی شده قدیمی که چنان بد نورپردازی شده بود که با وجود روشنایی روز در بیرون شمع های بزرگ پیه سوز روی میزها روشن بود. در یک انتها دری وجود داشت که به اتاق اختصاصی قاضی ختم می شد که بر گرد آن گروهی از وکلا و کارمندان قضایی جمع شده بودند و به ترتیبی که پرونده شان در بایگانی ثبت شده بود، وارد می شدند. هربار که این در باز می شد تا شخصی خارج شود، نفر بعد برای داخل شدن به سوی آن یورش می برد و چون علاوه بر گفت و گوهای فراوان میان افرادی که برای دیدن قاضی انتظار می کشیدند، انواع و اقسام بگومگوهای شخصی نیز میان بخش اعظم کسانی که او را دیده بودند، رد و بدل می شد، آن قدر سر و صدا وجود داشت که نشود در اتاقی با چنین ابعاد محدودی تحمل گردد.

گفت و گوهای این مردان تنها صداهایی نبود که به گوش می رسید. بر سکو و در پشت جایگاهی چوبی در انتهای دیگر اتاق کارمندی عینکی ایستاده بود که سوگندنامه ها را تحویل می گرفت و هر از گاهی دسته های بزرگی از آن توسط منشی دیگری برای امضای قاضی به اتاق اختصاصی اش برده می شد...

نویسنده :   محمد افشین وفایی و پژمان فیروزبخش

یادداشت‌های علم اهمیت تاریخی دارد؛ چون علم تنها کسی در حکومت پهلوی بوده که یادداشت‌های خود را به یادگار نهاده‌است. همچنین وی اغلب اوقات خود را با شاه می‌گذراند؛ چه در سفرهای تفریحی چه سیاسی. نقش وی در تصمیم‌گیری‌های شاه از اهمیت بسیار ویژه‌ای برخوردار بود. چنان‌که خود او چندین بار نیز به این نکته در یادداشت‌های خود اشاره کرده‌است. یادداشت‌های او از روز اول اردیبهشت ماه ۱۳۴۶ در دسترس است و آخرین شرفیابی او نیز در تاریخ ۲۸ تیر ۱۳۵۶ بود. وی سپس برای درمان رهسپار پاریس شد و شاه هویدا را به جانشینی او برگزید.

اسدالله علم در روز جمعه ۲۵ فروردین ۱۳۵۷ درگذشت. او یادداشت‌های روزانهٔ محرمانه‌ای به جای گذاشت و وصیت کرد که پس از مرگ وی و در زمانی که خاندان پهلوی روی کار نیست انتشار یابد. این یادداشت‌ها به عنوان گزارشی دقیق از وضعیت دربار پهلوی و شخص شاه اعتبار زیادی دارد. ده سال بعد از انقلاب و دگرگونی نظام سیاسی ایران، بانو ملک‌تاج علم و دو دختر او رودابه و ناز علم یک زبان بر این شدند که هنگام انتشار یادداشت‌ها شده‌است. این یادداشت‌ها در مجموعه‌ای هفت جلدی با ویراستاری دکتر علینقی عالیخانی زیر عنوان «یادداشت‌های علم» منتشر شده‌است. عالیخانی در گفتگویی به صدای آمریکا گفت: «این یادداشت‌ها را علم در زمان نگارش به سوییس می‌فرستاده‌است تا در بانک از آن‌ها نگهداری شود.»

نویسنده: قاسم غنی

به کوشش : سیروس غنی

قاسم غنی (۱۳۳۱- ۱۲۷۷) پزشک و ادیب و نویسنده ایرانی بود.او در سبزوار به دنیا آمد و در بیروت و فرانسه تحصیل کرد. چند بار نماینده مجلس شورای ملی شد و دو بار وزیر شد (بهداری و فرهنگ) در ۱۳۱۴ استاد دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد. زبان‌های فرانسه، انگلیسی و عربی را می‌دانست.

با محمد قزوینی در تصحیح دیوان حافظ و با محمدعلی فروغی در تصحیح رباعیات خیام همکاری کرد.قاسم غنی با بسیاری از مشاهیر ایرانی و بین‌المللی (از جمله آلبرت اینشتین) دوست یا آشنا بود. در ۱۳۲۷ از سوی دربار برای ترتیبات طلاق محمدرضا پهلوی و فوزیه به مصر سفر کرد. او در سال ۱۹۴۵ میلادی از اعضای هیئت نمایندگی ایران در کنفرانس سان‌فرانسیسکو بود که سازمان ملل متحد را پایه گذاشت.در ۱۳۳۱ در سان فرانسیسکو درگذشت و در نزدیکی همان شهر مدفون است.

اولین ترجمه‌های غنی به برگردان‌های کتب ادبی از زبان فرانسوی به فارسی برمی‌گردد، هرچند که پیشه اصلی وی پزشکی بوده‌است. از همین رو ادیبانی چون احمد کسروی به وی در این رابطه خرده گرفته‌اند و حتی بعضی مثل منوچهر فرمانفرماییان برگردان‌های وی از فرانسوی به فارسی را از کسی غیر او برشمرده‌اند

وی هم‌چنین در ترجمهٔ آثار حقوقی نیز فعالیت‌هایی داشته‌است. از جمله تالیفات مهم او، «تاریخ تصوف» است که منبع اصلی تفکری وی در این تألیف، کتاب «عرفای مسلمان» به قلم رینولد نیکلسون و هم‌چنین آثار هنری وینفیلد است.