یکتا کوپان روزنامه نگار و نویسنده‌ی در سال ۱۹۶۸ در ترکیه متولد شده است. از او تا کنون چند رمان و داستان کوتاه منتشر شده است. مجموعه داستان او با نام طرز تهیه‌ی تنهایی در آشپزخانه‌ی عشق در سال ۲۰۰۲ برنده‌ی جایزه‌ی ادبی سعید فانک شده است. کاغذ کپی اثر بعدی اوست که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد. کوپان در سال ۲۰۱۰ ناگهان دیدم که نیستی را نوشت این کتاب برنده‌ی جایزه‌ی ادبی یونس نادی شد. رمان تفریحگاه خانوادگی و مجموعه داستان دو شعر از دیگر آثار اوست. آثار او به زبان های گوناگونی ترجمه شده است.

بارنز ادبیات را بهترین راه گفتن حقیقت می‌داند، «فرایند تولید دروغ‌های بزرگ، زیبا، و به‌سامان که از هر مجموعه واقعیتی بیشتر حقیقت می‌گوید.» او می‌گوید: اگر جهان را بین هواداران بالزاک و فلوبر تقسیم کنیم، من به دسته دوم تعلق دارم، و «مادام بواری» را نخستین رمانِ به‌راستی مدرن و رمان ناتمامِ فلوبر؛ «بووار و پکوشه» را آغازگر رمان مدرنیست می‌خواند. مطرح‌ترین رمانِ بارنز؛ «طوطی فلوبر»، رمانی که گویا شخصیت فلوبر را مبنای خود قرار داده و طرز نوشتن او را به نقد می‌کشد. برخی منتقدان معتقدند همان‌طور که فلوبر با «مادام بواری» الگویی برای رمان مدرنیستی ارائه داد، «طوطی فلوبر» بارنز نیز پیشنهادی برای ادبیات معاصر است.

فارنهایت ۴۵۱ رمانی دیستوپیایی نوشته ری بردبری نویسنده آمریکایی است که در سال ۱۹۵۳ منتشر شد. فارنهایت 451 که اغلب به عنوان یکی از بهترین آثار او در نظر گرفته می‌شود، جامعه‌ای آمریکایی را ارائه می‌کند که در آن کتاب‌ها شخصی‌سازی شده و غیرقانونی شده‌اند و «آتش‌نشانی‌ها» هر چیزی را که پیدا می‌شود آتش می‌زنند. این رمان در مورد گای مونتاگ، آتش نشانی است که از نقش خود در سانسور ادبیات و از بین بردن دانش ناامید می شود، در نهایت شغل خود را رها می کند و خود را متعهد به حفظ نوشته های ادبی و فرهنگی می کند.

نویسنده: فردریک گرو

مترجم: مهدی امیرخانلو

"فقط ایده هایی است که از راه رفتن به دست می آیند که ارزش دارند." - نیچه

فردریک گروس، متفکر برجسته، در کتاب «فلسفه پیاده‌روی»، پرفروش‌ترین کتاب در فرانسه، راه‌های مختلفی را که از A به B می‌رسیم - زیارت، گردشگاه، راهپیمایی اعتراضی، گردهمایی طبیعت - ترسیم می‌کند و آنچه را که درباره ما می‌گویند را فاش می‌کند. . گروس توجه خود را به متفکران دیگری جلب می کند که راه رفتن را نیز امری محوری در عمل خود می دانستند. در سفرهایش به انزوای مشتاق ثورو در والدن وودز فکر می کند. دلیل اینکه رمبو با خشم راه می رفت، در حالی که نروال برای درمان مالیخولیایی خود می دوید.

او به ما نشان می دهد که روسو چگونه راه می رفت تا فکر کند، در حالی که نیچه برای نوشتن در دامنه کوه سرگردان بود. در مقابل، کانت برای فرار از اجبار فکر، هر روز، دقیقاً در همان ساعت، در زادگاهش راهپیمایی می کرد. «فلسفه راه رفتن» درخشان و فرهیخته، یک مانیفست سرگرم کننده و روشنگر برای قرار دادن یک پا در مقابل پای دیگر است.

در فعالیت سیاسی، انسان‌ها بر دریایی بی‌کران و بسیار ژرف می‌رانند؛ نه بندری هست نه سرپناهی نه لنگرگاهی، نه مبدایی و نه مقصدی. غرض شناور ماندن و حفظ تعادل است؛ دریا هم دوست است هم دشمن؛ و دریانوردی یعنی استفاده از همه‌ی امکانات شیوه‌های سنتی رفتار برای تبدیل هر موقعیت خصمانه (تهدید) به موقعیتی دوستانه (فرصت)

قربانی کتابی استثنایی است؛ روایتی از آن‌سوی جبهه‌ی جنگ جهانی دوم، روایتی از اوضاع کشورهای تحت اشغال جبهه متحدین آلمان و ایتالیا از دل اردوگاه فاتحان سال‌های اول جنگ. کورتزیو مالاپارته خبرنگاری ایتالیایی بود که با سمت سروانی در کشورهای مختلف جبهه متحدین می‌گشت و خاطراتش را مخفیانه می‌نوشت. او بلافاصله بعد از پایان جنگ این خاطرات را در قالب کتاب قربانی منتشر کرد، کتابی که خیلی زود به یکی از پرفروش‌ترین آثار آن دوره تبدیل شد.